ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 876

“ข้าเพียงเติมเชื้อไฟลงในเปลวเพลิง แท้จริงแล้วผู้ที่เปิดเผยความลับไม่ใช่ข้า”

มู่หรงเจี๋ยกล่าวอย่างไร้เดียงสา

“ท่านมีส่วนทำให้เปลวไฟโหมกระหน่ำงั้นหรือ?” จื่ออันผงะไปชั่วครู่ “อย่างไรกัน?”

มู่หรงเจี๋ยตอบกลับ “ตอนแรกที่เรื่องนี้กระจายออกไป ข้าก็ได้รับข่าวเช่นกัน ในเมื่อเป็นไปไม่ได้แล้วที่จะปกปิด เช่นนั้นก็สุมกองไฟให้ระเบิดปะทุขึ้น บอกกล่าวให้ทุกคนรู้ไปเสียเลย”

จื่ออันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นดวงตาของนางก็เบิกกว้าง “เทพเซียนช่วยด้วย เช่นนั้นการที่วังหลวงถูกเหล่าขุนนางกดดันในครั้งนี้ ก็เป็นไปอย่างที่ท่านคาดหวังไว้สินะ ด้วยเหตุนี้ ท่านจึงจงใจปล่อยให้องค์รัชทายาทและสนมเหลียงเข้ามา เพื่อที่พวกเขาจะได้เห็นรอยแผลของฝ่าบาท”

เนื่องจากก่อนหน้านี้นางมัวแต่คิดเกี่ยวกับพระอาการของจักรพรรดิ นางจึงไม่มีเวลาทบทวนรายละเอียดเหล่านี้ ตอนนี้เมื่อนางว่างเว้นจากงาน และคิดเกี่ยวกับมัน จึงคิดว่ามีแนวโน้มเป็นไปได้อย่างยิ่ง

มู่หรงเจี๋ยดูผิดหวังเล็กน้อย “เดิมทีข้าเพียงต้องการหลอกล่อเจ้าแปด แต่ไม่คาดคิดว่าเหลียงไท่ฟู่จะมีความอดทนต่ำกว่าเช่นนี้ ถึงขั้นพยายามจะบุกรุกเข้ามาให้ได้ เขาไม่อยู่ในแผนการของข้า”

“ทว่าองค์รัชทายาทและสนมเหลียงก็ได้เห็นแล้ว เหลียงไท่ฟู่ย่อมดำเนินการอย่างแน่นอน”

“กล่าวกันตามตรงว่าข้าประเมินราชครูสูงเกินไป ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของเขา อันที่จริงเขาไม่ควรกระทำการผลีผลาม เพราะเขามีองค์รัชทายาทอยู่ในมือ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฝ่าบาทก็ตาม เขาสามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้โดยชอบธรรม แต่เจ้าแปดมิใช่เช่นนั้น เขามีโอกาสน้อยกว่า จำเป็นต้องอาศัยการฉกฉวยโอกาสอันเหมาะสมเท่านั้น เดิมทีข้าคาดว่าเจ้าแปดจะเป็นฝ่ายยกกองกำลังเข้าวังเสียอีก เนื่องจากเขาเตรียมทหารไว้พร้อมอยู่นอกวังแล้ว พร้อมที่จะโจมตีได้ทุกเมื่อ คราวนี้ที่เขาถอยหนี น่าจะเป็นเพราะซุนฟางเอ๋อร์เป็นผู้เสนอแนะ ตามที่ข้ารู้เกี่ยวกับเจ้าแปด เขาเป็นคนใจร้อน หากไม่มีใครเกลี้ยกล่อมเขาสักคน คราวนี้เขาต้องรีบเข้าวังแน่”

เวลานี้ตำแหน่งองค์รัชทายาทเริ่มไม่มั่นคง การแข่งขันชิงตำแหน่งองค์รัชทายาทเป็นสิ่งที่หลีกไม่พ้น นางในทุกคนต้องพยายามทำความดีความชอบให้มากที่สุด เมื่อถึงเวลานั้นจะได้รับผลประโยชน์ไม่น้อย

จื่ออันเย้ยหยัน “ในเมื่อท่านวางแผนทุกอย่างในใจไว้แล้ว เช่นนั้นคงไม่ต้องกังวล ไม่ว่าใครก็ตาม ท่านต้องกำจัดไปให้พ้นทางเสีย”

ความจริงแล้วจื่ออันลอบดีใจที่ตัวตั้งตัวตีไม่ใช่อ๋องหนานหวาย เขาถูกพิษกู่ร่วมชะตา หากอ๋องหนานหวายกระทำผิด ย่อมหลีกหนีไม่พ้นการสำเร็จโทษประหาร

มู่หรงเจี๋ยยิ่งหงุดหงิดมากขึ้น ราวกับเกลียดเหล็กที่ไม่ยอมกลายเป็นเหล็กกล้า “ราชครูเหลียงวางแผนการมาหลายปีแล้วแท้ ๆ เขาไม่ควรผลีผลามถึงเพียงนั้น”