ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 410

“ในตอนที่อาเจี๋ยบาดเจ็บสาหัสนั้น เจ้าเคยเอ่ยคำเหล่านั้นกับข้า พูดถึงความไม่พอใจที่เก็บมาหลายปีนี้ เจ้ารู้สึกว่าเจ้าในปีนั้น ควรจะนั่งในตำแหน่งหวงโฮ่ว เจ้าในวันนี้ก็ควรจะได้เป็นหวงไท่โฮ่วในวังแห่งนี้ ใช่หรือไม่?”

“มิกล้าเพคะ” กุ้ยไท่เฟยได้สงบลงแล้ว ไม่ได้มีอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ เช่นนั้นอีก เป็นเหมือนราวกับหุ่นดินเผา

ป้าซือจูยืนอยู่ด้านข้าง คอยฟังอย่างเงียบ ๆ ใบหน้ามีความวิตกกังวล

“มิกล้า?” หวงไท่โฮ่วหัวเราะขึ้นมา ในน้ำเสียงหัวเราะนั้นมีความเหนื่อยล้าที่ไม่อาจเอ่ยออกมาได้แฝงอยู่ ข้าจริง ๆ แล้วรู้ความคิดในใจของเจ้าเป็นอย่างดี มีอะไรให้ต้องปิดบังกัน? ในปีนั้นนอกจากเจ้าแล้ว มีพระสนมมากมายเพียงใดที่ต้องการนั่งในตำแหน่งหวงโฮ่วนี้? เพียงแต่จะมีใครบ้างที่รู้ว่า นั่งอยู่ในตำแหน่งหวงโฮ่วนี้ สิ่งที่ต้องแบกอยู่บนบ่านั้นไม่ใช่ความรุ่งโรจน์หรือมั่งคั่งตลอดชีวิต แต่เป็นขุนเขาหมื่นลี้ของราชวงศ์ต้าโจว”

กุ้ยไท่เฟยแววตาสั่นไหว “ขุนเขาหมื่นลี้? คำพูดช่างสวยหรูเสียจริง”

“ใช่แล้ว ช่างสวยหรู บรรพบุรุษตระกูลมู่หรงของพวกเราใช้เลือดแลกมันมา มีความสงบสุขและรุ่งเรืองผ่านมากี่ราชวงศ์กันแล้วจนถึงวันนี้ แล้วเป็นอย่างไรกัน? โดนบุกรุกจากศัตรู ไม่ใช่มหาเสนาบดีที่มีใจคิดคดทะเยอทะยาน แต่เป็นกลับเป็นลูกหลานของพวกเราตระกูลมู่หรงเสียเอง ต้องต่อสู้จนให้เจ้าตายทั้งเป็น”

“หากว่าผู้มีอำนาจนั้น ภายในมือมีทั้งอำนาจและมีฝีมือ อำนาจต่าง ๆ อยู่ที่องค์จักรพรรดิ และออกคำสั่งห้าม ก็คงจะไม่มีเหตุการณ์เยี่ยงนี้ ปัญหาทุกปัญหา เป็นเพราะว่าผู้ที่มีอำนาจไม่กล้าหาญพอ” กุ้ยไท่เฟยเอ่ยออกมาโดยไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย

หวงไท่โฮ่วจ้องมองยังนาง “เจ้าพูดถึงฝ่าบาทหรือว่าพูดถึงผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิกันแน่? หากว่าเป็นเจ้าที่ปกครองประเทศ เจ้าคิดว่าจะใช้วิธีการใดให้ได้มาซึ่งอำนาจ ใช้วิธีแบบเผด็จการงั้นหรือ?”

ในใจของหวงไท่โฮ่วนั้นรู้สึกหวาดผวา ถึงแม้จะรู้ว่านางมีใจทะเยอทะยาน แต่ว่าคำพูดเอ่ยที่ออกมาจากปากนางนั้น กลับทำให้ผู้คนหวาดกลัว

กุ้ยไท่เฟยเงยหน้าขึ้น มองยังหวงไท่โฮ่วแล้วยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มนี้ดูช่างมืดมนเหลือเกิน แววตามีพลังที่แอบซ่อนไว้เปิดเผยขึ้นมา

หวงไท่โฮ่วในชั่วขณะนั้น​ ในหัวของนางนั้นเผยกลิ่นอายอาฆาตสังหารออกมา​ นางมิอาจเก็บเอาไว้ได้แล้ว​

แต่เพียงแค่ในชั่วพริบตา ในที่สุดนางก็ไม่ใช่คนที่ชอบทำเรื่องใหญ่ นางตัดใจลงมือไม่ได้