ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 99

มหาเสนาบดีเซี่ยไม่พูดอะไร แต่ยังคงจ้องมองไปที่เธออย่างเย็นชา

หลิงหลงฟูเหรินเจอเขาก็ไม่พูดอะไร รู้ว่าเขาไม่เชื่อ เธอปาดน้ำตา และยืนขึ้นด้วยความเศร้า “ข้ารู้ว่าท่านจะไม่เชื่อข้าอีกต่อไป ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ ข้าก็แค่ไปจากมหาเสนาบดีก็แค่นั้น”

หลังจากเดินไปสองก้าว ก็เห็นเซี่ยหว่านเอ๋อวิ่งเข้ามา เธอกลับไม่เห็นมหาเสนาบดีเซี่ยนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง เธอคว้าแขนเสื้อของหลิงหลงฟูเหรินแล้วพูดด้วยความละอาย “ท่านแม่ ข้าและองค์ชาย สำเร็จแล้ว!”

หลิงหลงฟูเหรินจับมือเธอ “อะไรนะ สำเร็จแล้ว?”

มีความปีติยินดีในหัวใจของเธอ ซึ่งมันเป็นเรื่องดีมาก ตราบใดที่หว่านเอ๋อและองค์ชายสายเกินจะแก้ เธอก็จะเป็นแม่สามีขององค์ชาย

ด้วยวิธีนี้ทำให้เธอไม่ต้องออกจากมหาเสนาบดี

“ใช่ เจ้าค่ะ!” เซี่ยหว่านเอ๋อพยักหน้าอย่างเขินอาย เพียงพบว่ามีรอยแผลเป็นบนใบหน้าของหลิงหลงฟูเหริน เธอก็อดไม่ได้ที่จะโมโห “ท่านแม่ เกิดอะไรขึ้นใครทุบตีท่าน?”

มีเสียงของมหาเสนาบดีเซี่ยอยู่ด้านข้าง “หว่านเอ๋อ เจ้ากับองค์ชายกลายเป็นคนรักกันจริง ๆ แล้วเหรอ?”

เซี่ยหว่านเอ๋อตกใจ เมื่อเธอมองไปที่แสง เธอเห็นพ่อของเธอนั่งอยู่ที่นั่น เธออดไม่ได้ที่จะจับหน้าอกของเธอ และพูดว่า “ท่านพ่อ ข้าเกือบจะตกใจตาย”

เธอเดินมาพูดอย่างประชดประชันว่า “ท่านพ่อ สำเร็จแล้วจริง ๆ หวงไท่โฮ่วยังตรัสด้วยว่าจะคุยเรื่องอภิเษกของเรา เมื่อถึงเวลาข้าก็จะขอให้พระสนมเหมยพูดบางอย่างต่อหน้าหวงไท่โฮ่วว่าข้าคือ องค์หญิงขององค์ชาย”

ใบหน้าแดงก่ำของเซี่ยหว่านเอ๋อยังคงไม่เปลี่ยนแปลง การเยินยอในดวงตาของเธอก็ปรากฏขึ้น ริมฝีปากของเธอม้วนขึ้น และเธอก็ยิ้มอย่างมีชัย

ในไม่ช้า เธอจะกลายเป็นองค์หญิง และเพลิดเพลินไปกับความรุ่งโรจน์ของเธอ

“งั้นก็ดีเลย ถ้าองค์ชายมาในช่วงสองวันนี้ เจ้าควรอยู่กับข้า” มหาเสนาบดีเซี่ยมีรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้าของเขา

ดีมาก มู่หรงเจี๋ย เขามีทุนที่จะแข่งขันกับเขา

เซี่ยหว่านเอ๋อกล่าวว่า “นี่เป็นเรื่องตามปกติที่เขาจะมาหาพรุ่งนี้เช้า”

นางหันกลับมามองหลิงหลงฟูเหริน และถามอย่างแปลกใจว่า “ท่านแม่ หน้าท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลิงหลงฟูเหรินเหลือบมองมหาเสนาบดีเซี่ย มหาเสนาบดีเซี่ยก็เดินไปโอบไหล่หลิงหลงฟูเหริน เธอยิ้ม และพูดโดยไม่ยิ้มว่า “วันนี้ตอนที่ข้าออกไปด้านนอก ข้าโดนโจรปล้น แต่ไม่เป็นไร มันโดนจับไปแล้ว”

“มีคนปล้นท่านแม่ของข้าหรือ สงสัยคงไม่เคยตาย?” เซี่ยหว่านเอ๋อโกรธจัด

“ก็แค่โจรกระจอก เจ้าสำนักงานจับไปจัดการแล้ว” หลิงหลงฟูเหรินเอนศีรษะไปซบไหล่ของมหาเสนาบดีเซี่ย ราวกับว่ายังรักกันมาก

เซี่ยหว่านเอ๋อถอนลมหายใจ “ถ้ามันตกอยู่ในมือของข้า ต้องถูกทุบตีก่อนที่จะส่งไปยังเจ้าสำนักงานอย่างเป็นทางการแน่นอน”

มหาเสนาบดีเซี่ยมองมาที่เธอ และพูดว่า “เจ้า ออกไปก่อน ข้ามาบางอย่างจะพูดกับท่านแม่ของเจ้า”

เซี่ยหว่านเอ๋อ กล่าวว่า “เพค่ะ งั้นข้าขอตัวไปก่อน!”

หลังจากที่เซี่ยหว่านเอ๋อออกไป มหาเสนาบดีเซี่ยก็ผลักหลิงหลงฟูเหรินออกไปด้วยท่าทางรังเกียจ

หลิงหลงฟูเหรินมองดูเขาที่บาดเจ็บ “ท่านเกลียดข้ามากขนาดนี้เลยหรือ?”

มหาเสนาบดีเซี่ยพูดอย่างเย็นชาว่า “เพื่อลูกสองคน ตอนนี้ข้าไม่สนเรื่องเจ้าแล้ว แต่เจ้าควรใจเย็นในช่วงเวลานี้ และอย่าสร้างปัญหาให้กับข้า”

ดวงตาของหลิงหลงฟูเหรินแดงก่ำ “ข้าสร้างปัญหาให้ท่านตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่าคิดว่าการที่ข้าดูถูกหยวนซื่อจะเป็นความผิดของข้า”

มหาเสนาบดีเซี่ยดูเย็นชา และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

ณ วังขององค์ชายอาน

“เจ้าได้ยินชัดหรือไม่? ทำไมเซี่ยหวายจุนมาหาข้า เพื่อก่อกบฏล่ะ?” องค์ชายอานถามอย่างเย็นชา ในขณะที่นั่งบนเก้าอี้และเช็ดดาบในมือ

องครักษ์ที่คุกเข่าลงอยู่ตอบว่า “ตอบกลับท่านอ๋อง การสอบสวนก็ชัดเจน ปรากฏว่าหลิงหลงฟูเหรินซื้อภาพวาดที่นางสนมหยวนซื่อให้ท่านในวันนั้น และส่งต่อไปให้เซี่ยหวายจุนเป็นสัญลักษณ์แห่งความรัก ไม่เพียงเท่านั้น เซี่ยหว่านเอ๋อลูกสาวของหลิงหลงฟูเหริน นางขโมยภาพวาดนี้และมอบให้กับองค์ชาย องค์ชายรู้ว่าฮองเฮาชอบภาพวาดนี้ เขาจึงมอบมันให้กับฮองเฮา ฮองเฮาเรียกคุณหนูใหญ่หยวนให้เข้าไปในวัง เพื่อถามถึงที่มาของภาพวาดนี้ และก็ได้รู้ว่าเดิมทีภาพวาดนี้ คุณหนูใหญ่หยวนมอบให้กับองค์ชายในวันนั้น”