ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 26

แต่ว่า หลังจากหยุด องค์จักรพรรดิเหลียงก็ลืมตาขึ้นทันที มองไปยังผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ น้ำตาก็ไหลออกมา ปากก็เปิดออกเล็กน้อย เหมือนกับว่ามีอะไรอยากจะพูด

ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิปล่อยมือแล้วเรียกสองครั้ง “ซิน ซิน…”

จู่ ๆ องค์จักรพรรดิเหลียงก็ยืดคอขึ้นมา หายใจแรง หลอดลมส่งเสียงร้องแปลก ๆ ดวงตาเบิกกว้าง ดวงตายื่นออกมา และใบหน้าก็ดูมืดลง

หลังจากที่เห็นเขาหายใจแรง ทันใดนั้นทุกอย่างก็หยุดลง ดวงตาก็ค่อย ๆ ปิดลง และไม่มีลมหายใจในปากอีกต่อไป

“องค์จักรพรรดิ!” ฮองเฮาร้องด้วยความเจ็บปวด แล้ววิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับเสียงร้องไห้

ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิไม่อยากจะเชื่อ สีหน้าดูเจ็บปวดมาก เขาก้าวถอยหลังไปสองก้าว นักรบผู้ชาญฉลาดรุ่นหนึ่งยืนพิงขอบเตียงหลานชายอย่างสูญเสีย

หยวนพ่านจับชีพจรแล้วคุกเข่าลงกับพื้นด้วยใบหน้าซีดเซียว “ฮองเฮา ได้โปรดระงับความเศร้าโศกด้วย!”

ยกเว้นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ และองค์รัชทายาท ต่างคุกเข่าลงที่ห้องโถง รอยยิ้มขององค์รัชทายาทจางลง ทรงมีพระปรมาภิไธยอย่างเศร้าสร้อย เพื่อนำตัวฮองเฮาออกไป แสร้งทำเป็นสำลักและกล่าวว่า “ท่านแม่ ขอให้พระองค์จากไปอย่างสงบสุขเถิด”

ฮองเฮาอยากให้จากไปเสียที่ไหนล่ะ? โผเข้าหาองค์จักรพรรดิเหลียง และร้องไห้อย่างน่าสังเวช

ทันทีที่จื่ออานมาถึงนอกห้องโถง ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของฮองเฮา หัวใจของเธอก็จมลง ไม่ ไม่ ไม่จริง องค์จักรพรรดิเหลียงต้องไม่ตาย เมื่อองค์จักรพรรดิเหลียงตาย เธอจะไม่มีโอกาสแก้ตัว

ด้วยความสิ้นหวัง เธอเพิกเฉยต่อกฎเกณฑ์และเดินตรงเข้าไป

“เจ้าหยุดอยู่ตรงนั้น!” แม่นมหยางรีบเรียกเธอให้หยุด

จื่ออานรีบเข้าไป เห็นองค์จักรพรรดิเหลียงนอนหลับตาอยู่บนเตียง ร่างกายมีสีม่วงดำไม่ซีดเซียว แต่กลับไม่มีลมหายใจแล้ว

เมื่อองค์รัชทายาทเห็นเธอ เขาก็จ้องมองเธออย่างเกลียดชัง ถ้าเธอมาเร็วกว่านี้สักก้าว เขาก็คงจะไม่ตายด้วยความพิการนี้

ช่างน่าเสียดาย!