ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 561

มู่หรงเจี๋ยขึ้นไปยังเกาะวิปลาส เซียวท่าและหมอหลวงที่กำลังปรุงยากันอยู่นั้น เมื่อเห็นว่าเขามาแล้ว ต่างก็รีบเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยถาม “หาพบหรือไม่?”

มู่หรงเจี๋ยส่ายศีรษะแล้วนั่งลง ก่อนจะมองดูยาในมือของเขา

แสงในดวงตาของเซียวท่าค่อย ๆ หรี่ลง “หาไม่พบอย่างนั้นหรือ?”

มู่หรงเจี๋ยไม่ส่งเสียงใด ใบหน้าเองก็ไม่มีอารมณ์ใดออกมา

ในใจของเซียวท่ารู้สึกแย่ขึ้นมา “ขอโทษจริง ๆ เป็นข้าที่ไม่ได้ปกป้องนางให้ดี”

มุมปากของมู่หรงเจี๋ยยกยิ้มเย้ยหยันออกมา คนที่สมควรขอโทษนางมากที่สุดควรจะเป็นเขา

เขาจินตนาการล่วงหน้าถึงอันตรายรูปแบบต่าง ๆ แต่เขาไว้ใจเฉินไท่จวินมากจนเกินไป นางบอกว่าส่งแม่ทัพตระกูลเฉินทั้งสิบสองออกไปแล้ว เขาก็รู้สึกสงบใจคิดว่าจื่ออันจะต้องกลับมาได้อย่างปลอดภัย

ทว่าเขากลับไม่รู้ว่า แม่ทัพตระกูลเฉินทั้งสิบสองเมื่อออกจากเมืองไปได้ไม่นาน ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา

เขาที่รับรู้ได้ถึงความเร่งด่วน แต่กลับไม่ยอมปล่อยความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงไป

เซียวท่ามองไปยังเขา “ก่อนที่นางจะถูกกระแสน้ำวนพัดพาลงไปนั้น ได้เอ่ยออกมาคำหนึ่ง ให้ข้าบอกกับท่านอ๋อง”

มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นมา “นางว่าอย่างไร?”

เซียวท่าเอ่ยออกมาเสียงเบา “นางให้ข้าบอกกับท่านอ๋องว่า นางชอบท่าน”

ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในดวงตาของเขา เขายิ้มออกมา ยิ้มอย่างไร้เดียงสา ลำคอแหบแห้งขึ้นมา “ข้าคิดว่า ชาตินี้ทั้งชาตินางคงจะไม่มีทางเอ่ยออกมาแล้ว”

“นางถูกลูกธนูยิงเข้า นางบอกว่าตนเองอาจจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปได้แล้ว” จุดนี้ที่เซียวท่าไม่เคยเอ่ยออกมานั้น เพราะว่าทุกคนล้วนแต่ยังมีความหวังอยู่ในใจ เขาจึงอดไม่ได้ถ้าหากต้องเอ่ยออกมา

มู่หรงเจี๋ยค่อนข้างที่จะหายใจออกมาอย่างยากลำบาก “อะไรนะ?”

“ใช่แล้ว ในตอนที่พวกเรากำลังหลบหนีเอาชีวิตรอดนั้น นักฆ่ายิงธนูออกมา มือขวาของนางถูกลูกธนูเข้า ข้าพานางว่ายน้ำ นางกลัวที่จะเป็นตัวถ่วงของข้า เมื่อพบกับกระแสน้ำวนนางก็เลยผลักข้าออกไป ก่อนที่นางจะถูกกระแสน้ำวนดูดลงไปนั้น นางบอกกับข้า ให้ข้าเอาใบสั่งยานี้กลับไป จากนั้นก็บอกกับข้าว่า นางชอบท่าน” เขาจนถึงตอนนี้ยังคิดไม่เข้าใจ ว่าทำไมจู่ ๆ ถึงได้เกิดกระแสน้ำวนขึ้น