ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 152

ลั่วชิงยวนตะลึงเล็กน้อย นักทำนายชะตาหรือ?

แท้จริงนางอยากบอกฟู่อวิ๋นโจว บนตัวเขามิมีสิ่งอัปมงคลใด ดังนั้นต่อให้เชิญนักทำนายชะตามาดูก็เปล่าประโยชน์

“องค์ชายห้า ยามนี้ในยุทธจักรมีพวกต้มตุ๋นมากหลายนัก ท่านระวังจะถูกหลอกทรัพย์!” ลั่วชิงยวนทำได้เพียงตักเตือน

ชีวิตของฟู่อวิ๋นโจวอาจลำบากยิ่งกว่านางเสียอีก เงินเหล่านั้นสำคัญต่อเขามาก หากโดนหลอกไปคงน่าเสียดาย

“วางใจเถิด มิมีทางโดนหลอกแน่! ข้าสืบข่าวมาหลายครั้ง อาจารย์ท่านนี้ค่อนข้างมีชื่อเสียง ทุกวันเขารับทำนายเพียงหนึ่งชั่วยาม อีกทั้งเวลามิแน่นอน ผู้ที่เคยทำนายกับเขาต่างแก้ไขปัญหาชีวิตกันได้จนสิ้น ข้าว่าจะไปลองเสี่ยงดู”

“เผื่อจะได้” เมื่อฟู่อวิ๋นโจวพูดสามคำนี้ นัยน์ตาเขาราวกับฉายแสงจ้า

จนทำลั่วชิงยวนสะเทือนใจเล็กน้อย

ต่อให้เขาไปแล้วจะไม่มีประโยชน์ แต่ลั่วชิงยวนก็มิได้พูดขัดเขาต่อ

เพียงแค่ถามขึ้น “นักทำนายชะตาที่ใดหรือ หม่อมฉันลองดูก่อน หากแม่นจริง ๆ ท่านค่อยไปเถิดเพคะ”

ฟู่อวิ๋นโจวพยักหน้า จากนั้นบอกที่อยู่ให้กับนาง

ขนาดอาภรณ์วัดเสร็จ ลั่วชิงยวนมิได้อยู่ต่อ และพาคนจากไป

เมื่อกลับไป แม่นมเติ้งต้องไปจัดการเรื่องอาภรณ์ฤดูหนาว ลั่วชิงยวนจึงสั่งให้นางสืบข่าวของนักทำนายชะตาท่านนั้นด้วย

เดิมทีนางคิดว่าเป็นเพียงนักต้มตุ๋น ไม่คิดว่าข่าวสารที่แม่นมเติ้งได้กลับมาในยามดึกจะทำนางตะลึง

“พระชายา นักทำนายชะตาท่านนี้ท่าจะเก่งกาจจริง ๆ เจ้าค่ะ เขาอยู่ถนนชางเป่ยมาได้ระยะหนึ่งแล้ว คนรอบด้านต่างบอกว่าเขาดูแม่นมาก”

“จนข่าวนี้มาถึงหูคนตระกูลมีฐานะร่ำรวย ข้าได้ยินว่าฮูหยินที่อยากมีลูก เชิญอาจารย์ท่านนี้ไปหลายครั้งแล้ว”

“เพียงแต่อาจารย์ท่านนี้มิทำนายให้ผู้อื่นโดยเฉพาะ เขารับทำนายเพียงสถานที่ที่เขาตั้งร้านเท่านั้น”

“พวกเขาว่ากันว่านิสัยผู้มีฝีมือต่างเป็นเช่นนี้”

ฟังจบ ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย พร้อมพูดพึมพำ “ผู้มีฝีมือ…”