ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 459

“เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงได้ซุกซ่อนภาพเขียนเช่นนั้นเอาไว้เป็นการส่วนตัว?!”

“ฟู่อวิ๋นโจว เจ้าเป็นถึงองค์ชาย นอกจากเรื่องอิสตรีแล้ว เจ้ามีสิ่งอื่นใดอยู่ในใจบ้างหรือไม่?”

ฟู่เฉินหวนโมโหเสียจนออกแรงขยุ้มภาพเขียนจนเกิดรอยยับ

ดวงตาของฟู่อวิ๋นโจวพลันเปลี่ยนเป็นแดงก่ำเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีร้อนรนว่า “เสด็จพี่ ได้โปรดคืนภาพเขียนให้ข้าด้วย!”

“ฟู่อวิ๋นโจว เจ้าทราบหรือไม่ว่าตัวเองทำอันใดลงไป?!” ฟู่เฉินหวนร้องตะโกนด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

ฟู่อวิ๋นโจวหลุบตาลง ใบหน้าซีดขาวของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยสีหน้าไร้ชีวิตชีวา ร่างกายอันแสนเปราะบางคุกเข่าลงด้วยท่าทีสับสน

“เสด็จพี่ ข้าขอร้องท่านแล้ว ได้โปรดคืนภาพเขียนมาให้ข้า”

การกระทำเช่นนี้ทำให้โทสะแรงกล้าปะทุขึ้นในใจของฟู่เฉินหวน กระทั่งบดบังสติไปจนหมดสิ้น

“ขอร้องข้ากระนั้นหรือ? ฮะ!” เขาคว้าภาพเขียนมาฉีกทึ้งอย่างบ้าคลั่ง

“ไม่นะ! เสด็จพี่! อย่า!” ฟู่อวิ๋นโจวร้อนใจคิดจะเข้าไปห้ามเขาไว้

แต่เขากลับทำอันใดมิได้เลย ได้แต่คุกเข่าลงพลางกุมชายอาภรณ์แล้วมองภาพเขียนถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ อย่างอับจนหนทาง ดวงตาแดงก่ำและมีน้ำตาอยู่จาง ๆ

ราวกับสิ่งที่ทะนุถนอมถูกทำลายไป ชวนให้ดวงใจแตกสลาย

ทันใดนั้นก็กระอักโลหิตออกมาคำหนึ่ง

โลหิตกระเซ็นลงบนอาภรณ์ของฟู่เฉินหวนและภาพเขียนที่ฉีกขาด

เมื่อลั่วชิงยวนเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ก็ให้รู้สึกเป็นกังวล นางจึงรีบวิ่งเข้าไปนั่งลงแล้วจับชีพจรของฟู่อวิ๋นโจวทันที

ฟู่อวิ๋นโจวคว้าข้อมือของนางเอาไว้อย่างอ่อนแรง “ในที่สุดเจ้าก็มา…”

เขารอคอยนางมาทั้งคืน

แต่นางกลับมิได้ปรากฏตัวเลยตลอดทั้งราตรี

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว หลังจากจับชีพจรก็เอ่ยขึ้นมาว่า “อย่าเพิ่งพูดอันใดตอนนี้เลย กลับห้องไปนอนเสียเถอะเพคะ”

ในยามนี้ คำพูดของฟู่อวิ๋นโจวกับการกระทำของลั่วชิงยวนช่างบาดตาบาดใจฟู่เฉินหวนยิ่งนัก

พวกเขาห่วงใยกันราวกับหามีผู้ใดอยู่บริเวณนั้น มิหนำซ้ำยังพูดคุยกันโดยมิได้สนใจเขาแม้แต่น้อย!

ฟู่เฉินหวนพลันกำหมัดแน่น กระทั่งเส้นโลหิตตรงหน้าผากก็ปูดโปนออกมา

“ใครก็ได้! จับตัวองค์ชายห้าไปขังคุก!”