ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 842

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ มีร่างมืดปรากฏขึ้น เตะลั่วไห่ผิงเข้าที่แขน ทำให้เขาล้มลงกับพื้น

ลั่วชิงยวนยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าสงบ

รู้ดีว่าวรยุทธของนางถูกทำลาย ไม่มีทางที่นางจะมาคนเดียว

อู๋อิ่งคว้าลั่วไห่ผิงขึ้นจากพื้นทันที หยิบกริชขึ้นมาจ่อลงบนคอของลั่วไห่ผิง

เขาจับลั่วไห่ผิงและคุกเข่าลงกับพื้น

“เจ้า เจ้า เจ้า!” ลั่วไห่ผิงตกใจ แต่เขามิกล้าขยับตัว “อวดดีจริง ๆ ข้ายังเป็นอัครเสนาบดีอยู่นะ!”

ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ “เจ้าพูดคำนี้ด้วยตัวเองยังไม่มีความมั่นใจเลย นอกจากบ้านหลังนี้ที่ยังเหลืออยู่ เจ้ามีตรงไหนเหมือนเสนาบดีอยู่บ้างรึ?”

“แม้ว่าข้าจะฆ่าเจ้าที่นี่ ก็ยังต้องใช้เวลาสองเดือนกว่าจะมีใครพบศพของเจ้า”

“เมื่อถึงเวลานั้น จวนอัครเสนาบดีแห่งนี้จะเหม็นเน่าฉาวโฉ่น่าดู”

เมื่อฟังคำพูดของลั่วชิงยวน ลั่วไห่ผิงก็รู้สึกมืดมน หนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง

เขาเชื่อว่าลั่วชิงยวน สตรีใจเหี้ยมผู้นี้ทำได้อย่างที่พูดแน่

“ข้ากลายเป็นแบบนี้แล้ว เจ้ายังต้องการอะไรอีก?!”

ดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา จ้องมองไปที่ลั่วไห่ผิงและถามว่า "อัฐิของแม่ข้าอยู่ที่ใด?!"

“ใครขุดอัฐิไป! ผู้ใดทำให้นางตายอย่างมิสงบ!”

น้ำเสียงของลั่วชิงยวนแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาสุดขีดทันที

ลั่วไห่ผิงตกใจ ตัวสั่นเทา

ทันทีที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มิสามารถพูดออกไปได้

เมื่อเร็ว ๆ นี้ เขาบอกความลับมากเกินไปแล้ว หากยังพูดต่อไป ชีวิตของเขาจะตกอยู่ในความเสี่ยง!

ลั่วชิงยวนหยิบกริชแล้วแทงมันเข้าไปที่ไหล่ของลั่วไห่ผิงด้วยมือที่สั่นเทา “หากเจ้ามิยอมตอบ! ข้าจะปลิดชีพเจ้าเดี๋ยวนี้!"

เมื่อมองดูดวงตาอันอาฆาตพยาบาทและเจตนาสังหารของลั่วชิงยวน ลั่วไห่ผิงก็กัดฟันกรอด

“อัฐินั้นมิใช่ของแม่เจ้า!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็ตกใจ “ว่ากระไรนะ?”

“นั่นมิใช่อัฐิของแม่เจ้า นั่นเป็น… ของแม่เยวี่ยอิง…” ลั่วไห่ผิงขมวดคิ้ว น้ำเสียงสิ้นหวัง