ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 118

ฟู่เฉินหวนศึกษาตำรารอจนถึงเที่ยง ก่อนที่ซูโหยวจะกลับมารายงาน

“ท่านอ๋อง คนรับใช้ของจวนมหาราชครูนั้นแทบไม่ปริปากอะไรเลย กระหม่อมรู้แค่ว่า พระชายาพาลั่วอวิ๋นสี่กลับจวนไปเมื่อวานนี้ และฮูหยินลั่วก็ให้ที่พักแก่พระชายาเป็นเวลาหนึ่งคืนพ่ะย่ะค่ะ”

“คนของกระหม่อมเเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ด้านนอกจวนมหาราชครูมานานกว่าหนึ่งก้านธูป ทุกคนในจวนม่วนอยู่กับการทำความสะอาดจวน ดูเหมือนเมื่อคืนจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น แต่จวนมหาราชครูทั้งหลังกลับปิดสนิท ลอบสอบถามอะไรมิได้เลยพ่ะย่ะค่ะ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฟู่เฉินหวนก็มีร่องรอยความโกรธเกิดขึ้นระหว่างคิ้วทั้งสองข้างของตัวเอง

ลั่วชิงยวนคิดจะทำอะไรกันแน่!

แค่เพราะนางตามหาลั่วอวิ๋นสี่เจอ และเหตุใดฮูหยินลั่วถึงได้นำเครื่องยาสมุนไพรมามอบให้ด้วยตัวเองเช่นนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ของแทนน้ำใจทั้งหมดนั่นยังเป็นเครื่องยาสมุนไพรที่หายาก และมีราคาแพงมากอีกด้วย

ขณะที่เขากำลังคิดถึงเรื่องนี้ ก็มีเสียงฝีเท้าและเสียงร้องอันคุ้นหูดังอยู่ข้างนอก

“ท่านอ๋อง...” ลั่วเยวี่ยอิงเจ็บปวดมากจนพูดไม่ชัด น้ำตาของนางไหลอาบหน้า อีกทั้งดวงตายังบวมจากการร้องไห้เพิ่มเข้าไปอีก

หัวใจของฟู่เฉินหวนเจ็บแปลบ คิ้วของเขาขมวดแทบจะชนกัน และจู่ ๆ ก็รู้สึกไม่อยากพบนางขึ้นมา แต่กายหยาบของเขากำลังลุกขึ้นและก้าวไปที่ประตูโดยไม่รู้ตัว

"เยวี่ยอิง”

ลั่วเยวี่ยอิงโผเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้อย่างขมขื่น "ท่านอ๋อง ข้าเจ็บเหลือเกิน... "

นางได้ยินว่าเขาออกไปถึงหน้าประตูตัวแล้วก็กลับเข้ามา ยาสำหรับพอกหน้าก็คงไม่ได้กลับมา นางจึงทำได้เพียงมาร้องไห้กับเขาอีกครั้ง

นางรู้ว่าเขาทนเห็นนางร้องไห้ไม่ได้

“อดทนไว้ก่อน ข้าจะหาทางนำโอสถมาให้เจ้า” พูดจบเขาก็สั่งให้คนส่งลั่วเยวี่ยอิงกลับทันที “ช่วยบอกให้ท่านหมอกู้จ่ายยาแก้ปวดให้นางด้วย!”

หลังจากที่ลั่วเยวี่ยอิงถูกส่งออกไปฟู่เฉินหวนก็ลูบหน้าผากของเขาอย่างเหนื่อยหน่าย

ซูโหยวดูไม่สบายใจและพูดว่า "ถ้าใบหน้าของคุณหนูรองไม่สามารถรักษาได้ กระหม่อมเกรงว่า นางจะมาสร้างปัญหาให้ท่านอ๋องทุกวันพ่ะย่ะค่ะ"

“หาทางไปนำบัวหิมะเทียนซานมาให้ได้!” เสียงของฟู่เฉินหวนฟังดูกำลังอดกลั้น

ซูโหยวดูลำบากใจ “กระหม่อมได้ส่งคนไปตามหาที่โรงหมอใหญ่ ๆ ในเมืองหลวงจนทั่วแล้ว แต่ก็ยังหาไม่พบ บัวหิมะเป็นของที่หายากและต้องใช้เวลาในการค้นหา กระหม่อมเกรงว่า คงจะมีเพียงคนเดียวที่ค้นพบมัน และหนึ่งในจำนวนที่ค้นพบก็อยู่ในความครอบครองของพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

แต่ซูโหยวก็รู้อยู่เต็มอกว่า ตัวพระชายานั้นคงไม่มีทางมอบให้