ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 460

“หม่อมฉันมอบให้ท่านหรือเพคะ?” ลั่วชิงยวนแทบไม่อยากเชื่อเลย

ฟู่อวิ๋นโจวขมวดคิ้วแล้วมองนาง “มิใช่หรอกหรือ? เจ้าบอกให้ข้าซื้อภาพเขียนม้วนนั้นเอาไว้ บอกว่าเป็นของขวัญให้ข้าแล้วก็นัดให้ข้ามาเจอกันเมื่อคืนนี้ แต่ข้ารอคอยอยู่ทั้งคืน เจ้าก็ไม่มาสักที”

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้ นางก็รีบเอ่ยขึ้นมาว่า “มีคนวางกับดักเอาไว้!”

“องค์ชายห้า หม่อมฉันจักมอบภาพเขียนเช่นนี้ให้ท่านได้อย่างกันเพคะ?”

“ไม่สิ หม่อมฉันไม่มีทางเขียนภาพเช่นนี้เป็นอันขาด! นี่เท่ากับเป็นการยืนยันว่าพวกเราคบชู้กัน”

เมื่อฟู่อวิ๋นโจวได้ยินเช่นนี้เข้าก็รู้สึกตกตะลึง จากนั้นเขาก็ตระหนักถึงสิ่งที่เขาได้ทำผิดพลาดลงไป เขาขมวดคิ้วพลางรู้สึกผิดยิ่งนัก

“เดิมทีข้าเพียงคิดเก็บไว้กับตัวเอง ข้ารู้ว่ามิบังควรให้ผู้อื่นได้เห็นภาพเขียนม้วนนี้ แต่ก่อนที่ข้าจักทันได้ซ่อนเอาไว้ เสด็จพี่ก็เข้ามาเสียก่อนแล้ว”

“ข้าขอโทษที่ก่อเรื่องให้เจ้าอีกแล้ว”

“ข้ามันไร้ประโยชน์นัก ข้าทำอันใดมิได้เลย”

ฟู่อวิ๋นโจวรู้สึกผิดยิ่งนัก สีหน้าไร้สีเลือดและคราบโลหิตตรงริมฝีปากแสดงให้เห็นท่าทางอ่อนแอและอับจนหนทาง ชวนให้คนรู้สึกเจ็บปวด

ลั่วชิงยวนทนตำหนิไม่ไหวอีกต่อไปจึงได้แต่เอ่ยเตือนว่า “คราวหน้าท่านต้องระมัดระวังให้มากเพคะ มิหนำซ้ำต้องระมัดระวังเรื่องอันใดก็ตามที่เกี่ยวข้องกับตัวท่านและหม่อมฉันให้มากขึ้น”

“ยามที่ท่านพูดคุยกับฟู่เฉินหวนก็ค่อยอธิบายให้เขาฟังทีหลัง จากนั้นก็บอกให้เขาปล่อยท่านไป”

เมื่อเห็นว่าฟู่เฉินหวนยังคงโกรธจัด นางเกรงว่าการพยายามเกลี้ยกล่อมเขาอาจส่งผลในทางตรงกันข้ามได้ ดังนั้นให้ฟู่อวิ๋นโจวจัดการด้วยตนเองน่าจะดีกว่า

ฟู่อวิ๋นโจวผงกศีรษะ “ได้สิ”

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ไปหาฟู่เฉินหวนนั้น ฟู่เฉินหวนก็ทราบเรื่องที่พวกเขาอยู่ด้วยกันในคุกแล้ว

เมื่อเขาได้ยินเช่นนี้ก็โมโหจัด

ชั่วครู่ต่อมา องครักษ์ก็มาเปิดประตูคุกแล้วลากตัวฟู่อวิ๋นโจวออกไป

ลั่วชิงยวนตะลึงงัน เพราะนึกว่าพวกเขาจะปล่อยเขาไป แต่นางกลับเห็นพวกเขาลากตัวฟู่อวิ๋นโจวไปขังเอาไว้ในคุกน้ำ

น้ำไหลจากที่สูงรอบด้าน จากนั้นน้ำเย็นเฉียบก็ไหลลงมาบนศีรษะของฟู่อวิ๋นโจว ความหนาวเย็นที่ปะทะเข้าใส่ทำให้ฟู่อวิ๋นโจวตัวสั่นสะท้านยากจะควบคุม

ลั่วชิงยวนร้องอุทานขึ้นมา “หยุดนะ!”

“เขาคือองค์ชายห้า พวกเจ้ากล้าดีอย่างไร…”