ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 171

แผนแต่ละแผนในเมืองได้ถูกวางไว้แล้ว แต่ว่าอยู่ในลานเรือนแห่งนี้ กลับรู้สึกสงบสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

องครักษ์ที่ประจำการในบริเวณใกล้เคียงมารายงานวันละสามครั้ง และเห็นได้ชัดว่าไม่มีใครมาที่นี่เพื่อค้นหาเขาเลย

ที่นี่คือถิ่นของเซียวท่า ไม่มีใครรู้ว่าเซียวท่ามีที่พักส่วนตัวที่นี่ อีกทั้งกองกำลังที่กำลังค้นหามู่หรงเจี๋ยจริง ๆ แล้วก็เป็นกองกำลังของอ๋องอานกับมู่หรงจ้วงจ้วง แม้แต่กุ้ยไท่เฟยก็ทำเป็นค้นหาซะใหญ่โตเพื่อตบตาผู้คน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

เพราะนางรู้เรื่องนี้ค่อนข้างดี เห็นมู่หรงเจี๋ยตายด้วยตาของนางเอง องครักษ์ก็กลับมารายงานว่าเซี่ยจื่ออานตายบนสุสานแล้ว

นางคิดว่าเป็นเซียวท่าที่เอาศพของมู่หรงเจี๋ยออกไป ซึ่งที่เขาทำเช่นนี้ก็เพื่อให้เรื่องนี้ดูเป็นปริศนา เขาคิดว่าตราบเท่าที่เจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารไม่เห็นศพของมู่หรงเจี๋ยเป็นเวลาหนึ่งวัน มู่หรงเจี๋ยก็จะไม่ถูกมองว่าตายไปแล้ว

“เจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ที่แท้ก็ยังอ่อนหัดนัก คิดว่าถ้าเอาศพของอาเจี๋ยไป คนพวกนั้นจะไม่มีแผนการอะไรเหรอ? เหลียงไท่ฟู่รู้ตั้งแต่ที่เขาไปพัวพันเข้าวังไปเชิญหวงไท่โฮ่วให้ขึ้นปกครอง เหลียงไท่ฟู่ก็ได้สรุปเอาเองแล้วว่าอาเจี๋ยตายแล้ว”

กุ้ยไท่เฟยนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โบราณ ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ยังไม่แห้ง มู่หรงเจี๋ยเป็นบุตรชายของนาง เขาตายไปแล้ว คนเป็นแม่ก็ย่อมจะโศกเศร้าเสียใจเป็นธรรมดา

แต่จะทำยังไงได้เล่า? นางจำเป็นต้องทำ

ป้าซือจู๋ที่คอยรับใช้กุ้ยไท่เฟย กล่าวเบา ๆ ว่า “ไท่เฟย วันนี้พระชายาซุนเซ่อมาที่นี่ นางถามเกี่ยวกับเรื่องของท่านอ๋อง ดูเหมือนว่านางจะรู้เรื่องแล้ว”

กุ้ยไท่เฟยเช็ดน้ำตา "อ๋องอานคิดว่าจะสามารถปิดข่าวได้ แต่คนอื่นก็มีสิทธิที่จะพูด จะปกปิดข่าวได้เช่นไร? ช่างน่าขันเสียจริง บอกพระชายาซุนเซ่อไปว่าอาเจี๋ยตายแล้ว ให้นางเตรียมตัวเป็นหม้าย กลับไปร้องไห้เสียใจที่บ้านเก่านางเสียเถิด จะได้ให้ใต้เท้าซุนรู้เรื่องนี้ด้วยซะเลย”

ป้าซือจู๋รินชาให้นาง "ไท่เฟยไม่รู้สึกเสียใจหรือเพคะ?"

กุ้ยไท่เฟยยังคงยิ้มเย้ยหยัน แต่กลับยังคงร้องไห้อยู่ ท่าทางนั้นทำให้คนไม่อาจลืมเลือนไปชั่วชีวิต ใบหน้าโหดร้ายบูดเบี้ยว แต่กลับแฝงไปด้วยความเศร้าอย่างที่ไม่สามารถบรรยายได้ “เสียใจสิ จะไม่เสียใจได้เช่นไร? ข้าเป็นผู้ให้กำเนิดเขา บุตรชายแท้ ๆ ของข้า แต่จะให้ข้าทำอย่างไร? หากข้ามีทางเลือกอื่น จะไม่มีทางให้เขาต้องตายโดยเด็ดขาด ข้ายังคงจำได้เสมอ ในปีนั้นเพื่อให้กำเนิดเขาแล้ว ข้าเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด แต่มันก็คุ้มค่า จากนั้นตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน องค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนก็อยู่เคียงข้างข้าตลอด ทั้งยังแต่งตั้งให้ข้าเป็นกุ้ยเฟย บุตรคนนี้เป็นเหมือนหัวใจของข้ากับฝ่าบาท ข้าละทิ้งเขา ในใจก็รู้สึกเหมือนมีมีดมาเชือด!”

ป้าซือจู๋หลั่งน้ำตาอย่างเงียบ ๆ "บ่าวเข้าใจความทุกข์ใจของไท่เฟย"

กุ้ยไท่เฟยกุมมือของป้าซื่อจู๋ไว้และกล่าว "ตั้งแต่ที่ข้าเป็นปฏิปักษ์กับนางมา เจ้าก็สนับสนุนข้ามาโดยตลอด ท่านจำไว้ด้วยว่า ข้าถูกนางบีบบังคับจนไม่มีทางเลือก เลยจำต้องทำเช่นนั้น"