ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 94

เมื่อหลิงหลงฟูเหรินตะโกน จื่ออานก็ส่ายหัวเล็กน้อย สิ่งดึงดูดของฮองเฮานี้อำมหิตมาก ดังนั้นเซี่ยหวายจุนจึงสามารถเห็นความแตกต่างระหว่างทั้งสองด้วยตาของเธอเอง แต่เธอชอบความชั่วร้ายนี้

ไม่ต้องขยับ ก็ไปสะกิดหัวใจแล้ว

นอกจากนี้ เธอเชื่อว่าแม่ของเธอสามารถอธิบายความหมายในภาพได้อย่างง่ายดาย ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับการทรยศ

หยวนซื่อกล่าวว่า “ฮองเฮา ดอกชบาบานในตอนเย็นและตกดิน เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นมาก็จะบานอีกครั้ง มันจะเหี่ยวเฉาได้อย่างไรเพคะ? ส่วนดอกสาลี่ก็เพราะเวลาในเดือนมีนาคม ดอกสาลี่จะบานดีกว่าเพราะมีหิมะในเดือนมีนาคม หิมะจะมีเฉพาะในฤดูหนาว ในฤดูหนาวนั้น จะมีจุดสิ้นสุดในหนึ่งปี แม้ว่าจะมีการพาดพิงก็หมายความว่าโลกของตระกูลหลี่ได้สิ้นสุดลง และไม่มีการกบฏอย่างแน่นอน เพคะ”

ฮองเฮาพ่นลมหายใจเมื่อได้ยินคำนั้น “ถึงเจ้าจะทำได้ แต่เมื่อเจ้าวาดภาพนี้ เจ้าได้แต่งงานกับเซียงแหยในฐานะพระชายาแล้ว ทำไมเจ้าถึงยังส่งภาพวาดให้องค์ชายอาน”

หยวนซื่อเงียบไปนาน แล้วจึงค่อย ๆ พูดอย่างช้า ๆ ว่า “หัวใจขององค์ชายอานที่มีต่อพระชายาของมหาเสนาบดี พระชายาของมหาเสนาบดีรู้ดีว่าทรงบำเพ็ญกุศล แล้วเสด็จไปที่ประตูเพื่อขอแต่งงาน ครั้งนั้นพระชายาของมหาเสนาบดีได้สัญญากับเซี่ยหวายจุนแล้ว สัญญานั้นไม่มีการประทับตรารับรอง ทรงสถิตอยู่ต่อหน้าองค์จักรพรรดิองค์แรก ทรงสาบานว่าจะอยู่เพื่อพระชายาของมหาเสนาบดีตลอดชีวิต พระชายาของมหาเสนาบดีรับไม่ได้ จึงวาดภาพนี้เพื่อบอกเขาว่าพระชายาของมหาเสนาบดีได้พบสามีและลูกชายแล้ว และขอให้เขาลืมพระชายาของมหาเสนาบดีไปเสีย”

แม้ว่ามหาเสนาบดีเซี่ยจะได้ยินหลิงหลงฟูเหรินพูดเช่นนี้ แต่เขาก็ยังไม่เชื่อ ตอนนี้เขาได้ยินหยวนซื่อพูดเป็นการส่วนตัว หัวใจของเขาดูเหมือนจะโดนอะไรบางอย่างกระแทกอย่างแรง

เขาจำได้ว่าในวันนั้นฝนตกปรอย ๆ เขาและองค์ชายอานขี่ม้ามาจากถนนตะวันออก เธอยืนอยู่ที่ศาลานั่งเล่น พิงราวบันไดอยู่ครึ่งหนึ่ง ผมของเธอเปียกฝนโปรยปราย บนใบหน้าแนบไปด้วยความสวย ถือหนังสือในมือ ราวกับว่าเสียงภายนอกทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับเธอ ทำให้เธอดูเป็นอิสระ

ขณะนั้น องค์ชายอานมองดูนางตาไม่ขยับ ทรงเสด็จจากไป องค์ชายอานก็บอกว่านี่คือนางที่เขาชอบ พอกลับมาจากการตรวจพล พระองค์จะทรงอภิเษกกับนางให้มาเป็นองค์หญิง

เขารู้อยู่เสมอว่าองค์ชายอานชอบหยวนชุ่ยหยู เขาชอบเธอจนเข้าไปในไขกระดูก เขาและองค์ชายอานเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่เขาก็ด้อยกว่าเสมอ เพราะเขาแทบจะไม่มีอะไรเทียบกับองค์ชายอานได้เลย

ภูมิหลังไม่ดีเท่าเขา การหาประโยชน์ทางทหาร รูปลักษณ์ พรสวรรค์และศิลปะการต่อสู้ เขายังคิดว่ามิตรภาพขององค์ชายอานกับเขาคือ การใช้เขาเพื่อสะท้อนถึงความมีเกียรติและพรสวรรค์ของเขาเอง

มู่หรงเจี๋ยยืนอยู่ข้างหลังจื่ออาน ลมหายใจของเขาอยู่ในหูของจื่ออาน “หยวนซื่อวาดภาพนี้ เขาน่าจะรักพ่อของเขามาก แต่เจ้าไม่ได้คาดหวังว่าในอนาคตอันใกล้นี้ เจ้าจะเป็นอย่างนั้น รู้สึกผิดหวังอย่างมาก”

จื่ออานรู้สึกโล่งใจ และพูดเบา ๆ ว่า “บางครั้ง เราคิดว่าการรักใครสักคนเป็นเรื่องชั่วชีวิต แต่จริง ๆ แล้ว มันอาจเป็นช่วงเวลาอันสั้น”

หัวใจของมู่หรงเจี๋ยขยับเล็กน้อย เมื่อมองด้านข้างใบหน้าของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอามือไปจับข้างหลังเธอ และโอบกอดอย่างอ่อนโยน

จื่ออานตกใจ ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังค่อย ๆ สลายในหัวใจของเธอ เธอเงยหน้าขึ้น หูของเธอแตะคางของเขา การหายใจของเขาอยู่ตรงหูของเธออย่างรวดเร็วเล็กน้อย

จื่ออานผ่อนคลายแค่ครั้งเดียว ตามใจตัวเองสักครั้ง ปล่อยให้หลอกตัวเองว่ายังมีอ้อมกอดที่กำลังหลบซ่อนอยู่