ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 438

ป้าชุ่ยยู่หยุดคำพูดลง นางเองก็พอจะรู้ว่าหลานยู่นั้นทำเกินกฎเกณฑ์ไป แต่ว่านางคิดว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะปล่อยตามใจนาง

เพียงแค่ฮูหยินผู้เฒ่าให้ความโปรดปรานกับนาง ทำให้นางเลอะเลือนไป จนหลงลืมสถานะของตน

เรื่องของหลานยู่นั้น ปล่อยให้นางได้รับบทเรียนเป็นอุทาหรณ์ อันที่จริงแล้ว นางเองก็ค่อนข้างได้ใจจนหลงลืมไป จนไม่รู้ถึงสถานะของตน

หลานยู่หลังจากที่โดนตาวเหล่าต้าลากออกไปแล้วนั้น​ ยังคงส่งเสียงกรีดร้องเอะอะโวยวาย​ ตาวเหล่าต้าเริ่มจะโมโห​ เอ่ยข่มขู่ออกมาเสียงดัง “หากว่าเจ้ายังคงส่งเสียงเอะอะแล้วล่ะก็ ​ข้าจะตีเจ้าให้ฟันร่วงเสีย!”

หลานยู่คิดว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะสั่งให้คนตามมา​ ดังนั้นจึงไม่ได้แสดงความกลัวออกมา​ เอ่ยด้วยความโมโห​ “เจ้ากล้าหรือ? เจ้าหากว่ากล้าแตะต้องข้าแม้เพียงเส้นผม​ ฮูหยินผู้เฒ่า​ไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่​ เจ้าสุนัขรับใช้​ เจ้าสิ่งของที่มีมารดาคลอดออกมาแต่ไม่มีมารดาคอยเลี้ยงดู​ ถึงกลับกล้ามาหาเรื่องรังแกถึงบนหัวข้า”

ตาวเหล่าต้านั้นมีข้อเสียอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง​ หากว่าสร้างความรำคาญให้แก่เขาแล้ว ทุบตีลงไปเป็นพอ อีกทั้งเขาพูดออกมาส่วนใหญ่แล้วมักจะลงมือทำตาม เมื่อได้ยินหลานยู่ยังคงด่าทอไม่หยุดพัก ยังด่าลามปามไปถึงมารดาของเขา โมโหจนไม่อาจลดละได้ จึงหันหลังกลับมาลงมืออกแรงตีปยังปากของหลานยู่ จนฟันสองซี่หลุดร่วงลงมา

หลานยู่คิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าลงมือตีนาง อีกทั้งลงมืออย่างโหดร้าย นางปิดปากของนางเอาไว้ ส่งเสียงกรีดร้องขึ้นมา

ตาวเหล่าต้าถึงได้ความเงียบสงบกลับคืนมา ลากนางมุ่งหน้าไปยังเซี่ยจื่อหย่วน

ระหว่างทางนั้นพบทาสรับใช้มากมาย เห็นว่าหลานยู่ถูกตาวเหล่าต้าลากไป มีความคิดที่จะเดินเข้ามาช่วยเหลือ แต่ว่าตาวเหล่าต้านั้นใบหน้าเต็มไปด้วยกลิ่นไอฆ่าล้าง ล้วนต่างพากันถอยห่าง ไม่กล้าจะเข้ามา

จื่ออันก่อนที่ตาวเหล่าต้าจะเข้ามานั้น ก็ได้ให้แม่นมหยางนำหยวนชุ่ยอวี่กลับห้องไปพักผ่อนเสียก่อน นางไม่อยากจะให้หยวนชุ่ยอวี่ได้มองเห็นภาพเหตุการณ์นองเลือดรุนแรง

กลับมายังเซี่ยจื่อหย่วน ตาวเหล่าต้าผลักหลานยู่ในคราเดียว หลานยู่ก็เซลงไปคุกเข่าอยู่บนพื้น

นางลุกขึ้น​ยืน เอ่ยออกมาด้วยความทะนงตน “คุณหนูใหญ่นำข้ามาทั้งตบตี​ ทั้งดุด่า​ กลับต้องการถามถึงแค่บ่าวรับใช้สองคนไปที่ใดกัน ช่างน่าขบขันยิ่งนัก ข้ายังต้องมาช่วยคุณหนูใหญ่จดจ้องพวกเขาอีกหรือ? คนในจวนนี้ก็คงจะไม่ต้องทำงานกันแล้วกระมัง?”

“เสี่ยวตาว ใช่หรือไม่ใช่ว่าเป็นนางที่ให้เสี่ยวซุนและกุ้ยหยวนออกไปข้างนอก?” จื่ออันเอ่ยถามตาวเหล่าต้า

ตาวเหล่าต้าเอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจ “คุณหนูใหญ่ ไม่มีทางผิดไปแน่ขอรับ เป็นแม่มดเฒ่าผู้นี้ที่ให้เสี่ยวซุนและกุ้ยหยวนออกไปซื้อของขอรับ”

จื่ออันจ้องมองหลานยู่ “หืม? ยังไม่ยอมพูดออกมาอีกหรือ?”

หลานยู่ยิ้มเย็น “คุณหนูใหญ่พูดออกมาเยี่ยงนี้ ข้าถึงได้จำขึ้นมาได้ ไม่ผิด ข้ามอบเงินให้แก่พวกเขาเพื่อที่ให้พวกเขาออกไปซื้อของ​ จนถึงตอนนี้ยังไม่กลับมาอีกหรือ? มิไม่ใช่ว่าไปที่ใดเพื่อแอบอู้งานกันหรอกหรือ? ข้าถึงได้บอกว่าคนของเซี่ยจื่อหย่วนนั้นควรที่จะดูแลสั่งสอนให้ดี ช่างไม่รู้จักเคารพเชื่อฟังเสียจริง”