ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 312

วินาทีที่ลั่วชิงยวนรู้สึกความตายมาเยือน

จู่ ๆ มีลำแขนที่ทรงพลัง โอบเอวของนางไว้ ภาพฟ้าดินตรงหน้าเริ่มหมุน ร่างของนางแนบอีกฝ่ายไว้แน่น และยืนบนพื้นได้อย่างมั่นคง

วินาทีที่เกยตามอง ลั่วชิงยวนตะลึง

แม้แสงจะหรี่ลับมาก แต่นัยน์ตาของเขาราวกับประดับไปด้วยดวงดาวบนฟ้า

ทำนางตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อได้สติอีกที นางรีบผลักฟู่เฉินหวนออกในทันที และเว้นระยะห่างกับเขาอย่างร้อนรน

ลมหนาวโบกพัด แต่ใบหน้าของนางกลับร้อนผ่าว

แต่แล้วนิ้วมือยะเยือกนั้นกลับยื่นเข้ามาอย่างกะทันหัน ผ่านผ้าคลุมหน้า และแนบลงบนคอของนาง

สัมผัสเย็น ๆ ที่ลั่วชิงยวนไม่คุ้นชิน ทำร่างของนางสั่นคลอน นางหักหลบในทันที “ท่านทำกระไร!”

ฟู่เฉินหวนเห็นการตอบสนองของนาง จึงเลิกคิ้ว และเผยเลือดที่ปลายนิ้วให้นางดู

ลั่วชิงยวนจับไปที่คอของตน สถานการณ์คับขันเมื่อครู่ทำนางมีบาดแผลจริง ๆ แต่โชคดีที่แผลไม่ลึกนัก

นางรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าห่อแผลไว้

ทิศไม่ไกล สวีซงหย่วนเห็นฟู่เฉินหวน เขาแอบด่าพึมพำทีหนึ่ง “บัดซบ!”

“พวกเราถอย!”

พวกเขามิใช่คู่ต่อสู้ของอ๋องผู้สำเร็จราชการ!

สู้ให้ถูกจับไปสอบปากคำ พวกเขาหนีไปก่อนยังดีเสียกว่า

พวกสวีซงหย่วนหนีไปในทันที

ลั่วชิงยวนก้าวตามขึ้นไปอย่างเร็ว แต่กลับถูกฟู่เฉินหวนจับข้อมือเอาไว้

“เลิกตามเถอะ! พวกมันเป็นนักฆ่าที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี วิชาตัวเบาปราดเปรียว เจ้าตามมิทันเสียหรอก!”

ข้อมือถูกจับไว้โดยฝ่ามือเย็น ๆ ของเขา ทำร่างของนางแข็งทื่อขึ้นมาทันที