ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 170

หยวนซื่อมองไปที่องค์ชายอาน แล้วถามว่า “ท่านอ๋องมีอะไรจะพูดกับหม่อมฉันอีกไหมเพคะ?”

องค์ชายอานส่ายหัว “ไม่มีอะไรแล้ว”

หยวนซื่อส่งเสียงอืมอีกคํา มองเซี่ยฉวนแล้วกล่าวว่า "ท่านอ๋องไม่มีอะไรจะพูดกับข้า กลับกันเถอะ”

เซี่ยฉวนโกรธจัด แต่เพราะองค์ชายอาน เขาจึงไม่กล้าแสดงอาการกําเริบเสิบสาน จึงประสานมือแล้วเดินนําหน้าไป

หยวนซื่อหันกลับไปมององค์ชายอัน ดวงตาคู่นั้นแฝงไว้ด้วยแววตาที่มากมาย แต่องค์ชายอานอ่านออกถึงความวิงวอนของเธอ ว่าขอให้องค์ชายช่วยดูแลธิดาของนางด้วย

องค์ชายอานพยักหน้าเบา ๆ และสายตาที่ลุ่มหลงงมงายส่งนางออกไป

เขาไม่เคยปิดบังความรู้สึกของเขาต่อหน้าหยวนซื่อ ซึ่งท่าท่างยังคงเป็นเหมือนเมื่อหลายปีก่อน และตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น

เขาไม่รู้สึกละอายใจที่จะรักใครสักคน

หลังจากที่เซี่ยฉวนกลับมา เขาได้บอกมหาเสนาบดีเซี่ยเกี่ยวกับการสนทนาระหว่างทั้งสองคนนั้น

มหาเสนาบดีเซี่ยได้ยินดังนั้นก็โกรธเช่นกัน ด้วยสติปัญญาของหยวนซื่อ นางไม่ควรพูดเช่นนี้ นางมีร้อยวิธีในการดึงองค์ชายอันมาร่วมด้วย

อะไรคือสาเหตุของความไม่เต็มใจของนาง? นางคิดว่าเขาแสร้งทำดีกับนางในครั้งนี้หรือไม่? หรือเพียงแค่ยังคงทดสอบ?

มหาเสนาบดีเซี่ยกลืนน้ำลาย แล้วกล่าวเสียงขรึมว่า “เอาล่ะ หยวนชุ่ยหยู ข้าจะเล่นกับเจ้าสักตั้ง”

เรื่องขององค์ชายอานและหยวนซื่อที่พบปะกัน ซูชิงรีบสอบถามเรื่องนั้นทันที แล้วจึงรีบไปบอกมู่หรงเจี๋ยและจื่ออาน

มู่หรงเจี๋ยมองไปที่จื่ออาน และกล่าวเสียงเรียบว่า “เห็นได้ชัดว่าในตอนนี้แม่ของเจ้าเลือกคนผิด”

จื่ออานที่กำลังถือยาอยู่ในมือ และช้อนก็ถูกส่งไปที่ริมฝีปากของเขาแล้ว “ดื่มยาก่อน แล้วค่อยพูด”

มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้ว “เซี่ยจื่ออาน ทำไมยาของเจ้าถึงยังมีรสขมอยู่เสมอเล่า?”