ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 690

จื่ออันเอ่ยออกมา “เจ้าเห็นนางเพียงแค่ครั้งเดียว เป็นไปได้หรือไม่ที่จะจำนางผิดได้? เพราะอย่างไรแล้วเจ้าเพียงแค่เห็นจากแผ่นหลังว่านางขึ้นรถม้าไป”

เดิมทีเซียวท่านั้นก็ไม่ค่อยจะแน่ใจอยู่แล้ว ตอนนี้เมื่อจื่ออันเอ่ยออกมาเช่นนี้ ก็ยิ่งแน่ใจว่าคนผู้นั้นไม่ใช่อี๋เอ๋อร์ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในตอนนั้นเพียงมองออกไปก็รู้สึกว่าเป็นอี๋เอ๋อร์

อ๋องเหลียงเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก “ข้ายิ่งไม่อยากจะไปยั่วยุคนผู้นั้น เจ้าก็ยังจะมองพลาดไปอีก วันนี้วุ่นวายเช่นนี้ ไม่แน่ว่าวันพรุ่งนี้ก็อาจจะต้องเข้าวังไปทูลเสด็จแม่แล้ว”

จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ท่านจะกลัวเขาไปทำไมกัน? ท่านก็ไม่ได้ติดค้างอะไรเขาเสียหน่อย”

นางยังคงรู้สึกไม่พอใจที่อ๋องเหลียงไม่ยินยอมรับการรักษา รู้สึกว่าเขาแข็งแกร่งไม่พอ

อ๋องเหลียงรู้ว่าในใจของนางยังคงกรุ่นโกรธอยู่ จึงไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

จื่ออันเมื่อเห็นท่าทีของเขาเช่นนี้ ก็ไม่อยากจะเอ่ยว่าเขา “เอาล่ะ ท่านส่งคนไปถามหาบ้านของอี๋เอ๋อร์ ดูว่านางกลับไปแล้วหรือไม่ พร้อมทั้งดูว่าเขาละมั่งของมารดานางมีสีโลหิตหรือไม่”

อ๋องเหลียงตะลึงไปครู่หนึ่ง “ข้าไม่รู้ว่านางพักอยู่ที่ใด”

“ท่านไม่รู้ว่านางพักอยู่ที่ใด” จื่ออันใช้สายตาราวกับมองสัตว์ประหลาดมองมายังเขา “ท่านชื่นชอบนางถึงเพียงนั้น แต่กลับไม่รู้ว่านางพักที่ใด? เช่นนั้นก่อนหน้านั้น ท่านหานางพบจากที่ใดกัน”

“ก่อนหน้านั้นนางขายปิ่นที่ตนเองทำอยู่ในตลาดบนจัตุรัสทางตะวันตกเฉียงใต้ ทว่าภายหลังนางกลับไม่ได้ไปแล้ว และก็ไม่รู้ว่าจะไปเปิดแผงอยู่ที่ใด ข้าเคยเดินไปที่นั่นตั้งหลายครั้ง แต่ก็ไม่พบนาง” อ๋องเหลียงเอ่ยออกมาอย่างเขินอาย

จื่ออันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกยอมแพ้ขึ้นมา การแอบรักนี้ช่าง...

นางเอ่ยถามเซียวท่า “ท่านอ๋องยังไม่กลับมาอีกหรือ?”

“ยัง!” เซียวท่าดูค่อนข้างเหม่อลอย เหมือนราวกับว่ายังคงคิดถึงเรื่องของอี๋เอ๋อร์

“มีข่าวอะไรบ้างหรือไม่?”

“ไม่มี ทว่าท่านอ๋องกวางตุ้งกลับมาแล้ว อีกประเดี๋ยวก็คงจะเข้าวังแล้ว” เซียวท่าเอ่ย

จื่ออันรู้ว่าท่านอ๋องกวางตุ้งนั้นเป็นพี่ชายของจ้วงจ้วง ที่รักจ้วงจ้วงเป็นอย่างมาก