ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 151

“เช่นนั้น ก็วัดให้องค์ชายห้า และตัดเย็บอาภรณ์ให้เขาด้วยเถิด”

สายตาของฟู่เฉินหวนยะเยือกลงทันที

ลั่วชิงยวนถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ท่านอ๋องคงมิได้มีจิตใจคับแคบเช่นนั้นใช่? คนทั้งตำหนัก กระทั่งคนนอกอย่างลั่วเยวี่ยอิงยังมีอาภรณ์ใหม่ แต่เสด็จน้องแท้ ๆ ของท่านกลับมิมีน่ะหรือ?”

น้ำเสียงของนางอ่อนโยนอย่างหาได้ยาก แต่กลับกำลังพูดเหน็บแนม

สีหน้าของฟู่เฉินหวนมืดครึ้มลงทันที น้ำเสียงก็เยือกเย็นมากยิ่งขึ้น “เจ้าช่างห่วงใยน้องห้าของข้าเสียจริง”

ลั่วชิงยวนยิ้มเลิกคิ้ว และตั้งใจพูดแซะ “หม่อมฉันเรียนรู้มาจากท่านอ๋องเพคะ”

สีหน้าของฟู่เฉินหวนอึมครึม ส่วนลั่วชิงยวนหันร่าง และเดินจากไปทันที

ซูโหยวที่อยู่อีกด้านมองอย่างอกสั่นขวัญหาย เขารีบขึ้นหน้าประคองท่านอ๋องไว้ “ท่านอ๋อง ท่านหมอเทวดากล่าว อาการของท่านตอนนี้มิควรกริ้วโกรธ! ท่านต้องควบคุมอารมณ์พ่ะย่ะค่ะ”

ลมหายใจของฟู่เฉินหวนรุนแรงขึ้น ปลายนิ้วเย็น ๆ ของเขากดไปบนหน้าผาก “บางทีหมอเทวดากู้พูดถูก เมื่อหย่าร้างกับลั่วชิงยวน ทุกอย่างจะกลับเป็นปกติ”

ตั้งแต่ที่ลั่วชิงยวนแต่งเข้ามาในตำหนัก ก็มิเคยมีวันสงบอีกต่อไป และวันนี้ที่เขาต้องกริ้วโกรธ ก็เป็นเพราะลั่วชิงยวนเช่นกัน!

ซูโหยวบ่นอุบอย่างอดมิได้ “แต่เมื่อคืน คุณหนูรองต่างหากที่ทำท่านพิโรธ…”

สิ้นเสียง ฟู่เฉินหวนเงยหน้าพร้อมสายตาเยือกเย็น เขามองไปทางซูโหยวอย่างดุดันพร้อมคิ้วที่ขมวดกันเป็นปมแน่น “เจ้าอยู่ข้างลั่วชิงยวนงั้นรึ?!”

ซู่โหยวก้มหน้าลง “กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเพียงกล่าวตามความจริง”

“กระหม่อมมิรู้ว่า พระชายาเป็นคนเช่นไร แต่คุณหนูรองกลับมิมีด้านดีเลย นางมิคู่ควรให้ท่านกระทำถึงเช่นนี้ หากนางเข้าใจท่านจริง ๆ นางก็มิควรมาก่อกวนท่านบ่อย ๆ พ่ะย่ะค่ะ”

เขาไม่ได้เข้าข้างใคร เขาเพียงคิดเพื่อท่านอ๋องทั้งใจ!

……

นับแต่ที่ฟู่เฉินหวนเดินออกจากเรือน ลั่วชิงยวนไปที่เรือนทักษิณาก่อน

ร่างผอมบางและอ่อนแอไขว้มือไว้เบื้องหลัง ยืนนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ ลมอ่อนโบกพัดใบไม้แห้ง ปลิวตกบนบ่าของเขา

“องค์ชายห้า” ลั่วชิงยวนขานเรียกเสียงเบา

เมื่อได้ยินเสียง ฟู่อวิ๋นโจวหันร่าง ใบหน้าเย็นชาเผยรอยยิ้มไม่รู้ตัว กระทั่งนัยน์ตายังแฝงแววยิ้ม