ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 172

ป้าซือจู๋ปลอบนางและพูดอย่างไม่จริงใจ “ใช่เพคะ หม่อมฉันเข้าใจดีว่าไท่เฟยไม่มีทางเลือกแล้ว”

“จากระยะทางแล้ว อ๋องแปดจะมาถึงเมื่อใด?” น้ำเสียงของกุ้ยไท่เฟยเปลี่ยนไป สีหน้าดูอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย และความเศร้าโศกก่อนหน้านี้ก็ได้จางหายไปจากใบหน้าของนาง

ป้าซือจู๋กล่าว “ก่อนที่ไท่เฟยจะลงมือ อ๋องหนานหวายได้เริ่มออกเดินทางแล้ว เมื่อคำนวณระยะเวลาดูตั้งแต่ตอนนั้น วันนี้ก็น่าจะมาถึงตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว แต่ว่าเพื่อไม่ให้ผู้คนเกิดความสงสัย คาดว่าเร็วสุดก็คงไม่เกินคืนพรุ่งนี้ เขาถึงจะเข้าเมืองมาได้”

“จริงด้วย อ๋องแปดมักจะมัดระวังในการทำสิ่งต่าง ๆ เสมอ ถ้าเขาเข้าเมืองมาเร็วเกินไป ก็จะทำให้ผู้คนสงสัย แม้ว่าคืนพรุ่งนี้จะดูเร็วไปสักหน่อย แต่ก็สมเหตุสมผลดี อย่างไรเสียพี่ชายของเขาก็เสียชีวิต เขาก็ต้องเป็นทุกข์อยู่แล้ว เขาเร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืนเพื่อกลับมา ไม่มีใครสงสัยแน่นอน”

ป้าซื่อจู๋มองดูแผลที่หน้าผากของนางและกล่าว “วันนั้นไท่เฟยไม่ควรกระแทกไปจริง ๆ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา มันจะดีแล้วเหรอ?”

กุ้ยไท่เฟยเอื้อมมือไปแตะแผลที่หน้าผากแล้วดื่มชาในถ้วยอีกครั้งพร้อมกล่าวอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ทำเช่นนี้ นางจะออกคำสั่งหรือ? นางดูมีเมตตา หากไม่ใช่เพราะนอกพระตำหนักยังมีข้าราชบริพารอยู่มากมาย นางคงไม่ออกคำสั่งเช่นนี้หรอก”

ป้าซือจู๋ไม่ได้แสดงความคิดเห็น แต่ยังคงรินชาให้นางอยู่เรื่อย ๆ

ในตอนเย็นของวันถัดไป อ๋องหนานหวายหรือมู่หรงชวน กับองครักษ์ไม่กี่คนที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางได้มุ่งหน้าเข้าสู่วังหลวง

นอกพระราชวังโซ่วอัน ยังคงมีข้าราชบริพารคุกเข่าอยู่เหมือนเดิม สองสามวันมานี้ คนเหล่านี้ผลัดเปลี่ยนกันมาคุกเข่า ทุกวันเหลียงไท่ฟู่ก็จะอยู่ที่นี่สามถึงสี่ชั่วยาม และเวลาที่เหลือเขาก็ออกจากวังไปทำธุระ

เมื่ออ๋องหนานหวายเข้ามาในวัง เหลียงไท่ฟู่ ก็อยู่ที่นั่นพอดี