ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 661

คืนนี้จื่ออันกระสับกระส่ายอยู่ตลอดทั้งคืน พลิกกายไปมาอยู่บนเตียงอย่างนอนไม่หลับ

มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถาม “เป็นอะไรไป? ใกล้จะเวลาจื่อแล้ว ทำไมถึงยังไม่นอนอีก?”

จื่ออันลุกขึ้นนั่ง กอดผ้าห่มแล้วเอ่ยออกมาอย่างเป็นกังวล “ข้าไม่รู้ ในใจรู้สึกสับสน”

“เป็นเพราะว่าเรื่องของจ้วงจ้วงหรือ?” มู่หรงเจี๋ยเองก็ลุกขึ้นนั่ง แล้วมองยังนาง

“ใช่แล้ว ข้ามักจะรู้สึกว่า คืนนี้ในตอนที่จ้วงจ้วงมาคืนเชือกบ่วงบาศนั้น เหมือนจะมีความรู้สึกสิ้นหวังอยู่”

มู่หรงเจี๋ยตะลึงไป “เจ้าหมายความว่าจ้วงจ้วงอาจจะคิดไม่ตก?”

“ข้าไม่รู้”

มู่หรงเจี๋ยส่ายศีรษะออกมา “เป็นไปไม่ได้ ผ่านไปตั้งหลายปีแล้ว นางไม่มีทางคิดไม่ตกเพราะว่าเรื่องนี้ ในปีนั้น นางคิดว่าเป็นเพราะเซียวเซียวหักหลังนาง นางยังฝืนอดทน มาตอนนี้รู้แล้วว่าเซียวเซียวไม่ได้หักหลังนาง ยังคงรักนางดังเดิม ทำไมถึงจะคิดไม่ตกกัน? เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว”

จื่ออันรู้สึกว่าที่เขาเอ่ยออกมานั้นก็มีเหตุผล ในตอนนั้นยากลำบากถึงเพียงนั้น ยังอดทนผ่านมาได้ แล้วทำไมถึงจะได้มาคิดไม่ตกเอาตอนนี้? ความต้านทานต่อความเครียดของจ้วงจ้วงไม่ได้ด้อยเพียงนั้นหรอกกระมัง?

นางเอนกายลงอีกครั้ง “หวังว่าเป็นเพราะข้าที่คิดมากเกินไป”

มู่หรงเจี๋ยกอดนางเอาไว้ “หลับเถิด ไม่มีอะไรหรอก”

จื่ออันหลับตาลง ทว่าก็ไม่อาจจะนอนหลับได้ลง ไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย

นางพยายามที่จะลองเป็นจ้วงจ้วงดู หากว่านางเป็นจ้วงจ้วงแล้ว เมื่อมาถึงจุดนี้นางจะทำอย่างไรกัน?

ทว่า นางพบว่าการแทนที่ความรู้สึกของผู้อื่นนั้น ดูจะเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน นางไม่ใช่จ้วงจ้วง ไม่เคยได้รับความเจ็บปวดที่บีบคั้นหัวใจมาก่อน

จ้วงจ้วงกลับไปยังจวนองค์หญิง เรียกฉินจือและฉยงหวาเข้ามา “ตั้งแต่ที่พวกเจ้าเข้าวังมา ก็ติดตามข้ามาโดยตลอด ถึงแม้ว่าพวกเราจะได้ชื่อว่านายบ่าว แต่ก็ดูสนิทชิดเชื้อกันเสียยิ่งเสียกว่าพี่น้อง พวกเจ้าปฏิบัติกับข้าอย่างไร ในใจข้ารู้ดี ข้าปฏิบัติกับพวกเจ้าอย่างไร ในใจของพวกเจ้าเองก็รู้ดี”