ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 150

นางรู้สึกเย็นสันหลังวาบทันใด

ท่านหมอเทวดากู้นั้นมายืนมองนางตรงนั้นนานแค่ไหนแล้ว?

เขาได้ยินทุกสิ่งที่นางคุยกับซูโหยวหรือไม่?

ลั่วชิงยวนยิ้มโดยที่ไม่เปลี่ยนสีหน้า ก่อนบอกว่า “ดูจากอาการที่ท่านอ๋องเป็นตอนนี้ มันช่างเหมือนกับตอนที่มีเหตุผิดปกติในตำหนักและมีบ่าวรับใช้คลุ้มคลั่งเลยใช่หรือไม่?”

“ตอนนี้ท่านอ๋องต่อต้านข้านัก ข้าก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของพวกท่านหรอก เพียงแต่อยากเตือนไว้บ้างก็เท่านั้น”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ซูโหยวก็ตัวแข็งทื่อและรู้สึกในใจเย็นเยียบ

เมื่อพระชายาพูดขึ้นมาก็ดูเหมือนว่า อาการของท่านอ๋องในคืนนี้จะเหมือนเรื่องคืนก่อนนั้นมาก เป็นไปได้ไหมว่าท่านอ๋องโดนวิญญาณร้ายบางตนสิงสู่?

“ขอรับ ขอบคุณที่พระชายาช่วยเตือนข้า”

ลั่วชิงยวนไม่พูดอะไรอีก นางเดินกลับเรือนไป

นางเองก็ได้ยินเสียงซูโหยวจากไปแล้ว แต่นางยังคงรู้สึกได้ถึงแววตาน่าหวาดหวั่นที่มองมา

ต้องมีบางอย่างไม่ปกติกับหมอเทวดากู้เป็นแน่

ตำหนักอ๋องและจวนมหาราชครูต่างก็เกี่ยวข้องกัน นางกลัวว่า คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้จะมีมือเท้ายาวไกล และท่านหมอกู้เองก็อาจจะเป็นหนึ่งในคนกลุ่มนั้น

นางคิดเรื่องนี้ขณะที่เดินกลับเรือน

“พระชายา ท่านอ๋องล่ะเจ้าคะ…” แม่นมเติ้งถามอย่างเป็นกังวล

ลั่วชิงยวนส่ายหน้า “ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องห่วง”

แต่แม่นมเติ้งเห็นรอยช้ำรอบคอของนาง “แต่พระชายา คอของท่าน…”

ลั่วชิงยวนยกมือขึ้นแตะลำคอที่เจ็บปวด ก่อนเดินเข้าห้องไป “ไม่เป็นไร”

แม่นมเติ้งเข้ามาช่วยนางในห้อง ให้นางได้พักผ่อนและบอกว่า “บ่าวขอบอกตรง ๆ นะเจ้าคะ คุณหนูรองลั่วยังคงคร่ำครวญเรื่องแผลของนางไม่เลิกแล้วตอแยให้ท่านอ๋องหายาให้นางอยู่เลย”

“ท่านอ๋องหลบหน้าคุณหนูรองลั่วมาตั้งเดือน ตอนนี้นางก็หาโอกาสอยู่ นางจะไม่สร้างปัญหาให้ท่านอ๋องหรือเจ้าคะ? นางไปร้องไห้คร่ำครวญในห้องท่านอ๋องไม่หยุดคืนนี้”