ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 169

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เย่อหยิ่งและจองหองของเซี่ยฉวน หยวนซื่อก็หันศีรษะของนางเบา ๆ แล้วเปิดม่านด้านข้าง และกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “เซี่ยฉวน ก่อนที่ข้าจะอภิเษกกับเซียงแหยของเจ้า ข้าเคยศึกษาวิชาทํานายดวงชะตาของโจวอี้มาระยะหนึ่ง แล้วทุกอย่างบนโลกนี้ล้วนสร้างภาพการทํานายเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเห็นอะไรบนใบหน้าเจ้า ””

เซี่ยฉวนยิ้มเยาะ “ท่านเห็นอะไร?”

หยวนซื่อปิดม่านลง แล้วมองดูเขา “หว่างคิ้วของเจ้าเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความเสื่อมถอย ลมหายใจของเจ้าหมดลงแล้วย คงได้เตรียมจัดงานศพของเจ้า”

เซี่ยฉวนหัวเราะเสียงดัง “คิดไม่ถึงเลยว่าท่านจะกลายเป็นคนวิเศษขึ้นมาได้”

เขาขับรถม้าไปที่วังของผู้สำเร็จราชการ

องค์ชายอานได้ประทับอยู่ในวังของผู้สำเร็จราชการมาเป็นเวลาสองวันแล้ว เมื่อได้ยินว่ามีคนรายงานว่าหยวนซื่อต้องการเข้าเฝ้า เขาก็ลุกขึ้นยืนทันที แล้วนั่งลงสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ให้นางเข้ามาเถิด”

เขาพยายามสงบสติอารมณ์ มองดูนางเดินออกมาจากเงาของต้นไม้ ชุดสีเขียวกับต้นทับทิมดูคล้ายเป็นสีเดียวกัน ใบหน้าของนางไม่มีอารมณ์ใด ๆ แม้แต่ในดวงตาก็ดูมีชีวิตชีวาเมื่อหลายปีก่อน

หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ได้

เขาจําได้ว่าเมื่อหลายปีก่อน ครั้งหนึ่งเคยไปจวนบัณฑิตมหาวิทยาลัยหยวน นางวาดภาพในศาลาท่ามกลางสายฝนโปรยปราย วาดทะเลสาบฝั่งตรงข้าม นางกัดหัวพู่กันไม่พึงพอใจนัก ขมวดคิ้วจ้องควันบนผิวทะเลสาบอย่างหนาครึ้ม เขาอดเดินเข้าไปไม่ได้ "ทิวทัศน์งดงามเช่นนี้ แค่ชื่นชมก็เพียงพอแล้ว ฝืนย้ายเข้าไปในภาพวาด แม้ว่ามันอาจจะเหมือนจริง แต่ก็รู้สึกบดบังเสมอ”

เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจ ริมฝีปากยกขึ้นยิ้ม แล้วเก็บม้วนภาพ

รอยยิ้มนั้นทำให้โลกเสียสีสันไป

ดังนั้นเธอจึงมองไปที่ทิวทัศน์และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ เขามองไปที่เธอเธอเป็นทิวทัศน์ที่สวยที่สุดในโลกของเขา

วันนี้นางก็ยังคงเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดของเขา แต่เขาไม่ใช่ทิวทัศน์ในสายตาของนาง

ระหว่างที่ความคิดลอยล่อง หยวนซื่อก็มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว นางโค้งคํานับ "คารวะท่านอ๋อง”

“นานแล้วไม่ได้เจอ สบายดีหรือไม่?” เขาคิดว่าน้ำเสียงน่าจะสงบพอ หากไม่ใช่เพราะตาไม่ได้ละสายตา การพบกันครั้งนี้น่าจะดีทีเดียว

“ก็ดีเพคะ” หยวนซื่อตอบ

เซี่ยฉวนเดินตามมา และยืนอยู่ข้าง ๆ โดยจับตาดูองค์ชายอานและหยวนซื่อ

“เชิญนั่งลงเถิด!” องค์ชายอานตรัส

หยวนซื่อเดินเข้าไปนั่งลง สองมือไขว้กันตรงหน้า ดูสง่างามไร้ที่เปรียบ เปรียบเทียบกับหญิงอื่นดูสง่างามอย่างไม่ต้องสงสัย

“ที่หม่อมฉันมาในวันนี้ หม่อมฉันมาบอกขอโทษแทนมหาเสนาบดีเซี่ย ที่เขาทำให้ท่านขุ่นเคืองเมื่อสองสามวันก่อน หม่อมฉันหวังว่าองค์ชายจะยกโทษให้เขา” หยวนซื่อกล่าวด้วยความเคารพ

องค์ชายอานตอบกลับว่า “เจ้าไปบอกเขากลับด้วยว่าไม่จำเป็น”

เขาไม่ได้บอกว่าจะยกโทษให้เขาหรือไม่ เพียงแต่เขาไม่จำเป็นต้องขอโทษ

หยวนซื่อตอบ “เพคะ”

นางไม่ขอบคุณ ราวกับว่ามาที่นี่เพื่อบอกแค่นั้นจริง ๆ

นางเงยหน้ามองคนรับใช้ที่เดินรวดเร็วอยู่ด้านนอกจวน และองครักษ์ลาดตระเวนแล้วถามว่า “จื่ออันอยู่หรือไม่”

นางเงยหน้าขึ้น มองทาสรับใช้ที่เดินอย่างรวดเร็วอยู่นอกบ้าน และองครักษ์ที่ลาดตระเวน และถามว่า “จื่ออานอยู่ไหม?”

“จื่ออานออกไปแล้ว” องค์ชายอานไม่กล้าบอกความจริง เพราะกลัวว่านางจะกังวล

หยวนซื่อหันไปมองเขา “จื่ออานคือธิดาของหม่อมฉัน”

ใบหน้าขององค์ชายมีรอยยิ้มแบบเด็ก ๆ “ข้ารู้”

หยวนซื่อส่งเสียงออกมาด้วยความสงสัย มีทาสรับใช้มาถวายน้ำชา นางหยิบน้ำชาในมือ แล้วกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “"ตอนนี้ในบรรดาองค์ชายมากมายเช่นนี้ คนที่ข้าชื่นชมมากที่สุดก็คือองค์รัชทายาท”

องค์ชายอานหันศีรษะไปยิ้ม รอยยิ้มนี้ทําให้เซี่ยฉวนมองอย่างงุนงง จากนั้นองค์ชายอานก็พูดขึ้นว่า "ใช่ องค์รัชทายาทสมควรได้รับความชื่นชมจริง ๆ" ”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ในหูของทุกคนไม่ได้รู้สึกประชดประชัน ราวกับว่าพวกเขารู้สึกซาบซึ้งอย่างจริงใจ

หยวนซื่อลุกขึ้น “ท่านอ๋องจัดการเรื่องของท่านต่อเถอะเพคะ หม่อมฉันไม่รบกวนท่านแล้ว หม่อมฉันขอตัวกลับก่อน”

เซี่ยฉวนตกใจ “ฟูเหรินจะกลับตอนนี้เลยหรือ? อุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว ไม่คุยเรื่องในอดีตกันสักหน่อยหรือ?”

เซี่ยฉวนรู้สึกว่าบทสนทนาสามประโยคในวันนี้น่าสงสัยเกินไป ดูเหมือนว่านางแค่จะมาทำภารกิจให้สำเร็จ แต่ความหมายของเซียงแหยนั้น คงจะหวังให้นางกับองค์ชายอานพูดคุยเกี่ยวกับอดีต พูดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้ว และพูดถึงเรื่องขององค์รัชทายาท นางพูดเพียงประโยคเดียวว่านางชื่นชมองค์รัชทายาทมาก ดังนั้นนางจึงลืมเรื่องนี้ไปหรือ?