ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 823

หลังจากที่เหล่าไท่จวินกลับมา นางพูดกับจื่ออันว่า “ข้ามีเรื่องต้องบอกเจ้า ข้าไปหาน้องสาวของเจ้า และประเคนมีดแปดเล่มให้กับนางแล้ว นางยังไม่ตาย แต่ในอนาคตคงไม่มีชีวิตที่ดีไปกว่านี้ ใบหน้านางถูกมีดกรีดเข้าไปแปดแผล นางย่อมหาเลี้ยงชีพโดยอาศัยรูปลักษณ์ของตนเองไม่ได้อีกต่อไป”

จื่ออันเผยสีหน้าราบเรียบ “ต่อให้ฆ่านางทิ้ง ก็ไม่มากเกินไปหรอก”

เฉินไท่จวินเลิกคิ้ว “ฆ่านาง? ไม่ ข้าไม่ต้องการฆ่าใครอีกแล้ว ยิ่งอายุมาก ยิ่งควรใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้มือเปื้อนเลือด"

จื่ออันหัวเราะ แต่ภายในใจนางกลับรู้สึกขมขื่นยิ่ง สำหรับคนทั่วไป การเข่นฆ่าผู้คนอาจเป็นเรื่องธรรมดา ในสนามรบ ไม่ว่าจะตายหรืออยู่ย่อมมีค่าเท่ากัน ทว่าการเข่นฆ่าทำให้นางมีความสุขอย่างแท้จริง และสามารถปลดภาระทางจิตใจได้จริงหรือ? เป็นไปไม่ได้ แม้ว่านางจะแข็งกระด้างเพียงใด แต่ก็ยังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเกี่ยวกับการสังหารผู้คน ดังนั้นหลังถอยออกมาจากวังวนนั้นได้แล้ว นางจึงพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ฆ่าใครอีก

เพราะฉะนั้น แม้ว่านางจะนึกอยากฆ่าเซี่ยหว่านเอ๋อเพียงใด นางก็ยับยั้งตนเองไว้ ด้วยไม่ต้องการเพิ่มจำนวนการนองเลือดไปมากกว่านี้ อีกอย่าง อาจเป็นเพราะหลิวหลิ่วอายุไม่ถึงสิบเก้าปี ซึ่งเป็นเหตุผลว่าเหตุใดถึงคิดว่าตนเองฆ่าคนมากเกินไป

“ปล่อยนางไว้เช่นนี้ บางทีอาจจะสบายใจกว่าฆ่านางให้ตาย” จื่ออันไม่ได้ปลอบใจอีกฝ่าย การฆ่าใครสักคนทำให้นางหวาดกลัวและเจ็บปวด อย่างไรก็ตาม การอยู่แบบนี้ต่อไปก็ยังต้องทนเจ็บปวดอีกนาน

ท้ายที่สุด การแก้แค้นแทนเซี่ยจื่ออันผู้เป็นเจ้าของร่างเดิมจึงถูกลบล้างไป

หลังจากที่อ๋องหนานหวาย ‘กลับมา’ ภารกิจที่มู่หรงเจี๋ยมอบหมายให้เขาสอบสวนคดีของเหยาจื่อก็เสร็จสิ้นอย่างเป็นทางการ

อ๋องหนานหวายค้นเอกสารย้อนไปเมื่อสิบเอ็ดปีที่แล้วจากกรมอาญา แต่ไม่พบอะไรเลย เพราะเอกสารมีข้อมูลและหลักฐานเกือบเป็นศูนย์ บันทึกข้อมูลไว้เฉพาะบางกรณีเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เป็นหนี่หรงที่ส่งหลักฐานบางอย่างให้เขา ซึ่งบ่งชี้ไปที่หานชิงชิวโดยตรง

หลังจากที่อ๋องหนานหวายได้รับหลักฐานแล้ว เขาก็ไปตรวจสอบทุกที่เพื่อความถูกต้องแม่นยำของหลักฐาน

กลับไปที่นั่น วันแต่งงานของหลิวหลิ่วและเซียวท่าใกล้เข้ามาทุกที หลิวหลิ่วยังไม่หายดีจนสามารถลุกขึ้นไปคำนับฟ้าดินในตอนนี้ได้ แต่ไม่สามารถเลื่อนวันแต่งงานได้อยู่ดี เนื่องจากเหล่าไท่จวินบอกว่าวันเกิดของนางกำลังจะมาถึงในไม่ช้า นางไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเลื่อนวันแต่งงานออกไป

ดังนั้นหลังจากที่ทั้งสองครอบครัวหารือกัน พวกเขาก็ตัดสินใจว่าจะจัดงานแต่งงานกันตามวันที่เดิมอย่างเรียบง่าย รอให้หลิวหลิ่วหายดีเสียก่อน พวกเขาจึงจะหาวันอื่นเพื่อจัดงานเลี้ยงฉลองแต่งงาน

หลิวหลิ่วแทบไม่สามารถสวมชุดแต่งงานได้ จื่ออันต้องคอยฝังเข็มเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดให้กับนาง จึงสามารถสวมมันได้ในที่สุด ทั้งยังเตรียมเกี้ยวเจ้าสาวบุนวมไว้ให้นางนั่ง เพื่อป้องกันไม่ให้นางทรมานเกินไป