ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1096

“องค์จักรพรรดิทรงมีรับสั่งว่าการประลองยุทธ์ครั้งนี้ ต้องการให้ท่านอ๋องคัดเลือกผู้มีความสามารถ จึงอนุญาตให้ท่านอ๋องพาพระชายาทั้งสองไปชมการประลองได้พ่ะย่ะค่ะ!”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว

ฟู่เฉินหวนรับพระราชโองการมาดู แล้วพบว่าเป็นพระราชโองการจริง

จิ่นชูมองแล้วถามด้วยรอยยิ้ม “ครั้งนี้องค์จักรพรรดิทรงรับสั่งให้ท่านอ๋องพาพระชายาทั้งสองไปด้วย เหตุใดจึงมิเห็นพระชายารองหรือเพคะ?”

ยามนี้ลั่วเยวี่ยอิงรู้ข่าวการประลองยุทธ์แล้ว นางส่งเสียงโวยวายอยากไปด้วยอยู่หน้าประตู “ท่านอ๋อง! ท่านอ๋องเพคะ! พาหม่อมฉันไปด้วยเถิดเพคะ!”

จิ่นชูได้ยินเสียงนี้แล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ท่านอ๋องอย่าลืมพระชายารองนะเพคะ”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว “การประลองยุทธ์มิเกี่ยวกับนาง นางมิจำเป็นต้องไปก็ได้”

จิ่นชูถามด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นท่านอ๋องจะขัดต่อพระราชโองการหรือเพคะ?”

คำพูดนี้ทำให้ฟู่เฉินหวนจำต้องพาลั่วเยวี่ยอิงไปด้วย

เพราะสุดท้ายแล้วนั่นก็คือพระราชโองการ

มหาราชาจารย์เหยียนเพิ่งลาออก ตระกูลเหยียนกำลังตกต่ำ หากเขาขัดพระราชโองการในเวลานี้ก็จะดูเหมือนอวดดี มิเคารพองค์จักรพรรดิ

ฟู่เฉินหวนสบตากับลั่วชิงยวน ทั้งสองต่างก็รู้สึกว่าครั้งนี้ไทเฮาเหยียนต้องเล่นตุกติกแน่นอน!

“มิต้องกังวล ไม่มีอะไรหรอกเพคะ” ลั่วชิงยวนปลอบใจ

มินานลั่วเยวี่ยอิงก็ถูกปล่อยตัวออกมา นางรีบเข้ามาควงแขนฟู่เฉินหวน “ท่านอ๋องเพคะ ในที่สุดท่านก็ยอมพาหม่อมฉันไป หม่อมฉันเบื่อการอยู่ในตำหนักจะแย่แล้วเพคะ”

“งานประลองยุทธ์ครึกครื้นเช่นนี้จะลืมหม่อมฉันได้อย่างไร หม่อมฉันรู้ว่าท่านอ๋องดีกับหม่อมฉันที่สุด”

ฟู่เฉินหวนรังเกียจในใจ แต่พอคิดจะปฏิเสธก็เริ่มปวดศีรษะทันใด

จึงต้องทนพาลั่วเยวี่ยอิงขึ้นรถม้า

ลั่วชิงยวนมิได้โกรธ แต่ทนเห็นท่าทางน่ารังเกียจของลั่วเยวี่ยอิงมิได้ จึงนั่งรถม้าอีกคันมุ่งหน้าไปยังสถานที่จัดการประลองยุทธ์

ตอนนี้ใต้สังเวียนเต็มไปด้วยผู้คน

ผู้ที่นั่งบนที่นั่งสามชั้นล้วนเป็นเชื้อพระวงศ์ทั้งสิ้น

คนยังมามิครบ การประลองจึงยังมิเริ่ม

หลังที่นั่งเป็นสวนเล็ก ๆ ในสวนมีสระบัวใหญ่ มีคนมากมายกำลังดื่มชาพลางพูดคุยกันรอการประลองเริ่มขึ้น

พวกลั่วชิงยวนเดินเข้าไปในสวน

ลั่วเยวี่ยอิงดึงฟู่เฉินหวนไปนั่งบนเก้าอี้หิน มินานก็มีคนนำชามาให้