ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1097

“พระชายา เหตุใดมิลงไปหามาให้ข้าเล่า? หากขุดพบรากบัวได้สองหัว ข้าจะเมตตาตกรางวัลให้อย่างงาม!”

น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยและหยิ่งผยองนั้น มิใช่ปฏิบัติต่อลั่วชิงยวนดุจพระชายา หากแต่ปฏิบัติเสมือนทาสบริวาร

เหล่าผู้คนโดยรอบต่างตกตะลึงพรึงเพริด

ตำแหน่งของลั่วชิงยวนในตำหนักอ๋องนั้นต่ำต้อยถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

ฟู่เฉินหวนอดรนทนมิไหวอีกต่อไป จึงพูดเสียงเย็นเยียบว่า “ฤดูกาลนี้จะมีรากบัวอยู่ได้อย่างไร มิต้องลำบากเช่นนั้นเลย”

ลั่วเยวี่ยอิงกลับคว้าแขนฟู่เฉินหวนพลางทำท่าทางออดอ้อน

“ไม่เพคะ ท่านอ๋อง เผื่อว่าจะมีก็ได้! โปรดให้พระชายาลงไปค้นหาดูเถิดเพคะ!”

นางกล่าวจบก็ถอดกำไลหยกที่ข้อมือ แล้วขว้างลงไปในบึง

จากนั้นเชิดหน้าพูดกับลั่วชิงยวนว่า “ไปสิ กำไลหยกวงนี้เป็นรางวัลของเจ้า!”

ท่าทางเช่นนี้ประหนึ่งว่ากำลังสั่งการสุนัขตัวหนึ่ง

ฟู่เฉินหวนกำมือแน่น รู้สึกปวดร้าวที่ศีรษะอย่างยิ่ง

ลั่วชิงยวนเห็นดังนั้นก็กังวลเพราะอาการของฟู่เฉินหวน นัยน์ตานางฉายแววเย็นชาขณะมองหน้าลั่วเยวี่ยอิง แล้วหันหลังกระโดดลงไปในสระน้ำ

เมื่อเสียงน้ำกระเพื่อมดังขึ้น เสียงฮือฮาต่างก็ดังมาจากทั่วบริเวณ

“นางกระโดดลงไปจริง ๆ ด้วย”

“สวรรค์โปรด”

ฟู่เฉินหวนใจหดหู่ใจมาก เขาผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

มือของเขาสั่นเทาขณะพยายามอดทนต่อความเจ็บปวด

เมื่อลั่วเยวี่ยอิงเห็นดังนั้นจึงหัวเราะอย่างกระหยิ่มใจ แล้วกล่าวพลางโอบแขนฟู่เฉินหวนไว้ “ท่านอ๋องดูเถิดเพคะว่าพระชายาเชื่อฟังเพียงใด”

น้ำเสียงนั้นดุจดังกำลังบรรยายถึงสุนัขเชื่องตัวหนึ่ง

ลั่วเยวี่ยอิงปลาบปลื้มในใจ นางตั้งใจจะเหยียบย่ำความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีของลั่วชิงยวนต่อหน้าผู้คนทุกคน!

เป็นพระชายาแล้วอย่างไรเล่า! เป็นองค์หญิงแล้วอย่างไร! ก็ยังเป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งที่นางสามารถสั่งการได้!

นางต้องการให้ลั่วชิงยวนอับอายขายหน้าจนไม่มีที่ยืนในเมืองหลวง!

รอบสระน้ำมีผู้คนมากมาย ทุกคนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์

ลั่วชิงยวนดำดิ่งลงไปในน้ำแล้วก็ขึ้นมายืนอยู่บนฝั่งด้วยร่างกายเปียกปอน แล้ววางกำไลหยกนั้นลงบนโต๊ะอย่างแรง