ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 260

เฉินหลิวหลิ่วยังคงต้องการดูความสนุกสนาน แต่ก็รู้ว่าเรื่องในครอบครัวแบบนี้ไม่อาจซักถามต่อหน้าคนจำนวนมากได้ ดังนั้นจึงออกไปกับจื่ออันดีที่สุด

เมื่อมาส่งถึงที่ประตูแล้ว และหลังจากเฉินหลิวหลิ่วขึ้นรถม้าเรียบร้อยแล้วนั้น เหล่าไท่จวินก็จ้องไปที่จื่ออันทันที "เจ้าเด็กน้อย อุบายของเจ้าช่างแยบยล ใช้จัดการกับผู้อื่นข้าจะไม่ยุ่ง แต่ว่าเจ้าใช้ประโยชน์จากหลิวหลิ่ว ข้าไม่พอใจยิ่งนัก"

จื่ออันขอโทษ "มิมีเรื่องอันใดที่จะสามารถปิดบังจากสายตาของเหล่าไท่จวินได้เลย ข้าน้อยต้องขออภัยเหล่าไท่จวินด้วยนะเจ้าคะ"

"หึ มันก็สมควรอยู่แล้วที่เจ้าจะต้องขอโทษ เจ้าคิดว่าจะชดใช้อย่างไรจะดีกว่า!” เหล่าไท่จวินโกรธอย่างเห็นได้ชัด

จื่ออันยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า "ครึ่งปีเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะพาเซียวท่าไปส่งที่ห้องของหลิวหลิ่ว ไม่ทราบว่าไท่จวินพอใจหรือไม่เจ้าคะ?"

เหล่าไท่จวินหรี่ตามองนาง ดวงตาเคร่งขรึมจับจ้องที่ จื่ออัน และรอยย่นบนหน้าผากของนางก็ค่อย ๆ คลายลง "สามเดือน!"

“การจัดการกับคนที่หัวแข็งดื้อรั้นเช่นเซียวท่าผู้นี้ เกรงว่าจะต้องใช้เวลาถึงครึ่งปี!” จื่ออันถอนหายใจ

เหล่าไท่จวินคำนวณวันเวลา ยังพอมีเวลาอีกกว่าครึ่งปีก่อนที่หลิวหลิวจะอายุ 19 ปี ถ้านางสามารถแต่งงานได้ภายในครึ่งปีนี้มันก็ยังทันอยู่ แต่ว่าเวลาก็กระชั้นชิดเกินไป

“ไท่จวิน บุรุษที่ดีนั้นหายากนะเจ้าคะ สำหรับหลานเขยอย่างเซียวท่าแล้ว รอครึ่งปีก็ถือว่าคุ้มนะเจ้าค่ะ” จื่ออันเตือนสติ!

“จำคำพูดของเจ้าไว้ให้ดี หากครึ่งปีแล้วเจ้ายังไม่สามารถนำเซียวท่าใส่พานมาถวายได้ล่ะก็ ข้าจะปาอึใส่เจ้า!” ก่อนที่เหล่าไท่จวินจะขึ้นรถม้าไปได้กล่าวทิ้งท้ายเอาไว้

“……”

ในที่สุดจื่ออันก็ได้รู้ว่ากรรมพันธุ์คืออะไร และเป็นกรรมพันธุ์ที่ส่งทอดจากรุ่นสู่รุ่นบางทีอาจได้รับอิทธิพลจากสิ่งที่เห็น และได้ยินอย่างไม่รู้ตัว