ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 672

มู่หรงเจี๋ยต่อยเข้าไปที่ข้างเตียง จนเตียงไม้จันทร์หอมนั้นเป็นรูโหว่ หลังมือของเขามีเลือดสดไหลซึม เขาไม่ใส่ใจต่อสิ่งใดทั้งสิ้น ส่งเสียงร้องคำรามอออกมา “บอกมา!”

องค์จักรพรรดิทรงตรัสออกมา “เจ้าไปเสียเถิด วันเวลาของข้าเหลือไม่มากแล้ว เจ้าไม่จำเป็นจะต้องบีบบังคับข้า หากว่าข้าทำไม่ถูกต้อง เมื่อไปถึงยังปรโลก ก็เพียงแต่ยอมรับผิดขออภัยกับท่านอาเล็ก”

มู่หรงเจี๋ยจ้องมองเขา “ท่านคุกคามเซียวเซียวว่าสบคบคิดกับศัตรูทำลายบ้านเมืองใช่หรือไม่?”

องค์จักรพรรดิหัวเราะเย้ยหยันออกมา “ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว ทำไมถึงต้องมาถามข้ากัน? ดูเหมือนว่าเซียวเซียวคงจะบอกกับเจ้าทุกอย่างแล้ว”

“เซียวเซียวไม่ได้บอกอะไรทั้งสิ้น หลังจากที่ท่านอาเล็กกินยาไปแล้ว เขาก็ฆ่าตัวตายตามไป กริชเดียวแทงลงไปยังหัวใจของเขา โหดร้ายเสียจนสิ้นทางถอยหลังกลับ”

องค์จักพรรดิจ้องมองเขาอย่างตกตะลึง ใบหน้าที่ปกคลุมด้วยจุดสีแดงนั้นเกิดอารมณ์แปลกประหลาดออกมา เขาค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ไม่น่ามองเสียยิ่งกว่าร้องไห้ “ดี ในที่สุดพวกเขาก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว”

มู่หรงเจี๋ยจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา “ไม่คิดเลยว่า เรื่องราวตั้งมากมาย ไม่คิดเลยจริง ๆ”

ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเขาจะโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่คิดเลยเลยว่าเพื่อความมั่นคงของสถานะองค์จักรพรรดิแล้ว เขาจะยอมสละความสุขของท่านอาเล็ก

องค์จักรพรรดิค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ กระแอมไออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ลำคอตั้งตรง สูดลมหายใจเข้าอย่างเจ็บปวด “ท่านอาเล็กเคยมาแล้ว นางบอกกับข้ามากมาย ตั้งแต่ที่นางจากไปแล้วข้าก็ถามตนเองมาโดยตลอด ว่าหากมีโอกาสอีกครั้งจะทำเช่นนี้หรือไม่”

มู่หรงเจี๋ยจ้องมายังเขา สายตาเข้มเหมือนสีเลือด

เขาค่อย ๆ ส่ายศีรษะออกมา “แต่ข้าก็ไม่รู้ ในฐานะที่เป็นองค์จักรพรรดิ มีเรื่องมากมายที่จำต้องทำ เดิมทีอำนาจของตระกูลเซียวนั้นมีมาก หากว่าเซียวเซียวแต่งงานกับอาเล็ก ก็จะมีอำนาจคับฟ้าขึ้นมา เจ้าจะรับรองได้หรือไม่ว่าเขาจะไม่มีใจเป็นอื่น? ไม่อาจที่จะรับรองได้ว่าที่เหลืออยู่นั้นคือความซื่อสัตย์ภักดี นั่นคือแผ่นดินต้าโจวของข้า ที่บรรพบุรุษของข้าใช้เลือดเนื้อแลกมา คงไม่อาจจะแหลกสลายลงไปในมือของข้าได้ เพราะฉะนั้นเจ้าคิดว่าข้าทำผิดหรือไม่? ตอนนี้เจ้าเองก็อยู่ในสถานะนั้นเช่นกัน เจ้าคิดว่าที่ข้าทำนั้นผิดไปจริงหรือ?”

“ถึงจะเป็นเช่นนี้ ท่านก็ไม่จำเป็นต้องบีบบังคับให้เซียวเซียวแต่งงานกับหานชิงชิว”

ซุนกงกงส่ายศีรษะออกมา “ไม่จำต้องส่งจดหมายไปแล้ว ไท่หวงไท่โฮ่วจากไปแล้ว คำของนางแจ้งชัด ว่าจะไม่กลับมาอีกพ่ะย่ะค่ะ”

หวงไท่โฮ่วถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง “ข้าทำผิดต่อนางผู้เฒ่าเอาไว้ นางเพิ่งจะจากไป จ้วงจ้วงก็มาเกิดเรื่องขึ้น จะให้ข้า...”

นางกำนัลรีบเดินเข้ามา “ไท่โฮ่ว วังซีเหวยส่งคนมาเพคะ”

สีหน้าของหวงไท่โฮ่วเปลี่ยนไปทันที “รีบเรียกตัวเข้ามา!”

เปากงกงรีบก้าวเข้ามาคุกเข่าลงบนพื้น เอ่ยเสียงเคร่งขรึม “ทูลไท่โฮ่ว อาการประชวรขององค์จักรพรรดิทรงสาหัสขึ้น หมอหลวงบอกว่าสถานการณ์ไม่ค่อยจะดีนักพ่ะย่ะค่ะ”

หวงไท่โฮ่วแทบจะแบกรับเอาไว้ไม่ได้ภายในชั่วอึดใจเดียว จ้องมองยังเปากงกงอย่างตกตะลึง