ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 416

เดินมาได้ประมาณสองลี้ รถม้าของมู่หรงเจี๋ยก็ตามมาทัน

“ขึ้นมา!” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

จื่ออันขึ้นรถม้ามา มองใบหน้าขาวเรียบ มุมปากกระตุกขึ้น “ข้ารู้ว่าท่านกล่าวโทษข้าที่ล่วงเกินหวงไท่โฮ่ว แต่ว่ามีบางเรื่องที่ข้ามิอาจที่จะประนีประนอมได้”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าไม่อยากที่จะแต่งงานกับข้าแล้วหรือ” มู่หรงเจี๋ยจ้องมองยังนาง

“ข้าไม่ได้มีความหมายเยี่ยงนี้ เพียงแต่… ” นางเมื่อครู่ที่ขัดแย้งกับหวงไม่โฮ่วนั้น ไม่คิดว่าเขาจะโมโหเพราะสาเหตุนี้ “พวกเรายังอายุน้อย ไม่เช่นนั้นก็ทนรออีกสักปีสองปี”

“ทน？เสด็จแม่เมื่อครู่เอ่ยออกมาแล้ว พรุ่งนี้ก็จะเลือกพระชายาให้กับข้า ปีนี้จะต้องแต่งพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนเข้ามา” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

จื่ออันส่งเสียงอ่าออกมา “รีบร้อนขนาดนี้เลยหรือ?”

ในใจมีความรู้สึกหึงหวง ดูท่าแล้ว เมื่อครู่ตนคงจะประมาทเกินไป บางทีการยึดมั่นในหลักการนั้น อาจจะสามารถพูดให้ดูนุ่มนวลขึ้นอีกได้

“ไม่ผิด เจ้ากลับไปเอ่ยกับเสด็จแม่ก่อน เจ้าจะเอ่ยกับท่านแม่ของเจ้าว่าจะไม่ไปมาหาสู่กับเสด็จพี่ของข้า ท่านแม่ก็จะประทานพระราชเสาวนีย์ให้พวกเราแต่งงานกัน” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา

จื่ออันเงียบไปครู่นึง “ท่านรู้ดีว่าข้ามิอาจเอ่ยออกมาเยี่ยงนั้นได้ ต่อให้ท่านไม่ปวดใจแทนเสด็จพี่ของท่าน แต่ข้าก็ปวดใจแทนท่านแม่ของข้า”

“ดังนั้นเจ้าจะยอมถอดใจจากตัวข้า? ให้ข้าไปแต่งกับสตรีอื่นหรือ?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยเสียงสูงขึ้น

จื่ออันเงียบไปอีกครั้งนึง เอ่ยเสียงเบา “ข้าคิดว่าท่านสามารถไปเอ่ยกับหวงไท่โฮ่วได้ เช่นว่า ท่านนอกจากข้าแล้วจะไม่แต่งผู้อื่น ไม่มีข้าแล้วท่านจะตายขึ้นมาเป็นต้น”

มู่หรงเจี๋ยตกตะลึงไปเล็กน้อย ได้ฟังคำของนางแล้ว อดไม่ได้ที่จะมองนาง ยิ้มพลางเอ่ย “เจ้าไปเอาความมั่นใจมากมายนี้มาจากที่ใดกัน? ยังจะบอกว่าถ้าไม่มีเจ้าก็อาจจะตายได้ ทำไมถึงไม่เห็นว่าเจ้าหากไม่ข้าก็จะเป็นจะตาย?”

จื่ออันดึงแขนเสื้อของเขา “หากว่าหวงไท่โฮ่วเป็นห่วงความเป็นความตายของข้าแล้ว ข้าก็จะไปเอ่ย แต่ว่านางแสดงออกมาว่าไม่สนใจความเป็นความตายของข้า แต่นางสนใจ...เอ๊ะ แขนเสื้อของท่านแอบซ่อนอะไรเอาไว้? เป็นแท่งใหญ่เชียว”