ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 23

เหล่าฟูเหรินขยิบตาให้ป้าชุ่ยยู่ที่อยู่ข้าง ๆ แล้วมอบตั๋วเงินปึกนึงให้กับนาง เพื่อให้นางตามออกไป

ป้าชุ่ยยู่เข้าใจความหมายดี จึงรีบตามออกไป

แม่นมหยางช่วยประคองตัวจื่ออานมาตลอดทางโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย พอมาถึงหน้าประตู หญิงรับใช้ที่อยู่ตรงประตูก็เข้ามาช่วยพยุงจื่ออานขึ้นรถม้าด้วยเช่นกัน จากนั้น ป้าชุ่ยยู่ก็เข้ามาคว้าตัวแม่นมหยางเอาไว้ เอาตั๋วเงินซุกไว้ในอ้อมแขนนาง แล้วกระซิบถาม "แม่นม เหล่าฟูเหรินอยากทราบว่า ฮองเฮาเรียกตัวนางเข้าพบด้วยเรื่องอันใด?"

แม่นมหยางส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ หยิบตั๋วเงินในอ้อมแขนส่งคืนให้ป้าชุ่ยยู่ รวมทั้งตั๋วเงินที่เหล่าฟูเหรินเพิ่งจะให้มาส่งคืนไปด้วย พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เอาไปคืนเหล่าฟูเหรินของพวกเจ้าเถอะ บอกกับนางว่า หญิงรับใช้แก่ ๆ คนนี้ไม่กล้ารับไว้!”

พูดจบ นางก็ขึ้นรถม้าไป สั่งคนขับรถม้าด้วยสีหน้าที่เย็นชา "ออกรถได้!'

คนขับรถม้าขับเคลื่อนรถม้าออกไป ที่ปากทางเข้ามีทหารรักษาพระองค์นับสิบรายรออยู่บนม้า เมื่อเห็นรถม้าที่วิ่งออกมา พวกทหารก็ติดตามไปอย่างช้า ๆ

แม่นมหยางที่นั่งอยู่ในรถม้า มองใบหน้าที่เปื้อนเลือดของจื่ออาน นางดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วถอนหายใจเบา ๆ “สถานการณ์เร่งรีบ จะให้เจ้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ทำไม่ได้ เข้าวังสองครั้ง เจ้าก็ตกอยู่สถานการณ์ลำบากไม่จบสิ้น ครั้งนี้ที่ฮองเฮาเรียกพบเจ้า ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอันใด เจ้าก็ต้องทำให้ดีที่สุด เจ้าถึงจะรักษาชีวิตของเจ้าไว้ได้ มิเช่นนั้น คนบ้านเจ้าที่เหมือนสัตว์ป่าดุร้าย ไม่ช้าก็เร็วเจ้าก็จะโดนพวกเขาแทะกระดูกจนไม่เหลือชีวิตรอด“

จื่ออานน้ำตาเอ่อล้นเปรอะขนตา มองแม่นมอย่างมึนงง สะอื้นไห้กล่าว “ชีวิตนี้ของจื่ออานอกจากท่านแม่แล้ว ก็ไม่เคยได้รับความรักจากใคร ได้รับความใส่ใจจากแม่นมเช่นนี้ จื่ออานจะจดจำไว้ในใจ ในอนาคตหากยังไม่ตาย จะต้องตอบแทนน้ำใจท่านอย่างแน่นอน

จื่ออานรู้ว่าแม่นมหยางที่อยู่ข้างกายฮองเฮาเป็นคนช่างพูด แต่แม่นมที่ต้องอยู่ในวังเช่นนี้ ได้ตัดขาดกับคนในครอบครัวที่อยู่นอกวังทั้งหมดแล้ว แม้ใบหน้าของนางแลดูเย็นชา แต่นางก็ยังโหยหาความจริงใจ

ดังนั้น แม้ว่าน้ำตาหยดนี้ของจื่ออานจะเป็นสิ่งเสแสร้ง แต่มันก็ทำให้ใจของแม่นมรู้สึกซาบซึ้ง

“เจ้าไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ต่อไปย่อมมีอนาคตที่ดีแน่นอน นางข้าหลวงคนนี้ก็ได้แต่อวยพรให้เจ้า ในภายภาคหน้าหากเจ้ายังจำได้ ก็ช่วยรายงานความดีของข้าสักหน่อย หากจำไม่ได้ก็ถือว่านางข้าหลวงคนนี้ปิดทองหลังพระเอง”

“ไมตรีจิตที่ท่านมีต่อข้า ชีวิตนี้ข้ามิกล้าลืมเลือน” จื่ออานพูดอย่างอ่อนโยน น้ำตาหยดลงกระทบหลังมือของแม่นม