ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 437

ตาวเหล่าต้านั้นไม่เข้าใจในกฎเกณฑ์ เมื่อเข้ามายังในลานก็ส่งเสียงร้องตะโกนออกมา “ป้าหลานยู่ คุณหนูใหญ่เชิญท่านไปพบสักครั้งหนึ่ง”

มีสาวใช้คนหนึ่งรีบเร่งก้าวออกมา ถลึงตาใส่ออกมาอย่างโมโห แล้วกล่าวว่า “เจ้าเป็นบ่าวรับใช้ของเรือนไหนกัน? กล้าส่งเสียงดังร้องเรียกอยู่ในเรือนของฮูหยินผู้เฒ่า? มีศีรษะกี่หัวกันที่เพียงพอให้กุด? รีบกลับไปเดี๋ยวนี้ อย่าได้มารบกวนฮูหยินผู้เฒ่า”

ตาวเหล่าต้าเหลือบมองไปทางสาวใช้ แล้วจึงเอ่ยออกมา “ข้าเป็นคนของเซี่ยจื่อหย่วน คุณหนูใหญ่ให้ข้ามาเชิญป้าหลานยู่ไป”

ในเรือนนั้นฮูหยินผู้เฒ่าและป้าหลานยู่ตั้งแต่ต้นก็ได้ยินคำพูดของตาวเหล่าต้า ฮูหยินผู้เฒ่าเงยหน้าขึ้นมองไปทางป้าหลานยู่ “ดูท่าแล้วพวกเจ้าต่างก็คิดว่าข้าใช้ชีวิตอย่างสงบราบรื่นเกินไป ในช่วงระยะเวลาเช่นนี้ เจ้าไปยั่วยุนางทำไมกัน?"

ชุ่ยยู่เองก็เอ่ยออกมาว่า “หลานยู่ ข้าบอกเจ้าตั้งแต่ต้นแล้ว ช่วงนี้อย่าได้ไปยั่วยุทางนั้น เจ้าก็ไม่ยอมฟังข้า”

ป้าหลานยู่เอ่ยแบ่งรับแบ่งสู้ “ไม่ใช่เพียงแค่บ่าวรับใช้หรือ? ไม่มีอะไรให้ควรค่าแก่การตื่นตระหนกกล่าวโทษ? ฮูหยินผู้เฒ่าวางใจได้ นางเพียงแต่แสร้งแสดงท่าที คงจะมิกล้าก่อเรื่องเพียงเพื่อบ่าวสองคนนั้นถึงกับทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าลำบากไปได้หรอกเจ้าค่ะ อีกอย่างหนึ่ง บ่าวเองก็ไม่ได้ฆ่าเขา เพียงแต่เรียกให้คนมาตีขาเขาก็แค่เท่านั้นเอง ส่วนสาวใช้คนนั้น เพียงแค่ขังเอาไว้ในโรงเหล้าเดือนค้างฟ้า ไม่ได้ขายออกไป เพียงแค่ขู่ให้นางกลัว”

ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มเย็น “ไม่มีทางที่จะทำให้ข้าลำบากไปได้? งั้นช่วงนี้ที่นางทำนั้นคือเรื่องอะไรกัน? ตอนนี้ก็มาตามหาถึงที่แล้ว เจ้าไปจัดการเรื่องนี้เอาด้วยตัวเองเสียเถอะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเพียงแค่โมโหที่ป้าหลานยู่ที่ตัดสินใจกระทำลงไปด้วยตนเอง แต่ไม่ได้คิดว่าจื่ออันจะทำให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตเพราะบ่าวรับใช้สองคน แต่อาจจะเป็นการแสดงอำนาจให้บ่าวรับใช้ได้เห็นก็เป็นได้

นางในตอนนี้มีอำนาจแล้ว ก็คิดที่จะแสดงอำนาจออกมาอย่างไรดี ความคิดจิตใจประเภทนี้ นางทำไมถึงจะไม่รู้? ในตอนแรกนั้นผู้คนมากมายต่างก็เป็นมาเยี่ยงนี้ ค่อย ๆ ที่จะเริ่มรู้สึกว่าการแสดงอำนาจนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องผิวเผิน อำนาจที่แท้จริงนั้นต้องเกิดมาจากภายใน สามารถสั่งให้คนตายหรือเป็นได้

ป้าหลานยู่เอ่ยออกมา “ฮูหยินผู้เฒ่าวางใจได้ บ่าวกำลังจะไปเอ่ยให้ชัดเจน หรือว่าที่ในตอนนี้ดูแลทาสรับใช้ของจวน แม้แต่การที่จะให้บ่าวออกไปจัดการธุระก็ไม่มีอำนาจแล้วหรือ? บ่าวยังอยากที่จะเตือนคุณหนูใหญ่จริง ๆ เลยว่า จวนมหาเสนาบดีทุกวันนี้เป็นนางที่สามารถตัดสินใจได้แล้วจริงหรือ แม้แต่คุณหนูรองเองยังไม่กล้าอาละวาดอย่างโจ้งแจ้งเยี่ยงนาง”

ฮูหยินผู้เฒ่าได้ฟังคำประโยคนี้ จึงเงยหน้าขึ้นมามองยังนาง “ใช่หรือไม่ใช่คุณหนูรองที่สั่งให้เจ้าทำ?”