ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1412

“ใครกัน?!”

ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วตอบเสียงแผ่ว “ซูเซียง”

“แต่ตอนนี้ควรเรียกนางว่าโหยวเซียง”

“ภารกิจที่พวกเจ้าได้รับก็เป็นเพียงการละเล่นของนางเท่านั้น”

“นางต้องการให้พวกเจ้าฆ่ากันเอง”

และภารกิจหนังหน้าของหญิงงามที่ฉีเสวี่ยเวยได้รับ ก็คงเป็นการล่อลวงให้ฉีเสวี่ยเวยมาฆ่านาง

หากสามารถยืมมือคนอื่นฆ่าคนได้ โหยวเซียงก็มิจำเป็นต้องเปิดเผยตัวตน

เพียงแต่โหยวเซียงคาดมิถึงว่าฉีเสวี่ยเวยจะฆ่านางมิได้ กระทั่งโหยวเซียงเองก็ฆ่านางมิได้

“โหยวเซียงหรือ? นางเป็นคนของเมืองแห่งภูตผีแห่งนี้หรือ?” ฉีเสวี่ยเวยมองนางอย่างมิเชื่อสายตา

“มิแปลกใจเลย… นางท้องแก่ถึงเพียงนั้นยังกล้ามาที่นี่ได้”

ลั่วชิงยวนเห็นว่าใกล้รุ่งสางแล้ว จึงให้โฉวสือชีแก้เชือกที่มัดฉีเสวี่ยเวยไว้

“ข้าจะยังมิฆ่าเจ้าตอนนี้”

“มิว่าเรื่องที่เจ้ากล่าวมาจะเป็นจริงหรือไม่ก็มิสำคัญ ข้าก็มิกลัวว่าเจ้าจะไปบอกเรื่องนี้กับถูหมิง”

“หากเจ้าไปบอก เรื่องเดียวที่จะเป็นผลเสียต่อพวกข้าก็คือต้องแบกหีบเพิ่มอีกมิกี่ใบ”

“เพียงเท่านั้น”

มิใช่เรื่องคอขาดบาดตาย

ที่นางทำเป็นร่วมมือกับถูหมิง ก็เพียงต้องการใช้คนของเขาไปขวางทางศพชายที่ถูกผนึกไว้ในถ้ำเท่านั้น

หากถูหมิงรู้ความจริงก็คงทำได้เพียงมัดพวกนาง แล้วพาไปด้วย

ฉีเสวี่ยเวยมองนางด้วยสายตาแน่วแน่ แล้วกล่าวว่า “ขอเพียงถูหมิงตาย ข้าจะมิบอกเขาแน่นอน”

นางปรารถนาให้ลั่วชิงยวนฆ่าถูหมิง นางจะบอกเรื่องนี้กับถูหมิงไปเพื่ออะไร

จากนั้นลั่วชิงยวนก็ปล่อยฉีเสวี่ยเวยไป

ฉีเสวี่ยเวยกลับไปยังห้องพักของตนทันที มิได้ไปที่อื่น

โฉวสือชีกล่าวว่า “ข้าจะไปเฝ้าอยู่ข้างนอก พวกเจ้าพักผ่อนเถิด”

......

ฟ้ายังมิทันสาง โฉวสือชีก็รีบร้อนวิ่งเข้ามาในห้อง

ลั่วชิงยวนสะดุ้งตื่น