ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 873

ภายในวังซีเหวย

มู่หรงเจี๋ยกำลังอธิบายกับหวงไท่โฮ่วถึงเหตุผลที่ตนไม่สั่งเคลื่อนทัพ

“ศึกครั้งนี้ย่อมหลีกเลี่ยงการสู้รบไม่ได้แน่แล้ว ทหารของเราจะทำสงครามในเมืองหลวงไม่ได้ เว้นแต่มีความจำเป็น การที่ข้าไม่ลงมือทำอะไรเลย ก็เพื่อให้พวกเขาเกิดภาพลวงตาว่าฝ่ายเรามีการซ้อนแผน หากเป็นกรณีนี้จริง พวกเขาไม่มีทางกล้าเคลื่อนไหวง่าย ๆ ข้าคาดเดาว่าไท่ฟู่คงรอไม่ได้อีกต่อไป ส่วนอ๋องหนานหวายอาจไม่กล้าเคลื่อนไหว เนื่องจากเขายังมีความกลัวอยู่บ้าง อำนาจทั้งหมดของเขาไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง หากข้าคาดเดาไม่ผิดพลาด เขาอาจอยู่เฉยและรอดูท่าทีอยู่ข้างสนามก่อน จนกระทั่งเหลือราชครูเหลียงอยู่เพียงลำพัง เท่านี้พวกเหล่าไท่จวินและคนของตระกูลเซียวก็เพียงพอแล้วที่จะปิดกั้นประตูวังหลวงเอาไว้ได้ จนกระทั่งผิวปลอมของฝ่าบาทเสร็จสิ้น และเขาออกสู่ท้องพระโรงได้อีกครั้ง ราชครูเหลียงก็จะถึงจุดจบ”

“เจ้าไม่คิดว่าการทำเช่นนี้มันเสี่ยงเกินไปหรือ? หากเจ้าคาดคะเนผิดพลาด แล้วพวกเขาโจมตีล่วงหน้า ต่อให้รอยแผลที่แขนของฝ่าบาทจะหายไปแล้ว แต่บนใบหน้าของเขาก็ยังมีจุดแดงเต็มไปหมด อย่าลืมเสียว่าเขาไม่ได้ประชวรเป็นแผลหน้าผีเพียงอย่างเดียวนะ” หวงไท่โฮ่วกล่าวด้วยความเป็นห่วง

“ยิ่งเป็นเช่นนี้ ยิ่งต้องทำอุบายให้แยบยลยิ่งขึ้น เราจะใช้กำลังพลตลอดไปไม่ได้ ชีวิตทหารของเรามีค่า ควรใช้ในการปกป้องบ้านเมืองและประเทศชาติดีกว่า หากเหตุการณ์ไม่เลวร้ายหรือมีความจำเป็นเร่งด่วน ข้าจะไม่สั่งเคลื่อนพลล่วงหน้าเด็ดขาด ข้ายังพอมีแผนอื่นรับมืออยู่บ้าง ดังนั้นเสด็จแม่โปรดวางใจ”

“เจ้ายังมีแผนอื่นอยู่อีกหรือ” หวงไท่โฮ่วเอ่ยถาม

มู่หรงเจี๋ยคลี่ยิ้มเล็กน้อย “ข้าได้เตรียมการให้เหล่าเจี่ยวซุ่มอยู่รอบบริเวณเมืองหลวงแล้ว”

หวงไท่โฮ่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีแล้ว ตราบใดที่เหล่าเจี่ยวยินดีออกหน้าก็นับว่าเป็นเรื่องดี”

“เจ้าคนสารเลวนั่น หากกล้าปฏิเสธไม่ยอมออกหน้าคงได้เห็นดีกันแน่” มู่หรงเจี๋ยตะคอกอย่างเย็นชา

“อย่ากล่าวถึงเขาเช่นนั้นเลย เขาก็มีนิสัยเช่นนี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เจ้าต้องการเขา มีครั้งไหนบ้างที่เขาไม่ยอมมาช่วยเจ้า ครั้งสุดท้ายที่เจ้าแต่งงานอีก เขามิได้ช่วยเจ้าลักพาตัวจื่ออันหรอกรึ…”

“แค่ก แค่ก!”

บทสนทนาระหว่างทั้งสองดังไปถึงหูของจื่ออัน ทำให้นางอดแค่นเสียงคำรามในใจระหว่างที่ตนเองกำลังยุ่งอยู่ไม่ได้

ด้านนี้ทุกคนยังคงอยู่ในความสงบ ในขณะที่อีกด้านหนึ่งดูเหมือนจะตึงเครียดมาก

เหลียงไท่ฟู่รู้ดี ไม่ว่าเขาจะล่าถอยหรือโจมตีในวันนี้ อย่างไรก็ไม่มีทางออกอื่นแล้ว เนื่องจากเขาได้กล่าวต่อหน้าเฉินไท่จวินอย่างตรงไปตรงมาว่าองค์จักรพรรดิกำลังทุกข์ทรมานจากแผลหน้าผี ฉะนั้นเขาต้องสละราชสมบัติเพื่อผดุงความชอบธรรม

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่อาจทนสงบเสงี่ยมเหมือนอ๋องหนานหวาย