ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 532

มู่หรงเจี๋ยยืนอยู่ แม้แต่คิ้วก็ไม่ได้เลิกขึ้น เพียงแต่เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “กุ้ยไท่เฟยเชิญข้ามาที่นี่ มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?”

กุ้ยไท่เฟยยิ้มอย่างเศร้าเสียใจ “เจ้าเกลียดแม่ ใช่หรือไม่? แม้แต่คำว่าแม่ก็ยังไม่ยินยอมที่จะเรียกออกมา”

มู่หรงเจี๋ยนึกถึงจื่ออันที่เรียกมหาเสนาบดีเซี่ย นางไม่เคยเรียกบิดา หรือว่าท่านพ่อ ดูเหมือนว่ามีบางคราวคนบางคน ที่แม้แต่การแสดงออกก็ยังไม่ยินยอมที่จะแสดงออกมา

“มีเรื่องก็เอ่ยถึงเรื่องราวออกมา” ใบหน้าที่เคร่งขรึมของมู่หรงเจี๋ยดูไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

“สำหรับผู้ให้กำเนิด เจ้ายังสามารถเฉยชาได้เช่นนี้ แล้วเจ้าจะดีกับจื่ออันแค่ไหนกัน?” กุ้ยไท่เฟยเก็บความเศร้าโศกเมื่อครู่เอาไว้ เอ่ยด้วยเสียงเย็นชา

“นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับท่าน”

กุ้ยไท่เฟยลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง ดวงตาแตกสลาย และดูเย็นชา “ใช่ ไม่เกี่ยวข้อง วางใจได้ ข้าเองก็ไม่ได้ร้องขอให้เจ้ามาเยี่ยมข้า และไม่เคยหวังว่า ข้าจะนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยนี้ แล้วเจ้าจะมาเยี่ยม วันนี้ที่เรียกเจ้ามา เพราะอย่างไรแล้ว เจ้าก็ยังเป็นผู้สำเร็จราชการแทนของต้าโจว น้องชายของเจ้าจะกลับมาเมืองหลวง จำต้องให้เจ้าเห็นด้วย วันนี้ข้าไม่สบายเสียแล้ว ข้างกายไม่อาจไม่มีผู้ใดรับใช้ดูแล ข้าอยากให้เจ้าออกคำสั่ง อนุญาตให้น้องชายเจ้ากลับมาเมืองหลวงดูแลฝากผีฝากไข้”

มู่หรงเจี๋ยยิ้มออกมาจาง ๆ “ข้างกายของกุ้ยไท่เฟยไม่ได้ขาดคนดูแลรับใช้”

“นั่นมันเหมือนกันหรือ? ข้าต้องกายให้ลูกชายข้าอยู่ข้างกาย เด็กรับใช้ทั่วทั้งจวน มีคนใดที่มีใจเช่นเดียวกับข้าบ้าง?” กุ้ยไท่เฟยเอ่ยออกมาเสียงดัง

“กุ้ยไท่เฟยดูมีพลังเต็มเปี่ยม เห็นได้ว่าอาการป่วยคงไม่ได้หนักหนา ยังไม่ถึงคราวที่จะให้อ๋องหนานหวายกลับเมืองหลวงมาคอยดูแลรับใช้อาการเจ็บป่วย”

กุ้ยไท่เฟยโมโหเสียจนต้องกระแอมไอออกมาหลายครั้ง หลังจากกระแอมไอแล้วก็หอบหายใจ จับขอบเตียงลุกขึ้นยืน เดินมายังเบื้องหน้าของมู่หรงเจี๋ย

นางพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะยืดหลังให้ตรง และเงยศีรษะขึ้น แม้ว่านางจะป่วย แต่นางก็ยังมีพลังที่ครอบงำ “ข้าเพียงแต่ถามเจ้าประโยคเดียว คำสั่งนี้ เจ้าจะออก หรือไม่ออกลงไป?”

มู่หรงเจี๋ยไม่แม้แต่คิดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ “ไม่มีทาง!”

กุ้ยไท่เฟยถอยหลังไปก้าวหนึ่ง จับจ้องยังเขาด้วยสายตาที่ชั่วร้าย “ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เซี่ยจื่ออันก็คงไม่อาจกลับมาแล้ว”