ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 639

จ้วงจ้วงเอ่ยคำเหล่านี้จบแล้ว ก็ดื่มลงไปติดต่อกันสามจอก เหล้าที่ร้อนแรง ทำให้นางไอกระแอมออกมานาน ก่อนจะกลับคืนเป็นปกติ

“หลังจากที่ทุกอย่างค่อย ๆ เรียบร้อย เสด็จพี่กลับเสด็จสวรรคต องค์รัชทายาทขึ้นครองราชย์ และแต่งตั้งให้ข้ากลายเป็นองค์หญิงใหญ่ พี่สะใภ้ถูกแต่งตั้งให้เป็นหวงไท่โฮ่ว แล้วก็รักเอ็นดูข้ามาโดยตลอด จึงได้ร้องขอกับองค์จักรพรรดิ และก็นำพระราชโองการที่เสด็จพ่อทิ้งเอาไว้ พระราชโองการบอกว่า ไม่ว่าใครก็ไม่อาจบีบบังคับให้ข้าทำในเรื่องที่ไม่ยินยอมได้”

จื่ออันฟังมาจนถึงตรงนี้ ก็รู้สึกไม่เข้าใจ “พระราชโองการนั้น ทำไมถึงได้ไม่นำออกมาแต่ต้น?”

จ้วงจ้วงมองมายังจื่ออัน ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “ในตอนนั้นเป็นเพราะเสด็จพี่และฮองเฮา พระราชโองการนี้มีเสด็จพี่ที่เก็บรักษามาโดยตลอด นางไม่อาจที่จะเอามันมาได้ ต่อให้จะเอามาได้ เจ้าคิดว่าเสด็จพี่จะปล่อยให้นางนำพระราชโองการนี้มาประกาศให้โลกรู้หรือ? หลังจากที่เสด็จพี่สวรรคต นางถึงได้พระราชโองการนี้มา ส่วนองค์จักรพรรดินั้นเป็นโอรสของนาง นางจึงไม่อำนาจที่จะพูดออกมา หลังจากที่นำพระราชโองการฉบับนี้ออกมาแล้ว พี่สะใภ้ก็ประกาศออกมากลางราชสำนัก องค์จักรพรรดิเห็นด้วยที่จะให้ถอนหมั้น จึงได้ส่งทูตไปถอดถอนเรื่องอภิเษกยังแคว้นต้าเหลียง ข้าและเซียวเซียว ก็ถือได้ว่าสามารถคบหากันได้อย่างเปิดเผย เขาทำชุดแต่งงานให้กับข้า ชุดแต่งงานนั้นใช้คนถึงสิบสองคนร่วมกันเย็บปัก ผ้าแพรสีแดงผืนใหญ่ ปักด้ายทองงดงามประณีต หลังจากที่ทำชุดแต่งงานเรียบร้อยแล้ว เขาก็ส่งให้ข้า เขาลองสวมมันต่อหน้าเขา เขามองยังข้าเนิ่นนานโดยที่ไม่ละสายตา เขาบอกว่า รอจนเมื่อข้ามีอายุครบสิบหกปี เขาจะมาสู่ขอกับองค์จักรพรรดิด้วยตนเอง แล้วแต่งข้าเข้าจวน”

ดวงตาของจ้วงจ้วงค่อย ๆ มีความอ่อนหวาน นางมองเห็นม้วนภาพงดงามวิเศษปรากฏขึ้นต่อหน้าของนาง นั่นความทรงจำอันงดงามของนางกับเซียวเซียว วันเวลาอันงดงาม

อย่างไรก็ตาม ความงดงามวิเศษนี้ไม่ได้อยู่นานนัก นางสะดุ้งตื่นขึ้นมาในทันที

“ในวันเกิดตอนอายุครบสิบหกปีของข้า เขาบอกกับข้าจะมอบของขวัญให้ข้าชุดหนึ่ง ของขวัญที่ข้าไม่มีทางที่จะลืมไปได้ตลอดชีวิต ในตอนเช้าเมื่อข้าลุกขึ้นมาก็เฝ้ารอ รอคอยเขามา ข้ารู้ว่าเขาไปที่ไหน เพราะว่าฉินจือบอกกับข้าเอาไว้แต่เช้า เขาไปยังห้องทรงอักษร ข้าก็เฝ้ารอต่อ รอตั้งแต่เช้าจนค่ำก็ไม่เห็นว่าเขาจะมา วันถัดมาก็ยังไม่มา ชิงชิว และเหยาจื่อเห็นว่าข้าเศร้าเสียใจและร้อนรน ก็เลยไปสืบข่าวยังห้องทรงอักษร เมื่อสืบข่าวอะไรไม่ได้ก็ออกจากวังไปหาเซียวเซียว ในวันนั้นยังไม่ได้กลับมา ทั้งสองคนก็ไม่กลับมา วันที่สาม ศพของเหยาจื่อก็ถูกพบในคูเมือง นางถูกคนผลักตกลงไปจนตาย ทว่าข้าตามหาคนร้ายไม่เจอ วันที่สี่ ชิงชิวก็กลับมา นางคุกเข่าลงต่อหน้าของข้า บอกว่าเซียวเซียวจะแต่งงานกับนาง อีกทั้งทั้งสองคนก็มีความสัมพันธ์สามีภรรยากันแล้ว ข้าเหมือนถูกโจมตีอย่างแรง แทบทรุดตัวลง ข้าออกจากวังไปหาเซียวเซียว เขาเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน ใช้ดวงตาโกรธเกลียดแปลกหน้ามองมายังข้า เขาบอกว่า ตั้งแต่ที่เห็นข้ากอดกับองค์รัชทายาทต้าเหลียง ก็ตัดสินใจที่จะเปลี่ยนใจ ทุกอย่างที่เขาทำหลังจากนั้น เพียงแค่เพื่อแก้แค้นข้า คนที่เขาชื่นชอบจริงคือชิงชิว เขาสั่งให้คนไล่ข้าออกไป และก็ในวันนั้นเองที่เข้าวังไปเพื่อขอให้องค์จักรพรรดิประงานสมรสให้ องค์จักรพรรดิโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก อยากจะฆ่าเซียวเซียวทิ้ง จิ้งกั๋วกงไปร้องขอต่อหวงไท่โฮ่ว หวงไท่โฮ่วจึงได้ช่วยเซียวเซียวเอาไว้ และก็มีนางที่ประทานงานสมรสให้แก่เซียวเซียว เมื่อมีพระราชเสาวนีย์ประทานสมรสออกมา เขาก็มาขอชุดแต่งงานจากข้าด้วยตนเอง”

ในตอนที่จ้วงจ้วงเอ่ยถึงช่วงท้ายนั้น น้ำเสียงดูรวดเร็วนัก และแทบจะหยุดชะงักลง ก่อนที่เอ่ยจนจบโดยที่ไม่มีอารมณ์ใด ราวกับว่าคนที่ถูกทำร้ายนั้นไม่ใช่นาง

เมื่อเอ่ยถึงช่วงนี้ น้ำตาของนางก็ไหลนองลงมา ทั่วทั้งกายสั่นเทา แม้แต่ฟันก็สั่นไปด้วย ดูเหมือนหนาวเหน็บ หนาวเหน็บอย่างมาก

จื่ออันคิดอย่างละเอียดอยู่ครู่หนึ่ง เซียวเซียวไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจอย่างกะทันหัน และก็ไม่มีอะไรที่เรียกว่าแก้แค้น ปัญหาน่าจะเริ่มต้นขึ้นในตอนที่จ้วงจ้วงอายุครบสิบหกปี

ตกลงแล้ววันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เขาไปพบกับองค์จักรพรรดิ ร้องขอแต่งงาน แล้วขอแต่งงานสำเร็จหรือไม่? ในวันนั้นเขาไม่อาจไปหาจ้วงจ้วงได้ วันถัดมาก็ไม่ได้กลับมา จ้วงจ้วงส่งคนออกไปหาเขา คนที่ส่งออกไปในวันนั้นคือชิงชิว และเหยาจื่อเองก็ไม่ได้กลับมา วันที่สามพบศพของเหยาจื่อ วันที่สี่ชิงชิวกลับมา บอกว่ามีความสัมพันธ์สามีภรรยากับเซียวเซียว