ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 722

มู่หรงเจี๋ยกอดนางเอาไว้ เอ่ยถามอย่างเคร่งขรึมออกมา “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?”

จื่ออันอ้าปากกว้างสูดลมหายใจเข้า และเอ่ยออกมาอย่างสะอื้น “ไม่ดี ไม่ดีเอามาก ๆ เลย”

“จะยังมีชีวิตรอดหรือไม่?” เขาถามออกมาอีกครั้ง ขอเพียงแค่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังคงมีความหวัง

“ข้าไม่รู้” จื่ออันน้ำตาไหลนอง “ข้าไม่อาจรับรองได้ว่าจะไม่มีการติดเชื้อ หากว่าเมื่อติดเชื้อเข้า ข้าก็คงจะไม่มียาสามารถรักษาเขาได้”

“ทักษะเข็มทองเล่า?” น้ำเสียงของมู่หรงเจี๋ยแหบแห้ง ปลายนิ้วสั่นไหวเล็กน้อย

“ไม่มีประโยชน์ ไม่มีประโยชน์!”

มู่หรงเจี๋ยไม่ส่งเสียงได้ออกมา ทำเพียงแค่กอดนางเอาไว้แน่นอย่างระมัดระวัง และตัวสั่นเล็กน้อยราวกับกอดทั้งหมดที่มีของเขา

ซูชิงเซียวท่าและหลิวหลิ่วหลังจากที่รู้เข้าก็เข้ามา เมื่อมองเห็นสถานการณ์ ทุกคนต่างก็รู้สึกแย่เช่นกัน

หวงไท่โฮ่วเองก็ส่งคนมาถามสถานการณ์อยู่หลายครั้งแล้ว ตอนอยู่ในวังหลวง หมอหลวงหลีกเลี่ยงบอกว่าไม่สาหัส บอกแต่เพียงว่ามีบาดแผลภายนอกเท่านั้น ทว่าในใจของหวงไท่โฮ่วเองก็รู้ดี บาดเจ็บจนกลายเป็นเช่นนี้ เกรงว่าคงจะอันตรายเป็นอย่างมาก

ฮองเฮาไม่ได้ส่งคนมาสอบถาม มีเพียงแค่พานตานที่เข้ามา บอกว่าได้รับคำสั่งให้มาคุ้มครองอ๋องเหลียง ถูกมู่หรงเจี๋ยไล่ออกไปก็ไม่ได้จากไป คอยเฝ้าอยู่ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา

หลิวหลิ่วเองที่เดิมทีนั้น เพราะว่าในที่สุดเซียวท่าก็จะขอนางแต่งงานแล้ว นางอยากจะบอกกับทุกคนออกไปเป็นอย่างมาก เรื่องที่น่ายินดีเช่นนี้ แต่ไม่อาจจะเอ่ยออกมาไม่ได้ นางเองก็คงไม่อาจจะมีความสุขได้

นางรู้มาโดยตลอดว่าชีวิตนั้นเปราะบางเป็นอย่างมาก แต่ไม่คิดเลยว่า จะเปราะบางจนกลายเป็นเช่นนี้ อ๋องเหลียงสลบไปแล้ว นอนคว่ำอยู่บนเตียงนั้น ไม่มีแม้แต่ความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ

เพราะจื่ออันบอกว่า จะต้องอาศัยความมุ่งมั่นของเขาถึงจะผ่านด่านนี้ไปได้ เพราะฉะนั้นทุกคนถึงได้ผลัดเปลี่ยนกันพูดคุยอยู่ข้างเตียงของเขา ทำให้เขารับรู้ได้ว่า ทุกคนอยู่เคียงข้างเสมอ