ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 661

ฟู่จิ่งหลีพูดอย่างใจเย็น “หยุดพูดเล่นได้แล้ว ท่านคือพระชายา อีกทั้งพี่สามก็โปรดปรานท่านเป็นอย่างมาก ท่านยังไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจอีกงั้นหรือ?”

ลั่วชิงยวนตอบว่า “ถึงท่านจะพูดกับหม่อมฉันเช่นไรก็เปล่าประโยชน์”

ฟู่อวิ๋นโจวอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา “น้องเจ็ด โปรดอย่าทำให้นางต้องลำบากใจเลย ชีวิตของนางในตำหนักอ๋องมิได้ดีอย่างที่เจ้าคิด”

ฟู่จิ่งหลีผงะเล็กน้อย นึกขึ้นได้ว่าพี่สามของเขาเคยไม่ชอบพระชายามาก่อน มีข่าวลือมากมายว่านางทั้งอัปลักษณ์และอ้วนอัด แม้กระทั่งพูดกันว่านางคือคางคกที่อยากกินเนื้อหงส์

เขารีบพูดว่า “นั่นมันเมื่อก่อน! ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว!”

“ข้าไม่สน ข้าขอให้คนไปเก็บข้าวของแล้ว ข้าจะย้ายมาที่นี่คืนนี้”

ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง บางทีฟู่จิ่งหลีอาจจะย้ายเข้ามาที่นี่เพื่อปกป้องนาง ทว่า นางก็ไม่รู้ว่าฟู่เฉินหวนจะกลับมาเมื่อใด

แต่สำหรับฟู่จิ่งหลี วันนี้เขาได้ทำให้ไทเฮาขุ่นเคือง อีกทั้งเขายังมากด้วยอำนาจและเงินทองที่ท่านปู่ของเขาทิ้งไว้ให้ ซึ่งเกรงว่าอาจทำให้ไทเฮารู้สึกถูกคุกคาม

ฟู่จิ่งหลีอาจตกอยู่ในอันตราย เช่นนั้นจึงจะเป็นการดีกว่า หากให้เขาอาศัยอยู่ในตำหนักของอ๋องผู้สำเร็จราชการ

ฟู่อวิ๋นโจวครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยถามว่า “ไปพักที่เรือนทักษิณาดีหรือไม่?”

“เสด็จพี่ของเจ้ายังไม่กลับมา เช่นนั้นข้าเกรงว่าจะไม่อาจจัดหาที่พักให้แก่เจ้าได้ทันการณ์ เรือนทักษิณายังพอมีห้องว่างอีกหลายห้อง”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฟู่จิ่งหลีขมวดคิ้วพลางพูดว่า “ตำหนักอ๋องกว้างใหญ่เพียงนี้ ข้าหาได้ต้องไปที่เรือนทักษิณาเพื่อเบียดเสียดกับท่านไม่ ข้าคิดว่าพี่สามไม่น่าตระหนี่ถึงเพียงนั้น เขาน่าจะแบ่งเรือนนอนในตำหนักอ๋องให้ข้าได้”

“ช่างเถอะ ข้าจะหาที่นอนเองแล้วกัน”

ฟู่จิ่งหลียังคงคุ้นเคยกับอาภรณ์ชั้นดีและอาหารรสเลิศ แม้แต่ที่อยู่อาศัยเขาก็ยังจุกจิกเช่นเคย

“หม่อมฉันจะไปกับท่าน” ลั่วชิงยวนลุกขึ้นพร้อมกับไปจัดการเรื่องที่พักให้อีกฝ่ายทันที

ฟู่อวิ๋นโจวมองดูอาหารที่เหลืออยู่บนโต๊ะและที่นั่งซึ่งว่างเปล่า ก่อนจะค่อย ๆ วางตะเกียบลง

ในความเงียบงัน ก็ปรากฏร่างร่างหนึ่งเดินมาอย่างช้า ๆ ข้างหลังเขา

“คืนนี้ฟู่เฉินหวนไม่น่าจะกลับมา จากการสังเกตของข้า ชายสวมหน้ากากที่ทรงพลังก็ไม่อยู่ที่นี่เช่นกัน”

“โอกาสของท่านมาถึงแล้ว สังหารลั่วชิงยวน แล้วไทเฮาจะช่วยท่านออกจากตำหนักอ๋องผู้สำเร็จราชการ”

ฟู่อวิ๋นโจวกำมือแน่นและภายในใจของเขารู้สึกสับสน “ต้องฆ่านางด้วยงั้นหรือ?”

“นางคือภัยคุกคามต่อไทเฮาที่สุดในตอนนี้! มิฉะนั้นแล้ว หากท่านมิฆ่านาง คนอื่นก็จะฆ่านางอยู่ดี แล้วคุณูปการนี้จะไม่ใช่ของท่าน”

“ลองคิดให้ดีสิ ท่านจะยอมใช้ชีวิตต้อยต่ำเช่นนี้ไปอีกนานเพียงใด?”

หลังจากหมอกู้พูดจบ เขาก็เดินจากไป

ฟู่อวิ๋นโจวยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ รู้สึกทรมานใจอย่างยิ่ง เขาขมวดคิ้วพลางเอ่ยปากด้วยความเจ็บปวดว่า “แต่นางเป็นเพียงผู้เดียวที่ปฏิบัติต่อข้าอย่างจริงใจ”