เซี่ยหว่านเอ๋อเมื่อเห็นว่ามารดาของนางดูขี้ขลาด ก็โกรธขึ้นมา “ท่านแม่ ท่านบ้าไปแล้วหรือ? ทำไมถึงได้ไปขอร้องนางกัน? นางทำอะไรพวกเราไม่ได้ด้วยซ้ำไป ท่านพ่อเองก็ไม่ได้หย่าขาดจากท่าน ท่านก็ยังคงเป็นฮูหยินของจวนมหาเสนาบดี ก่อนที่ท่านพ่อจะตายไปก็ไม่ได้รับความผิด ต่อให้จะมีโทษ ก็ไม่ได้พัวพันไปถึงเก้าชั่วโคตร”
“เจ้าหุบปากนะ ห้ามก้าวร้าวกับเสี้ยนจู่!” เฉินหลิงหลงกลับหันไปร้องด่าเซี่ยหว่านเอ๋อ
เซี่ยหว่านเอ๋อแทบจะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน “ท่านแม่......”
เฉินหลิงหลงก้าวไปคุกเข่าเบื้องหน้า โขกศีรษะแล้วเอ่ย “เสี้ยนจู่ เด็กน้อยยังไม่มีเหตุผล ท่านอย่าได้คิดเล็กคิดน้อยกับนางเลย”
หยวนฉุ่ยยวี่เอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “วางใจได้ ข้าไม่มีทางทำร้ายบุตรสาวของเจ้า เอานางออกไปได้แล้ว”
ความแค้น หนี้แค้นล้วนแต่มีเป้าหมาย นางต้องการเพียงแต่เฉินหลิงหลงเท่านั้น
และถึงแม้ว่าเซี่ยหว่านเอ๋อจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย แต่นางต้องการจะเก็บชีวิตของเซี่ยหว่านเอ๋อเอาไว้ ไม่ใช่เพราะว่าใจอ่อน เพียงแต่ว่าทุกอย่างที่เซี่ยหว่านเอ่อทำนั้น ล้วนแต่เป็นเฉินหลิงหลงที่จัดการอยู่เบื้องหลัง
ความผิดของเซี่ยหว่านเอ๋อคือไม่ประมาณตนเอง อีกทั้งยังคิดที่จะโบยบินขึ้นสูงไปบนยอดไม้ ชีวิตในภายหน้าของนางจะสั่งสอนนางเองว่า ความเพียงพอถึงจะเป็นความสุข
แน่นอน นางไม่มีทางที่จะรู้จักเพียงพอ และชีวิตในภายหน้าของนางจะต้องถูกกำหนดให้ต้องทนทุกข์
เซี่ยหว่านเอ๋อเมื่อได้ยินคำของหยวนฉุ่ยยวี่ก็ส่งยิ้มเย็นออกมา “ข้าไม่ต้องการให้เจ้าปล่อยข้าไป หากข้าจะไปก็ไปได้ทุกเมื่อ”
ขณะที่เอ่ยจบแล้ว ก็หยิบเงินทองเหล่านั้นแล้วคิดที่จะจากไป
ตาวเหล่าต้าก้าวมายังเบื้องหน้าแล้วแย่งชิงมันกลับมา “ทั้งหมดนี้ล้วนแต่ต้องส่งมอบคืนให้กับราชสำนัก ห้ามหยิบออกไป”
เซี่ยหว่านเอ๋อเอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “เช่นนั้นก็ส่งตั๋วเงินมาให้ข้า ไม่มีเงินแล้ว ต่อไปข้าจะไปอยู่ที่ใดกัน? จะกินข้าวอย่างไร? จะจ่ายเงินให้ทาสรับใช้ได้อย่างไร?”
“เจ้ายังคิดที่จะมีทาสรับใช้อีกหรือ? ฝันไปเสียเถิด!” ตาวเหล่าต้าร้องตะโกนออกมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...
โอโย่คู่ตัวร้าย...
อ๋องเหลียงน่ะถูกแล้ว ไม่ใช่จักรพรรดิเหลียง...
สามีภรรยาคู่นี้ จะมีช่วงเวลาสงบสุขดีดีบ้างไม่ได้เลยหรือไงกัน สงสารอ่า...