ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 873

ภายในวังซีเหวย

มู่หรงเจี๋ยกำลังอธิบายกับหวงไท่โฮ่วถึงเหตุผลที่ตนไม่สั่งเคลื่อนทัพ

“ศึกครั้งนี้ย่อมหลีกเลี่ยงการสู้รบไม่ได้แน่แล้ว ทหารของเราจะทำสงครามในเมืองหลวงไม่ได้ เว้นแต่มีความจำเป็น การที่ข้าไม่ลงมือทำอะไรเลย ก็เพื่อให้พวกเขาเกิดภาพลวงตาว่าฝ่ายเรามีการซ้อนแผน หากเป็นกรณีนี้จริง พวกเขาไม่มีทางกล้าเคลื่อนไหวง่าย ๆ ข้าคาดเดาว่าไท่ฟู่คงรอไม่ได้อีกต่อไป ส่วนอ๋องหนานหวายอาจไม่กล้าเคลื่อนไหว เนื่องจากเขายังมีความกลัวอยู่บ้าง อำนาจทั้งหมดของเขาไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง หากข้าคาดเดาไม่ผิดพลาด เขาอาจอยู่เฉยและรอดูท่าทีอยู่ข้างสนามก่อน จนกระทั่งเหลือราชครูเหลียงอยู่เพียงลำพัง เท่านี้พวกเหล่าไท่จวินและคนของตระกูลเซียวก็เพียงพอแล้วที่จะปิดกั้นประตูวังหลวงเอาไว้ได้ จนกระทั่งผิวปลอมของฝ่าบาทเสร็จสิ้น และเขาออกสู่ท้องพระโรงได้อีกครั้ง ราชครูเหลียงก็จะถึงจุดจบ”

“เจ้าไม่คิดว่าการทำเช่นนี้มันเสี่ยงเกินไปหรือ? หากเจ้าคาดคะเนผิดพลาด แล้วพวกเขาโจมตีล่วงหน้า ต่อให้รอยแผลที่แขนของฝ่าบาทจะหายไปแล้ว แต่บนใบหน้าของเขาก็ยังมีจุดแดงเต็มไปหมด อย่าลืมเสียว่าเขาไม่ได้ประชวรเป็นแผลหน้าผีเพียงอย่างเดียวนะ” หวงไท่โฮ่วกล่าวด้วยความเป็นห่วง

“ยิ่งเป็นเช่นนี้ ยิ่งต้องทำอุบายให้แยบยลยิ่งขึ้น เราจะใช้กำลังพลตลอดไปไม่ได้ ชีวิตทหารของเรามีค่า ควรใช้ในการปกป้องบ้านเมืองและประเทศชาติดีกว่า หากเหตุการณ์ไม่เลวร้ายหรือมีความจำเป็นเร่งด่วน ข้าจะไม่สั่งเคลื่อนพลล่วงหน้าเด็ดขาด ข้ายังพอมีแผนอื่นรับมืออยู่บ้าง ดังนั้นเสด็จแม่โปรดวางใจ”

“เจ้ายังมีแผนอื่นอยู่อีกหรือ” หวงไท่โฮ่วเอ่ยถาม

มู่หรงเจี๋ยคลี่ยิ้มเล็กน้อย “ข้าได้เตรียมการให้เหล่าเจี่ยวซุ่มอยู่รอบบริเวณเมืองหลวงแล้ว”

หวงไท่โฮ่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีแล้ว ตราบใดที่เหล่าเจี่ยวยินดีออกหน้าก็นับว่าเป็นเรื่องดี”

“เจ้าคนสารเลวนั่น หากกล้าปฏิเสธไม่ยอมออกหน้าคงได้เห็นดีกันแน่” มู่หรงเจี๋ยตะคอกอย่างเย็นชา

“อย่ากล่าวถึงเขาเช่นนั้นเลย เขาก็มีนิสัยเช่นนี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่เจ้าต้องการเขา มีครั้งไหนบ้างที่เขาไม่ยอมมาช่วยเจ้า ครั้งสุดท้ายที่เจ้าแต่งงานอีก เขามิได้ช่วยเจ้าลักพาตัวจื่ออันหรอกรึ…”

“แค่ก แค่ก!”

บทสนทนาระหว่างทั้งสองดังไปถึงหูของจื่ออัน ทำให้นางอดแค่นเสียงคำรามในใจระหว่างที่ตนเองกำลังยุ่งอยู่ไม่ได้

ด้านนี้ทุกคนยังคงอยู่ในความสงบ ในขณะที่อีกด้านหนึ่งดูเหมือนจะตึงเครียดมาก

เหลียงไท่ฟู่รู้ดี ไม่ว่าเขาจะล่าถอยหรือโจมตีในวันนี้ อย่างไรก็ไม่มีทางออกอื่นแล้ว เนื่องจากเขาได้กล่าวต่อหน้าเฉินไท่จวินอย่างตรงไปตรงมาว่าองค์จักรพรรดิกำลังทุกข์ทรมานจากแผลหน้าผี ฉะนั้นเขาต้องสละราชสมบัติเพื่อผดุงความชอบธรรม

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่อาจทนสงบเสงี่ยมเหมือนอ๋องหนานหวาย

หลังจากหารือกับสนมเหลียงแล้ว เขาก็เดินไปหารือกับอ๋องหนานหวายหลังจากนั้น

“ไม่ว่าจะรุกหรือถอย ขอเพียงท่านอ๋องกล่าวมาเท่านั้น” ไท่ฟู่กล่าวอย่างเด็ดขาด

อ๋องหนานหวายเพิ่งได้รับคำแนะนำจากซุนฟางเอ๋อร์ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าประมาทโดยธรรมชาติ ทว่ายังไม่ทันกล่าวออก ซุนฟางเอ๋อร์กลับก้าวไปข้างหน้าและโพล่งขึ้นว่า “ท่านอ๋อง โจมตีเถิดเจ้าค่ะ”

อ๋องหนานหวายตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็กลับมาแสดงสีหน้าปกติ “ราชครู ในเมื่อไม่มีทางออกแล้ว เช่นนั้นก็โจมตีเถอะ”

หัวใจของไท่ฟู่หนักอึ้ง เขากล่าวว่า “ได้ เช่นนั้นทางเราจะระดมกำลังทหารและม้าเข้าโจมตี”

“อืม ข้าจะเป็นผู้ไประดมพลด้วยตนเอง!” อ๋องหนานหวายตอบกลับ

เหลียงไท่ฟู่กล่าว “ตกลง สองชั่วยามหลังจากนี้ ทหารและม้าทั้งหมดจะมารวมกันที่ประตูทิศใต้ แล้วเริ่มโจมตีจากประตูทิศใต้”

“ทราบแล้ว!” อ๋องหนานหวายกล่าวอย่างมุ่งมั่น หันหลังกลับและเดินจากไป

อ๋องหนานหวายตั้งท่าว่าจะจากไป ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครหยุดเขาไว้ เฉินไท่จวินเพียงเหลือบมองครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยอมให้เขาขี่ม้าออกไป

“ท่านพ่อ เขากล่าวว่าอย่างไรเจ้าคะ?” สนมเหลียงและองค์รัชทายาทก้าวไปข้างหน้า

เหลียงไท่ฟู่กัดฟันกรอดพลางตอบกลับ “เต่าตัวนั้นหัวหดกลับเข้ากระดองไปแล้ว”

“ถอยกลับ?” สนมเหลียงผงะไปครู่หนึ่ง “ทว่าครู่นี้พวกท่านยังพูดคุยกันดี ๆ อยู่เลยมิใช่หรือ? ข้ายังเห็นเขาผงกหัวอยู่เลย เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาเพียงออกไประดมกำลังทหารเท่านั้น?”

เหลียงไท่ฟู่เอ่ยเสียงทุ้ม “เขาจากไปแล้ว และจะไม่กลับมาที่นี่อีก”

องค์รัชทายาทแค่นเสียงด้วยความโกรธ “เขาโกหกเราหรือ?”

“เขาเองก็สังเกตเห็นว่ามีการซ้อนแผน” ใบหน้าของเหลียงไท่ฟู่น่าเกลียด นึกเสียใจกับการกระทำที่ผลีผลามของตนเองในวันนี้ สถานการณ์ไม่ชัดเจนแท้ ๆ เขาไม่น่าร้อนใจลงมือเลย