ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 173

เสนาบดีกรมมหาดไทยกล่าว "ตอนนี้หวงไท่โฮ่วปฏิเสธที่จะพบพวกเรา และไม่มีพระราชเสาวนีย์ให้องค์รัชทายาทดูแลปกครองบ้านเมือง ทั้งยังไม่ได้บอกว่าพระองค์จะเป็นผู้ปกครองเอง แล้วมันจะเป็นเรื่องดีได้เช่นไร? พวกเรามัวเสียเวลาอยู่อย่างนี้ก็ไม่ใช่ทางออก ในทางกลับกันจะเป็นการเปิดโอกาสให้มู่หรงชวนแว้งกลับมากัดพวกเราได้”

ใบหน้าของเหลียงไท่ฟู่มืดหม่น เขาไม่ได้พูดอะไร ในดวงตาฉายแววความเย็นชา ดูเหมือนว่าภายในใจเขาจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่แล้ว

หวงไท่โฮ่วนั่งอยู่บนที่นั่งสูงมองดูอ๋องหนานหวายที่สองสามปีมานี้ไม่ได้พบเจอกันเลย ในใจนางย่อมรู้สึกตื้นตันเป็นธรรมดา

“ลุกขึ้น ให้แม่ดูเจ้าชัด ๆ หน่อยซิ"

อ๋องหนานหวายก้าวไปข้างหน้า คุกเข่าลงอีกครั้ง ซบลงบนเข่าของหวงไท่โฮ่วร้องไห้อย่างขมขื่น

“ลูกอกตัญูที่ไม่ได้อยู่ถวายการรับใช้เสด็จแม่ แถมยังต้องให้ท่านคอยเป็นห่วงอีก” อ๋องหนานหวายร้องไห้อย่างหนัก น้ำตาเปรอะเปื้อนกระโปรงของหวงไท่โฮ่ว

หวงไท่โฮ่วอดที่จะรู้สึกเป็นทุกข์ไม่ได้ นางก็หลั่งน้ำตาออกมา "เจ้าอยู่ที่แดนใต้ตัวคนเดียว ลำบากเจ้าแล้ว"

“ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ นั่นเป็นสิ่งที่ลูกสมควรได้รับแล้ว ในตอนนั้นลูกยังอ่อนเยาว์นัก จองหองและมักใหญ่ใฝ่สูง เสด็จพ่อทรงทำถูกแล้วที่เนรเทศให้ลูกไปที่แดนใต้ สองสามปีมานี้ลูกไม่เคยหยุดคิดถึงเรื่องความผิดพลาดของตนเองเลย ทั้งยังได้ติดต่อกับผู้มีความรู้ที่แดนใต้ ทำให้เข้าใจเหตุผลของการมีชีวิตอยู่ ลูกผิดไปแล้วจริง ๆ เพียงแต่ลูกอยู่แดนใต้ ไม่รู้เลยว่าฝ่าบาท...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้ น้ำตาบุรุษก็ไหลลงมาเรื่อย ๆ แลดูโศกเศร้ามาก

หวงไท่โฮ่วโอบกอดเขาแล้วถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า “ชะตาบ้านเมืองไม่ดี ชะตาบ้านเมืองช่างไม่ดีเสียเลย!”

ฝ่าบาทประชวรหนัก อาเจี๋ยทำหน้าที่ปกครองดูแลแทน แต่กลับเกิดเรื่องเช่นนี้เสียได้ ปีนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ซุนกงกงเห็นว่าทั้งสองคนกำลังร้องไห้ด้วยกัน เขาก็ก้าวไปข้างหน้าและกล่าว"ท่านอ๋อง กุ้ยไท่เฟยก็ได้รับบาดเจ็บเมื่อสองสามวันก่อน อีกทั้งเรื่องของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิทำให้พระนางเสียใจมาก แทบยืนไม่ไหว ท่านควรออกจากวังไปอยู่ดูแลนางโดยเร็ว เพื่อไม่ให้นางคิดมากจนเกินไป”