ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 439

ช่างไม่รู้จักเคารพเชื่อฟังเสียจริงนี่คงจะหมายถึงจื่ออัน แต่ว่าจื่ออันไม่ได้สนใจที่จะมาอ้อมค้อมกับนาง หมุนกายลุกไปยังทางเดินทอดยาวนั้น เอ่ยสั่งเสียงเย็นกับตาวเหล่าต้า “นำนางแขวนขึ้นไป ให้ขาทั้งสองยกขึ้นห่างจากพื้น นางพูดออกมาเมื่อไหร่ เมื่อนั้นก็ให้วางนางลง”

เรื่องมัดคนแบบนี้เป็นเรื่องที่ตาวเหล่าต้าถนัดมากที่สุด ก่อนที่จะมายังเมืองหลวงนั้น เขาเพื่อที่จะดูแลปากท้องแล้วนั้นเคยไปทำงานฆ่าหมูมาก่อน

เขานำมือทั้งสองข้างของหลานยู่นั้นผูกเข้าด้วยกัน ทำเป็นปมยาว ๆ แล้วจึงลากนางปีนขึ้นไปบนต้นไม้แขวนเอาไว้

หลานยู่ตกใจจนร้องเสียงดังออกมา แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะข่มขู่จื่ออัน “คุณหนูใหญ่ ฮูหยินผู้เฒ่าหากรู้ว่าท่านทำกับข้าเยี่ยงนี้จะต้องไม่ปล่อยท่านไปแน่”

จื่ออันทำเป็นไม่ได้ยิน นั่งลงใต้ต้นไม้นั้นกับมู่หรงจ้วงจ้วง และเฉินหลิวหลิ่ว ทั้งสามคนได้ดื่มชาด้วยกัน

ทั้งสามคนอารมณ์ล้วนแล้วแต่ไม่ดีนัก จ้วงจ้วงเดิมนั้นกอดความหวังเอาไว้มากเพียงใด คิดว่าพวกเขานั้นเพียงแค่ไม่รู้ว่าไปที่ใด

หยานยู่ถึงแม้ว่าจะไม่ยอมรับว่าได้ลงมือกับพวกเขา แต่ว่าจากสีหน้าและคำพูดสามารถฟังออก พวกเขาทั้งสองจะต้องโดนนางจับตัวไป

จื่ออันโกรธกับความประมาทของตนเป็นอย่างมาก นางตลอดเวลามักจะคิดอยู่เสมอ เสี่ยวซุนและตนเองนั้นก้าวเดินมาด้วยกันตลอดทาง พบเจอกับแผนการต่าง ๆ มามากมาย นางควรจะเหมือนกับตนที่ก้าวหน้าไปพร้อมกัน แต่ว่านางกลับลืมไปว่าเสี่ยวซุนเป็นเพียงแค่สาวน้อยคนหนึ่ง นางถึงแม้จะซื่อสัตย์แต่กลับไม่มีจิตใจความคิดที่สลับซับซ้อนมากนัก จึงถูกผู้อื่นวางแผงได้โดยง่าย

ส่วนกุ้ยหยวนนั้นหลังจากประสบกับเคราะห์กรรมแล้ว ก็กลายเป็นวิตกกังวลหวาดกลัว และคอยระมัดระวังตัว ระแวดระวังก็ระแวดระวังภัยแล้ว แต่ก็ยังอ่อนแอ ทำอะไรมิได้

หลานยู่ยังคงคอยสาปแช่งต่อ จื่ออันเอ่ยเสียงเย็น “เสี่ยวตาว แส้ที่ข้าให้เจ้าไปนั้นกินแต่ข้าวแห้งหรือไร? เมื่อต้องการจะใช้งาน แต่กลับไม่ยอมขยับเขยื้อน”

ตาวเหล่าต้ารอเพียงแต่คำนี้ของจื่ออัน หวดแส้ลงไปบนพื้น เงยหน้าขึ้นไปอย่างโหดร้ายแล้วจึงมอบแส้ไปให้หลานยู่หนึ่งที

หลานยู่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด ส่งเสียงร้องโหยหวนออกมา “ฮูหยินผู้เฒ่าช่วยข้าด้วย ข้ากำลังจะโดนฆ่าตายแล้ว”