ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 874

“ซ้อนแผนงั้นหรือ? จะซ้อนแผนได้อย่างไรกัน? เสด็จพ่อเป็นแผลหน้าผีจริง ๆ” องค์รัชทายาทตบหน้าอกพร้อมกล่าวยืนยันว่า “ข้าเห็นด้วยตาของข้าเอง”

หวู่อันโหวก้าวไปข้างหน้าแล้วกล่าวว่า “ราชครู ตอนนี้เราไม่สามารถล่าถอยได้แล้ว พวกเราทำได้เพียงจู่โจมเท่านั้น หากทุกคนเห็นว่าฝ่าบาทกำลังทนทุกข์ทรมานจากแผลหน้าผีจริง ประเดี๋ยวพวกเขาก็เป็นฝ่ายล่าถอยให้เราเอง”

เหลียงไท่ฟู่ถอนหายใจเบา ๆ มองไปยังหวู่อันโหว “ท่านโหว ครั้งนี้ท่านและข้าต่างก็เอาชีวิตของตนเองเข้าเดิมพัน หากเรื่องนี้สำเร็จ ท่านและข้าจะรุ่งเรืองถึงขีดสุดตลอดไป ทว่าหากล้มเหลว ทั้งข้าและท่านอาจไม่สามารถเอาตัวรอดไปได้”

หวู่อันโหวเย้ยหยัน “ต่อให้ทั้งตระกูลของข้าจะถูกประหารจนสิ้น กระนั้นก็ยังดีกว่าตอนนี้เสียอีก ทั้งฝ่าบาทและมู่หรงเจี๋ยต่างไม่ชอบหน้าข้า ซ้ำพวกเขายังหาทางปราบปรามข้าหลายต่อหลายครั้ง ในเมื่อพวกเขาเกลียดชังข้า เช่นนั้นตระกูลข้าก็ไร้ซึ่งความหวัง”

หวู่อันโหวแสดงตนเป็นกลางต่อโลกภายนอกเสมอมา แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาได้สร้างพันธมิตรกับไท่ฟู่อย่างลับ ๆ เมื่อนานมาแล้ว

เขาไม่ต้องการอะไรนอกเหนือไปจากการที่เขาสามารถกำจัดตระกูลเฉินและตระกูลเซียวได้ สองตระกูลนี้กดขี่ข่มเหงตระกูลหลู่ของเขามานานเต็มทน หากไม่จำกัดทิ้ง พวกเขาไม่มีทางมองเห็นอนาคตที่สดใส ดังนั้น เงื่อนไขสำหรับความร่วมมือของเขาจึงไม่ใช่ความเจริญรุ่งเรืองหรือความมั่งคั่ง แต่เป็นเพียงการกำจัดตระกูลเฉินและตระกูลเซียว

แน่นอนว่าหลังจากกำจัดตระกูลเฉินและตระกูลเซียวได้แล้ว ตระกูลหลู่ของเขาจะกลับมาอยู่ในอันดับต้น ๆ ทันที

สนมเหลียงกล่าวว่า “ตอนนี้อ๋องหนานหวายจากไปแล้ว ไม่สามารถรับประกันได้ว่าหลังจากที่พวกเราสามารถบีบบังคับให้ฝ่าบาทสละราชสมบัติได้แล้ว เขาจะนำกำลังพลมาปรากฏตัวที่นี่อีกครั้ง เรื่องนี้เราจะจัดการอย่างไร?”

“ทหารและม้าของเขารวมตัวกันอยู่นอกเมือง มีจำนวนไม่มากนัก ข้าสามารถออกคำสั่งให้ปิดประตูเมืองก่อนได้” องค์รัชทายาทกล่าว

“ทว่าประตูเมืองไม่สามารถปิดลงได้หากปราศจากเหตุผลอันสมควร หรือคำสั่งของมู่หรงเจี๋ย” เหลียงไท่ฟู่ขมวดคิ้ว

“ปราศจากเหตุผลอันสมควรอย่างไรกัน? เราก็อ้างว่าเราพบมือสังหารในวัง และเขากำลังหลบหนี ข้าจึงออกคำสั่งฉุกเฉินให้ปิดประตูเมือง” ตอนนี้องค์รัชทายาทไม่สับสนอีกต่อไป

“ได้ เช่นนั้นท่านจงสั่งให้คนลงมือทำทันที ข้าจะระดมกำลังพล สั่งให้พวกเขาบุกเข้าไปในวังให้ได้หลังจากสองชั่วยามนี้” ไท่ฟู่กล่าวอย่างสิ้นหวัง

การกดดันในวังหลวงดำเนินมาถึงจุดที่ต้องฝ่าด่านการต่อสู้ นี่คือเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าฝ่ายใดจะชนะหรือแพ้

ครั้งนี้ไท่ฟู่ถูกบีบบังคับให้เดินหน้าอย่างสมบูรณ์ แผนการอันรัดกุมก่อนหน้านี้ทั้งหมดล้วนแล้วแต่ไร้ประโยชน์