ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 374

ใต้เท้าฟางยิ้มอย่างภาคภูมิใจ อย่างไรแล้วนางก็เป็นเพียงสตรี มิอาจทนความเจ็บปวดได้

ดูเหมือนว่าคืนนี้จะสามารถนำคำให้การของประจักษ์พยานไปรายงานได้แล้ว

“หากเจ้าสารภาพมาก่อนหน้านี้ก็คงดีกว่าแล้ว ไฉนต้องมาทนทุกข์ทรมานโดยเปล่าประโยชน์เช่นนี้ด้วยเล่า?”

ใต้เท้าฟางนั่งบนเก้าอี้แล้วหยิบพู่กันขึ้นมาเขียนคำให้การของนาง “ว่ามาสิ”

ดวงตาของลั่วชิงยวนเย็นชาประปราย เอ่ยเสียงเยือกเย็น “หุ่นเชิดนั่นมิใช่ของข้า!”

มือของใต้เท้าฟางที่กำลังจะเขียนหยุดชะงักเล็กน้อย ใบหน้าของเขาซีดลง เขาวางพู่กันลงแล้วยืนขึ้นด้วยโทสะ พลันตะโกน “ทำต่อไป!”

หยุดไปครู่หนึ่ง การหนีบไม้ก็กลับมาอีกครั้ง ความเจ็บปวดรุนแรงแผ่กระจายไปทั่วร่างจนถึงกระดูก เส้นเลือดปูด เหงื่อเย็นเปียกชุ่มไปทั่วร่าง

หากนางพูดว่าหุ่นเชิดนั้นเป็นของนาง ไม่เพียงแต่ฟู่เฉินหวนจะต้องทนทุกข์ทรมาน นางเองก็คงไม่มีจุดจบที่ดีด้วยเช่นกัน

ฟู่เฉินหวนต้องฆ่านางเป็นแน่!

หากนางปฏิเสธต่อต้านต่อไป อย่างมากที่สุดพวกเขาก็ทำได้เพียงทรมานนาง แต่มิอาจฆ่านางได้ คงจะเป็นการยากหากต้องให้คำอธิบาย

ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยไปนานเท่าใด แต่ความเจ็บปวดสาหัสยังคงทรมานยากจะทนไหว

ในที่สุดนางก็ทนไม่ไหวและหมดสติไป

“ใต้เท้า นางหมดสติไปแล้วขอรับ เกรงว่าจะทรมานนางต่อมิได้แล้ว”

ใต้เท้าฟางมองอย่างเย็นชาเอ่ยเยือกเย็น “เท่านี้ก่อน วันพรุ่งค่อยกลับมาใหม่”

ลั่วชิงยวนตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง พวกเขาออกไปแล้ว บรรยากาศกลับมาเงียบงันอีกครั้ง เหลือเพียงกลิ่นโลหิตในอากาศและความเจ็บปวดสาหัสที่นิ้วของนางเท่านั้น

ยามดึกดื่นความหนาวเย็นเข้ามาเยือน นางนอนขดตัวอย่างอ่อนแรง ความหนาวเย็นกอปรกับความเจ็บปวดสาหัด ยากที่จะหลับลงแม้เพียงชั่วขณะหนึ่ง

ตำหนักอ๋อง ฟู่เฉินหวนซึ่งอยู่ในห้องตำรานอนไม่หลับทั้งคืน

เขารออยู่ที่ประตูห้องตำราอย่างใจจดใจจ่อ โดยหวังว่าซูโหยวจะมารายงานว่าพระชายากลับมาแล้ว

รอทั้งคืนแล้วก็ยังมิได้รับข่าวใด

ครั้นรุ่งสางเขาก็เข้าไปในวังทันที

เขารีบตรงไปที่คุกก่อน