ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 9

ภายในใจของจื่ออันไม่สงบสุขและไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ นางทำได้เพียงคำนับและพูดว่า “เพคะ หม่อมฉันรับทราบ”

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้น ดวงตาไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อครู่นี้ กลับกลายเป็นสีหน้าแสนดุดัน “ครั้งนี้เจ้าใช้ืท่านอ๋องเหลียงเป็นเครื่องมือ มิหนำซ้ำยังทำลายชื่อเสียงของพระองค์ ทางราชสำนักควรลงโทษเจ้าอย่างสาสม แต่พอมาคิดดูว่าที่เจ้าวางแผนทำลงไปก็เพื่อแม่ของเจ้า ข้าคิดว่าการลงโทษสถานเบานั้นก็เพียงพอ เข้ามา เตรียมสมุนไพรดอกคำฝอยหนึ่งชามให้นางดื่มเสีย”

อารมณ์โกรธของจื่ออันทะยานสูงขึ้นทันที ร่างกายของเธออ่อนแรงมากแล้ว อีกทั้งชีพจรยังเต้นผิดจังหวะ การตั้งครรภ์จึงถือว่าเป็นเรื่องยากมาก เมื่อกินสมุนไพรดอกคำฝอยลงไป เธอก็ต้องล้มเลิกความหวังไป

พระสนมของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิมู่หรงเจี๋ย คือคนที่ไม่อาจตั้งครรภ์ได้

เป็นหญิงอำมหิตอะไรเช่นนี้

แม้จื่ออันจะไม่ใส่ใจว่าเธอจะตั้งครรภ์ได้หรือไม่ เธอเพียงต้องการมีชีวิตรอด ทว่าก็ยังโกรธฮองเฮาแมนจูผู้นี้อยู่ดี

ทว่า ณ ตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ด้วยนิสัยของเธอ เธอจะฆ่าฮองเฮาโดยมิลังเลใจเป็นแน่

ทว่าตอนนี้เธอยังไม่สามารถดูแลตัวเองได้ มิหนำซ้ำยังต้องมาดูแลแม่อีก ไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไป

ความรู้สึกนี้ไม่ว่าจะกลั้นเอาไว้ยากแค่ไหน ก็ต้องกลั้นเอาไว้ให้ได้

กล้ำกลืนไปพร้อมกับสมุนไพรดอกคำฝอยให้หมดสิ้น

สายตาที่ดุร้ายของฮองเฮาเมื่อผ่านไปชั่วครู่ ก็มาปรากฏอยู่ข้างหน้าจื่ออัน ทำให้นางเหมือนลูกไก่ในกำมือ และรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างยิ่ง

ณ เวลานี้เธอรู้ดีว่าในยุคสมัยนี้ต้องใช้ชีวิตให้รอบคอบถึงจะไม่ถูกรังแก ซึ่งต้องทำให้ตนเองนั้นมีทั้งอำนาจ และรวบรวมพละกำลัง เส้นทางที่กำลังเดินไปทั้งยากลำบากและยาวไกล ทว่าหากออกไปจากวังแห่งนี้เมื่อใด เธอจะหาวิธีเอาคืนให้สาสม แม้จะต้องแลกด้วยการนองเลือดก็ตาม

กลิ่นอันหอมหวานของดอกคำฝอย ค่อย ๆ ไหลเข้าสู่ลำคอไปยังกระเพาะ

เธอเวียนหัวเป็นอย่างมาก จึงคุกเข่า และพูดว่า “ทูลฮองเฮา หม่อมฉันขอทูลลา เพคะ”

เสียงของฮองเฮาดังขึ้นอย่างช้า ๆ และไร้อารมณ์ “เจ้ามาทางไหน ก็กลับไปทางนั้นเสีย”

จื่ออันกัดฟันพูด “เพคะ”

เธอออกจากตำหนักไป ไปยืนอยู่ตรงระเบียงหิน เห็นราชบริพารหญิงกำลังตัดแต่งหญ้าที่ลานกว้าง ดอกไม้บานสะพรั่ง ตะกายขึ้นไปบนกำแพงวังอย่างเงียบ ๆ เผยสีสันของดอกโบตั้นที่ยังบานไม่เต็มที่

นางข้าหลวงนางหนึ่งปรากฏตัวข้าง ๆ หล่อน พูดอย่างใจเย็น “คุณหนูใหญ่ ปฏิบัติตามพระราชประสงค์ของฮองเฮาเถิด”

จื่ออันกราบสามครั้ง คำนับเก้าครั้งจากในตำหนักไปจนถึงประตูทางออกทิศตะวันตก ก็ค่ำแล้ว

ยามนี้ถนนหนทางไม่มีผู้ใดเดินไปมาแม้แต่คนเดียว ไม่มีใครเห็นความจนตรอกที่เธอกำลังเผชิญ เธอประคองตัวเองกับกำแพงที่อยู่ฝั่งซ้าย ค่อย ๆ ก้าวไป ราวกับกำลังเดินอยู่บนผ้าฝ้าย เธอใช้กำลังทั้งหมดในการทรงตัว

สุดทางโค้ง เธอเห็นผ้าม่านรถม้าค่อย ๆ เปิดออก เธอเพียงแค่จ้องมอง และจึงจำได้ว่าคือ เซี่ยฉวน คนที่มาจากจวน

ใบหน้าของจื่ออันเผยรอยยิ้มเล็กน้อย เขามาเพื่อฟังข่าวและดูว่าเธอจะรอดชีวิตกลับไปหรือไม่

รถม้าแล่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว หายวับไปกับตาของเธอ รถม้าของจวน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอปีนป่ายออกมาจากกำแพง ร่างกายก็บาดเจ็บ แต่กลับไม่ยอมให้เธอขึ้นรถไปด้วย

เธอคิดภายในใจ ข้าจะจำไว้!

ณ ตำหนักนายท่าน

“นายท่าน ฮูหยิน คุณหนูออกมาจากวังแล้ว” เซี่ยฉวนกล่าว

จากการที่จื่ออันถูกเรียกให้เข้าวัง มหาเสนาบดีเซี่ยจึงให้คนมาสืบข่าว หากจื่ออันไม่รอดกลับมา เขาจะเข้าไปรับโทษในวัง

หากจื่ออันรอด เขาจะได้จัดการพิธีแต่งงานใหม่ต่อไป