ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 170

หยวนซื่อมองไปที่องค์ชายอาน แล้วถามว่า “ท่านอ๋องมีอะไรจะพูดกับหม่อมฉันอีกไหมเพคะ?”

องค์ชายอานส่ายหัว “ไม่มีอะไรแล้ว”

หยวนซื่อส่งเสียงอืมอีกคํา มองเซี่ยฉวนแล้วกล่าวว่า "ท่านอ๋องไม่มีอะไรจะพูดกับข้า กลับกันเถอะ”

เซี่ยฉวนโกรธจัด แต่เพราะองค์ชายอาน เขาจึงไม่กล้าแสดงอาการกําเริบเสิบสาน จึงประสานมือแล้วเดินนําหน้าไป

หยวนซื่อหันกลับไปมององค์ชายอัน ดวงตาคู่นั้นแฝงไว้ด้วยแววตาที่มากมาย แต่องค์ชายอานอ่านออกถึงความวิงวอนของเธอ ว่าขอให้องค์ชายช่วยดูแลธิดาของนางด้วย

องค์ชายอานพยักหน้าเบา ๆ และสายตาที่ลุ่มหลงงมงายส่งนางออกไป

เขาไม่เคยปิดบังความรู้สึกของเขาต่อหน้าหยวนซื่อ ซึ่งท่าท่างยังคงเป็นเหมือนเมื่อหลายปีก่อน และตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น

เขาไม่รู้สึกละอายใจที่จะรักใครสักคน

หลังจากที่เซี่ยฉวนกลับมา เขาได้บอกมหาเสนาบดีเซี่ยเกี่ยวกับการสนทนาระหว่างทั้งสองคนนั้น

มหาเสนาบดีเซี่ยได้ยินดังนั้นก็โกรธเช่นกัน ด้วยสติปัญญาของหยวนซื่อ นางไม่ควรพูดเช่นนี้ นางมีร้อยวิธีในการดึงองค์ชายอันมาร่วมด้วย

อะไรคือสาเหตุของความไม่เต็มใจของนาง? นางคิดว่าเขาแสร้งทำดีกับนางในครั้งนี้หรือไม่? หรือเพียงแค่ยังคงทดสอบ?

มหาเสนาบดีเซี่ยกลืนน้ำลาย แล้วกล่าวเสียงขรึมว่า “เอาล่ะ หยวนชุ่ยหยู ข้าจะเล่นกับเจ้าสักตั้ง”

เรื่องขององค์ชายอานและหยวนซื่อที่พบปะกัน ซูชิงรีบสอบถามเรื่องนั้นทันที แล้วจึงรีบไปบอกมู่หรงเจี๋ยและจื่ออาน

มู่หรงเจี๋ยมองไปที่จื่ออาน และกล่าวเสียงเรียบว่า “เห็นได้ชัดว่าในตอนนี้แม่ของเจ้าเลือกคนผิด”

จื่ออานที่กำลังถือยาอยู่ในมือ และช้อนก็ถูกส่งไปที่ริมฝีปากของเขาแล้ว “ดื่มยาก่อน แล้วค่อยพูด”

มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้ว “เซี่ยจื่ออาน ทำไมยาของเจ้าถึงยังมีรสขมอยู่เสมอเล่า?”

“ไม่ขมเพคะ ข้าชิมแล้ว!” จื่ออานดันช้อนเข้าไป แง้มริมฝีปากของเขา “ดื่มเถิดเพคะ”

“เจ้าดื่มให้ข้าดูหน่อย ถ้าเจ้าไม่ขมวดคิ้ว ข้าจะดื่ม” มู่หรงเจี๋ยผลักมือนางออก

จื่ออานก้มศีรษะลง และจิบเครื่องดื่ม จากนั้นค่อย ๆ เงยศีรษะขึ้น และกล่าวย่างใจเย็นว่า “ไม่ขม แถมยังหวานราวกับชะเอมเทศ”

มู่หรงเจี๋ยสาปแช่งด้วยเสียงต่ำ “ลิ้นของข้าคงมีอะไรผิดปกติ?”

เขาดื่มยาในอึกเดียว และยิ้มด้วยความขมขื่น

จื่ออานรีบเดินออกไปพร้อมกับชาม หาน้ำในครัวเทลงในถ้วย แล้วบ้วนปากอย่างแรง

เพิ่มฮวงเหลียนไปเยอะขนาดนั้นจะไม่ขมได้อย่างไร? ขมจะตายชัก! ลิ้นแทบชา

หลังจากออกไปแล้ว ชายร่างใหญ่ทั้งสามก็พูดคุยกันถึงการเลือกคนถูกและคนผิดของหยวนซื่อ จากนั้นจึงปรึกษากับตัวเอง

ซูชิงตรัสว่า “ที่จริงแล้ว รูปลักษณ์และอารมณ์ของคุณหนูใหญ่เซี่ยนั้น ล้วนอยู่ห่างไกลจากจิ้งจอกเฒ่าเซี่ยหวายจุน ข้าสงสัยจริง ๆ ว่าเก็บนางมาหรือไม่?

เซียวท่าได้ยินคำถามของซูชิง และเขามองไปที่มู่หรงเจี๋ย และเอ่ยว่า “คืนนั้นท่านนอนด้วยกันกับเซี่ยจื่ออาน ทำไมท่านถึงอยากนอนกับนาง? สิ่งนี้มันจะทำลายชื่อเสียงของท่าน”

เมื่อจื่ออานได้ยินเซียวท่าพูดแบบนี้ นางก็หัวเราะเยาะ สรุปแล้วมันคือชื่อเสียงของข้าหรือชื่อเสียงของเขากันแน่?

จากนั้นก็ได้ยินเสียงอันขี้เกียจของมู่หรงเจี๋ย “เซียวท่า เจ้าเคยพบคุณหนูตระกูลเฉินที่ข้าเคยบอกมาก่อนหรือไม่? ”

“ทำไมท่านถึงชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นนัก?” เซียวท่าพูดอย่างไม่พอใจ

มู่หรงเจี๋ยพูดอย่างเย็นชา “หือ? แล้วมันยังไงเล่า ตอนนี้เจ้าไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นอยู่หรือ?”

ซูชิงหัวเราะเสียงดัง

จื่ออานกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งเล็ก ๆ ในสนาม ฟังชายสามคนคุยกันในนั้น ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่ทำให้ผ่อนคลาย

อย่างไรก็ตามเมฆสีดำค่อย ๆ ลอยอยู่บนท้องฟ้า ค่อย ๆ ปกคลุมดวงอาทิตย์ที่เจิดจ้า จื่ออานรู้ว่าหลังจากที่มู่หรงเจี๋ยหายจากอาการบาดเจ็บ ทุกคนในกรุงเมืองหลวงก็ต้องเผชิญหน้ากัน การต่อสู้ครั้งนี้กําลังจะมาถึงแล้ว