ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 9

ภายในใจของจื่ออันไม่สงบสุขและไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ นางทำได้เพียงคำนับและพูดว่า “เพคะ หม่อมฉันรับทราบ”

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้น ดวงตาไม่อ่อนโยนเหมือนเมื่อครู่นี้ กลับกลายเป็นสีหน้าแสนดุดัน “ครั้งนี้เจ้าใช้ืท่านอ๋องเหลียงเป็นเครื่องมือ มิหนำซ้ำยังทำลายชื่อเสียงของพระองค์ ทางราชสำนักควรลงโทษเจ้าอย่างสาสม แต่พอมาคิดดูว่าที่เจ้าวางแผนทำลงไปก็เพื่อแม่ของเจ้า ข้าคิดว่าการลงโทษสถานเบานั้นก็เพียงพอ เข้ามา เตรียมสมุนไพรดอกคำฝอยหนึ่งชามให้นางดื่มเสีย”

อารมณ์โกรธของจื่ออันทะยานสูงขึ้นทันที ร่างกายของเธออ่อนแรงมากแล้ว อีกทั้งชีพจรยังเต้นผิดจังหวะ การตั้งครรภ์จึงถือว่าเป็นเรื่องยากมาก เมื่อกินสมุนไพรดอกคำฝอยลงไป เธอก็ต้องล้มเลิกความหวังไป

พระสนมของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิมู่หรงเจี๋ย คือคนที่ไม่อาจตั้งครรภ์ได้

เป็นหญิงอำมหิตอะไรเช่นนี้

แม้จื่ออันจะไม่ใส่ใจว่าเธอจะตั้งครรภ์ได้หรือไม่ เธอเพียงต้องการมีชีวิตรอด ทว่าก็ยังโกรธฮองเฮาแมนจูผู้นี้อยู่ดี

ทว่า ณ ตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ด้วยนิสัยของเธอ เธอจะฆ่าฮองเฮาโดยมิลังเลใจเป็นแน่

ทว่าตอนนี้เธอยังไม่สามารถดูแลตัวเองได้ มิหนำซ้ำยังต้องมาดูแลแม่อีก ไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไป

ความรู้สึกนี้ไม่ว่าจะกลั้นเอาไว้ยากแค่ไหน ก็ต้องกลั้นเอาไว้ให้ได้

กล้ำกลืนไปพร้อมกับสมุนไพรดอกคำฝอยให้หมดสิ้น

สายตาที่ดุร้ายของฮองเฮาเมื่อผ่านไปชั่วครู่ ก็มาปรากฏอยู่ข้างหน้าจื่ออัน ทำให้นางเหมือนลูกไก่ในกำมือ และรู้สึกไม่ปลอดภัยเป็นอย่างยิ่ง

ณ เวลานี้เธอรู้ดีว่าในยุคสมัยนี้ต้องใช้ชีวิตให้รอบคอบถึงจะไม่ถูกรังแก ซึ่งต้องทำให้ตนเองนั้นมีทั้งอำนาจ และรวบรวมพละกำลัง เส้นทางที่กำลังเดินไปทั้งยากลำบากและยาวไกล ทว่าหากออกไปจากวังแห่งนี้เมื่อใด เธอจะหาวิธีเอาคืนให้สาสม แม้จะต้องแลกด้วยการนองเลือดก็ตาม

กลิ่นอันหอมหวานของดอกคำฝอย ค่อย ๆ ไหลเข้าสู่ลำคอไปยังกระเพาะ

เธอเวียนหัวเป็นอย่างมาก จึงคุกเข่า และพูดว่า “ทูลฮองเฮา หม่อมฉันขอทูลลา เพคะ”

เสียงของฮองเฮาดังขึ้นอย่างช้า ๆ และไร้อารมณ์ “เจ้ามาทางไหน ก็กลับไปทางนั้นเสีย”

จื่ออันกัดฟันพูด “เพคะ”

เธอออกจากตำหนักไป ไปยืนอยู่ตรงระเบียงหิน เห็นราชบริพารหญิงกำลังตัดแต่งหญ้าที่ลานกว้าง ดอกไม้บานสะพรั่ง ตะกายขึ้นไปบนกำแพงวังอย่างเงียบ ๆ เผยสีสันของดอกโบตั้นที่ยังบานไม่เต็มที่

นางข้าหลวงนางหนึ่งปรากฏตัวข้าง ๆ หล่อน พูดอย่างใจเย็น “คุณหนูใหญ่ ปฏิบัติตามพระราชประสงค์ของฮองเฮาเถิด”

จื่ออันกราบสามครั้ง คำนับเก้าครั้งจากในตำหนักไปจนถึงประตูทางออกทิศตะวันตก ก็ค่ำแล้ว

ยามนี้ถนนหนทางไม่มีผู้ใดเดินไปมาแม้แต่คนเดียว ไม่มีใครเห็นความจนตรอกที่เธอกำลังเผชิญ เธอประคองตัวเองกับกำแพงที่อยู่ฝั่งซ้าย ค่อย ๆ ก้าวไป ราวกับกำลังเดินอยู่บนผ้าฝ้าย เธอใช้กำลังทั้งหมดในการทรงตัว

สุดทางโค้ง เธอเห็นผ้าม่านรถม้าค่อย ๆ เปิดออก เธอเพียงแค่จ้องมอง และจึงจำได้ว่าคือ เซี่ยฉวน คนที่มาจากจวน

ใบหน้าของจื่ออันเผยรอยยิ้มเล็กน้อย เขามาเพื่อฟังข่าวและดูว่าเธอจะรอดชีวิตกลับไปหรือไม่

รถม้าแล่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว หายวับไปกับตาของเธอ รถม้าของจวน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเธอปีนป่ายออกมาจากกำแพง ร่างกายก็บาดเจ็บ แต่กลับไม่ยอมให้เธอขึ้นรถไปด้วย

เธอคิดภายในใจ ข้าจะจำไว้!

ณ ตำหนักนายท่าน

“นายท่าน ฮูหยิน คุณหนูออกมาจากวังแล้ว” เซี่ยฉวนกล่าว

จากการที่จื่ออันถูกเรียกให้เข้าวัง มหาเสนาบดีเซี่ยจึงให้คนมาสืบข่าว หากจื่ออันไม่รอดกลับมา เขาจะเข้าไปรับโทษในวัง

หากจื่ออันรอด เขาจะได้จัดการพิธีแต่งงานใหม่ต่อไป

มหาเสนาบดีเซี่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าจะไปถามท่านแม่ จะจัดการกับเรื่องนี้เช่นไร”

ฮูหยินหลิงหลงหัวเราะ “จริง ๆ แล้ว ท่านพี่ไม่จำเป็นต้องไปรบกวนท่านแม่หรอก ช่วงนี้ท่านแม่ไม่ค่อยสบาย เรื่องนี้เราจัดการเองเถอะ”

นางไม่ชอบที่มหาเสนาบดีเซี่ยต้องไปถามฮูหยินผู้เฒ่าแบบนั้น ยิ่งเขาพึ่งพาฮูหยินผู้เฒ่ามากเท่าไหร่ ตำแหน่งของนางในจวนแห่งนี้ก็ยิ่งไม่อาจสั่นคลอน นางทนกับความเจ้าเล่ห์ของฮูหยินผู้เฒ่ามามากพอแล้ว

มหาเสนาบดีเซี่ยไม่เข้าใจความหมายที่นางจะสื่อ รู้แค่ว่านางคงห่วงใยนาง จึงกล่าวว่า “อย่าไปถามท่านแม่เรื่องอื่น ๆ ทว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับนาง ดังนั้นควรถามอย่างรอบคอบ”

พูดจบก็หันหลังจากไป

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่แปลกใจที่ได้ยินว่าทรงอนุญาตให้จื่ออันออกจากวังแล้ว หล่อนสูบยาและพูดอย่างแผ่ว ๆ “ข้าคาดการณ์ไว้แล้ว หากฮองเฮาประหารนางในวัง ก็จะดูเหมือนเป็นคนจิตใจคับแคบ ฮองเฮาคงไม่อยากให้ผู้ใดเอ่ยถึงเรื่องนี้เป็นแน่ สิ่งเลวร้ายเหล่านี้ นางจะให้พวกเราลงมือเอง”

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ท่านแม่คิดว่าจะลงมือตอนไหนถึงจะดีที่สุด” มหาเสนาบดีเซี่ยถามต่อ ดูเหมือนว่าเขากำลังปรึกษาหารือเรื่องสำคัญ มากกว่าการพูดถึงเรื่องกำจัดลูกสาวของตนเองที่เลวร้ายนี้

“รอสักสองวันเถอะ หากนางตายทันที่เมื่อถึงบ้าน คนอื่นจะเดาว่าฮองเฮาวางยาหล่อน กลับบ้านแล้วยาถึงจะออกฤทธิ์ สิ่งนี้ไม่เป็นผลดีต่อฮองเฮาและหว่านเอ๋อในภายภาคหน้า ไม่ต้องรีบ เพียงแค่รอ” ฮูหยินผู้เฒ่าวางยาสูบไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็เข้ามาล้างปากด้วยน้ำชา นางค่อย ๆ จิบชา แล้วเงยศีรษะบ่วนน้ำใส่โถ

“ลูกรับทราบแล้ว” มหาเสนาบดีเซี่ยพูดอย่างเคารพ

จากนั้นเขาถามอย่างกังวลใจว่า “ฮองเฮาจะพระราชทานอภัยโทษให้แก่นางไหม หากพวกเราฆ่านาง เกรงว่าฮองเฮา…”

ฮูหยินผู้เฒ่าเงยหน้าจ้องมองเขา “เจ้ามีสมองบ้างไหม หากฮองเฮาอภัยโทษให้แก่นาง จะให้นางกราบสามครั้ง คำนับเก้าครั้ง ก่อนออกมาจากวังทำไม”

ความชัดเจนนี้ทำให้กลายเป็นเครื่องเตือนใจพวกเรา

มหาเสนาบดีเซี่ยครุ่นคิด และยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ใช่แล้ว เพราะความรอบคอบของท่านแม่แท้ ๆ เชียว”