ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 673

จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยต่างก็ไม่ได้นอนหลับ พากันเฝ้าจ้วงจ้วงอยู่หน้าเตียง

ที่สามารถทำได้ก็ทำไปหมดแล้ว ตอนนี้มีเพียงแค่อย่างเดียวที่สามารถทำได้ ก็คือคอยเฝ้านางเอาไว้

นางล้วนแต่อยู่ในความรุ่งโรจน์มาโดยตลอด แต่นางก็โดดเดี่ยวมาโดยตลอด ในจวนองค์หญิงที่มั่งคั่งนี้ ใช้ชีวิตโดดเดี่ยวที่มั่งคั่งอย่างถึงขีดสุด

ข้างกายมีเพียงสาวใช้สองคนที่อยู่เป็นเพื่อน

ยังมีกองภูเขาเงินภูเขาทอง ความมั่งคั่งนับไม่ถ้วน แสงสีทองนับไม่ถ้วน

นางมีสิ่งที่คนมากมายใฝ่ฝันถึง ทว่าสิ่งที่นางต้องการกลับไม่มี

นางใช้วิธีที่กล้าหาญมากที่สุด เพื่อบอกลาโลกใบนี้

จื่ออันร้องไห้อยู่หลายครั้ง ดวงตาบวมแดงเหมือนลูกพีช

มู่หรงเจี๋ยออกมาจากวัง นางเองก็ไม่ได้ถามเขาว่า ตกลงแล้วองค์จักรพรรดิเอ่ยว่าอะไร ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ก็หมดสติได้รับบาดเจ็บสาหัส

ไล่ตามสิ่งเหล่านั้น ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

หลงจากที่มู่หรงเจี๋ยออกจากวังมา อารมณ์ก็ดูจะไม่ค่อยมั่นคง เขากลับถามตนเองซ้ำ ๆ หากว่าเขาอยู่ในสถานะที่สูงส่งนั้น เขาจะยอมเสียสละความสุขทั้งชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่ง เพื่อให้ตนเองไร้กังวลหรือไม่

คำตอบคือไม่มีทาง รักษาครอบครัว ปกป้องแว่นแคว้น เป็นเรื่องที่ชายหนุ่มจะต้องทำ มีไม่มีทางที่จะสละคนใกล้ชิดของตนเองได้

เขารู้ว่าการเป็นจักรพรรดิมีบางคราวที่ต้องลงมืออย่างโหดร้าย และใช้วิธีการที่เด็ดขาด ตั้งแต่ที่เขาเป็นผู้สำเร็จราชการแทน เขาฆ่าคนสังหารไปอย่างเด็ดขาด คนที่สมควรฆ่าเหล่านั้นไม่จำต้องปราณี

แต่เขาไม่อาจกระทำต่อผู้ไม่มีความผิด ผู้ที่บริสุทธิ์ด้วยความโหดร้ายได้แม้แต่น้อย

กลางดึกเขาเดินออกมาเพื่อพูดคุยกับอ๋องหลี่ และอ๋องอันอยู่เนิ่นนาน สุดท้ายแล้ว สามพี่น้องพากันเงียบเสียง ไร้ซึ่งคำพูด

จื่ออันที่เพิ่งจะเช็ดใบหน้าจ้วงจ้วงเพิ่งเสร็จนั้น นางที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนและร้องไห้ไปเสียหลายยกใหญ่นั้น ดวงตาแดงบวมเหมือนกับลูกพีช เซียวท่าเข้ามาโดยที่ไม่เอ่ยเหตุผล ก็ลากนางออกไป

“เซียวท่า เกิดอะไรขึ้น?” จื่ออันตบลงบนมือของเขาด้วยความโมโห

“ท่านรีบออกมาดู คนผู้นั้นดูเหมือนจะเป็นน้องชายของท่าน!” เซียวท่าลากนางเดินออกมาด้านนอก

“อะไรนะ?” จื่ออันตะลึงไป “น้องชายข้า? เจ้าหมายถึงเซี่ยหลิน?”

“ใช่แล้ว ท่านดู!” เซียวท่าชี้ไปยังพั่งจื่อฟันหักที่นำคนผู้นั้นเข้ามา เขาสวมชุดคลุมสีฟ้า ผมม้วนเป็นมวยสองชั้น ใบหน้ากลม ดูจะอ้วนกว่าก่อนหน้านั้นเล็กน้อย ดูช่างน่ารักเป็นอย่างมาก

ดวงตาของเขาไม่ได้มองไปรอบ ๆ เพียงแต่เดินตามพั่งจื่อฟันหักอย่างเชื่อฟังเหมือนแต่ก่อน

จื่ออันปิดปากเอาไว้ น้ำตาไหลรินออกมา พุ่งออกไปร้องเรียกเขา “หลินหลิน!”