ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 274

จื่ออันเงยหน้าขึ้น​ พบสาวใช้หลายคนกำลังประคองสตรีผู้หนึ่งที่สวมชุดสีแดงแบบสาวชาววังเข้ามา ผิวของนางค่อนข้างขาว ใบหน้าละเอียดอ่อน ใต้คิ้วโค้งดั่งกิ่งหลิว มีดวงตาเรียวหงส์ดุร้ายคู่หนึ่ง จมูกโด่งสวย สองกลีบปากย้อมสีแดงราวกับเชอรี่ คางสวยเชิ่ดขึ้นเล็กน้อย เครื่องประดับศีรษะมิได้รู้สึกโอ้อวด แต่กลับเพิ่มความสง่างามสูงศักดิ์

หลังจากนางเข้ามานั้น ก็จ้องมองมายังจื่ออัน ตาเรียวหงส์ค่อย ๆ ปรากฏร่องรอยแห่งความดูถูก ราวกับว่าไม่เห็นนางอยู่ในสายตา โดยเฉพาะใบหน้าจื่ออันในตอนนี้ที่ยังมีรอยแผลเป็น

นางถามอย่างประชดประชัน “เจ้าคือเซี่ยจื่ออัน?”

จื่ออันทำได้เพียงลุกขึ้นยืน “เพคะ คาระวะพระสนมซุน!”

พระสนมซุนส่งเสียงอืมอย่างประชดประชัน พร้อมนั่งลง เหลือบมองยังนางครู่นึง จึงเอ่ย “นั่งลงเถอะ ยืนอยู่ทำไมกัน?”

“ขอบพระทัยพระสนมเพคะ!” จื่ออันเอ่ยพร้อมลงนั่ง

พระสนมซุนยังคงมองมายังนาง กวักมือเรียกคนยกน้ำชาเข้ามา

ที่นี่มิใช่ห้องพักของมู่หรงเจี๋ย เป็นเพียงห้องรับรองด้านหน้าของจวน ดังนั้นด้านข้างจึงมีเตาถ่านอยู่ บนเต่านั้นต้มน้ำไว้ เพื่อที่มู่หรงเจี๋ยเรียกใช้ได้คลอดเวลา

น้ำชายกเข้ามา มีเพียงชาของพระสนมซุน มิได้ยกเข้ามาให้จื่นอัน

น้ำชายังคงร้อนอยู่ ไอร้อนค่อย ๆ ลอยขึ้น พระสนมซุนมิได้ดื่ม เพียงแต่ใช้จ้องมองจื่ออันผ่านไอร้อน

จื่ออันมิได้รู้สึกว่าอึดอัดแต่อย่างใด ปล่อยให้นางจ้องมองมายังนาง

“บาดแผลของท่านอ๋องตอนนี้เป้นเยี่ยงไรบ้าง?” พระสนมซุนเอ่ยถามอย่างกะทันหัน

จื่ออันเอ่ยตอบ “ดีขึ้นมากแล้วเพคะ”

“ทักษะการแพทย์ของเจ้า เรียนมาจากผู้ใดกัน?” พระสนมซุนเอ่ยถาม

จื่ออันกลัวที่สุดคือความวุ่นวาย เมื่อโดนผู้อื่นถามคำถามประเภทนี้ เพราะว่านางมิอาจตอบได้ว่าเรียนรู้ด้วยตนเอง ทักษะทางการแพทย์มิอาจจะเรียนรู้ด้วยตนเองได้