ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 536

ราชครูเหลียงไม่คิดเลยว่ามู่หรงจ้วงจ้วงเองก็อยู่ที่นี่ เขาตกตะลึงเล็กน้อย “คารวะองค์หญิง”

เซียวเซียวที่ยืนอยู่ข้างกายของเขาจ้องมองมายังเสี้ยนจู่นิ่งเฉย จากนั้นก็ประสานมือออกมา “กระหม่อมเซียวเซียว คารวะองค์หญิง”

ภายในโถงบรรพบุรุษอันสกปรกยุ่งเหยิง รอบทิศเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็น จ้วงจ้วงเงยหน้าขึ้น มองไปยังเซียวเซียวที่ไม่ได้พบกันมาเนิ่นนาน เกิดความรู้สึกราวกับอยู่กันคนละโลกขึ้นมา

ทว่าก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึกชั่วคราวเท่านั้น ทุกอย่างล้วนแต่กลับคืนมาเป็นปกติ “แม่ทัพใหญ่กลับมาแล้ว?”

“ใช่แล้ว!” เซียวเซียวมองมายังนาง ในสายตามีบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ออกมา “ข้ากลับมาแล้ว”

ข้ากลับมาแล้ว ข้ากลับมาแล้ว!

เหมือนกับก่อนหน้านั้นที่คอยติดตามกันอยู่ในวัง และบางคราวที่ออกจากวัง กลับจวนไปหลายวัน เมื่อกลับเข้าวังไป เขาจะต้องไปหานางก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็บอกกับนางว่า ข้ากลับมาแล้ว

“ท่านอา!” อ๋องหลี่โค้งกายคำนับตามมารยาท

“อืม เจ้าสามเองก็มาด้วย!” จ้วงจ้วงเหลือบมองยังเขาด้วยความเรียบเฉย “พื้นที่ภัยพิบัติไม่ต้องการคนจำนวนมากเช่นนี้ เจ้าสามจำต้องระวังผู้อื่นหลอกใช้ให้เป็นหุ่นเชิดเข้า”

อ๋องหลี่รู้ว่าจ้วงจ้วงหมายความว่าอย่างไร ทว่าเขาไม่ได้ใส่ใจ เพราะอย่างไรแล้ว เขามุ่งเป้าไปยังเรื่องราวมิใช่ตัวคน

จ้วงจ้วงมองไปยังท่านหมอเมื่อครู่นี้ “ข้าเพิ่งจะได้ยินเจ้าบอกออกมาว่า ก่อนที่จื่ออันจะจากไปนั้นบอกกับเจ้าเอาไว้ว่าไม่อาจจะรักษาให้หายได้ จึงต้องจากไป ใช่หรือไม่?”

หมอผู้นั้นตอบกลับมา “ทูลองค์หญิง เป็นเช่นนี้ ก่อนที่องค์เพิ่งจะมาถึงนั้น ได้บอกให้พวกเราเอ่ยออกมากับทุกคน ให้เหมือนกันว่าท่านหมอเซี่ยออกไปเก็บยา แต่ข้านั้นไม่เห็นด้วย หากว่าท่านหมอเซี่ยหลบหนีไปแล้วจริง ก็ควรจะแจ้งราชสำนักไปแต่โดยเร็ว ให้ทางราชสำนักส่งคนมารับช่วงต่อเรื่องของพื้นที่ภัยพิบัติ”