ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 93

หยวนซื่อเพียงแค่เหลือบมองหลิงหลงฟูเหรินอย่างเฉยเมย การแสดงออกของเขาไม่ได้รับผลกระทบ ราวกับว่าเขาไม่รู้จักเธอเลย

เธอก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าลงคำนับ “พระชายาของมหาเสนาบดี หม่อมฉันหยวนชุ่ยหยูขอเข้าเฝ้าฮองเฮา ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ”

“หยวนชุ่ยหยู!” ฮองเฮาจ้องเธอ เมื่อตอนยังเด็ก เธอพบหยวนซื่อหลายครั้ง แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิง แต่ก็ต้องยอมรับว่าหยวนซื่อเป็นเหมือนเทวดาจริง ๆ แต่ก็ไม่ใช่แบบที่จะทำให้คนเป็นมนุษย์ริษยาในความงดงาม

หลังจากการจากลาไปหลายปี ฮองเฮาก็สัมผัสที่หางตาโดยไม่รู้ตัว หลายปีผ่านไป ดูเหมือนผ่านพ้นยุคของหยวนซื่อไป เธอมีชีวิตที่ผันผวนมากกว่าเดิมเพียงเล็กน้อย แต่เธอไม่เคยแก่ลงเลย

“ถวายพระพร เพคะ!” หยวนซื่อเอื้อมมือลงบนพื้น ก้มศีรษะและเงยศีรษะขึ้น ดวงตาของนางดูอ่อนโยนและไม่แยแส

มหาเสนาบดีเซี่ยมองจากหลังม่าน นี่เป็นครั้งแรกที่เขามองหยวนซื่อจากสายตาของคนนอกในรอบหลายปี

ต้องบอกว่าเธอกับเฉินหลิงหลงกำลังคุกเข่าอยู่ข้างนอก ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้เฉินหลิงหลงกำลังถูกทุบตีแบบนี้ แค่สวมชุดที่ดูดี และโฉมหน้าก็ไม่ดีเท่าเธอ

สำหรับอารมณ์ ทัศนคติ และความหมายแฝงนั้นตรงไปตรงมายิ่งขึ้น

เขามีความรู้สึกที่ซับซ้อนมากในหัวใจ และความรู้สึกนี้ทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย

ฮองเฮาสั่งให้ใครสักคนคลี่ม้วนภาพวาด และถามอย่างเฉียบขาดว่า “หยวนซื่อ เจ้าจำภาพนี้ได้หรือไม่?”

หลิงหลงฟูเหรินคลานไปข้างหน้า มองดูเธออย่างงุนงง “เจ้าปฏิเสธไม่ได้หรอกว่านี่คือภาพวาดของเจ้า มันเป็นเรื่องจริง”