ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 212

แม่ทัพใหญ่ฉินห้ามปรามมิได้ เพราะหลิวฮุ่ยเซียงเชิญพ่อของนางมา

เจ้ากรมหลิวเดินเข้าห้อง เห็นฉินไป๋หลี่บาดเจ็บหนักเช่นนี้ หน้าของเขาถอดสี และตะครุบขึ้นไปอย่างร้อนรน “ลูกเขย เหตุใดเจ้าจึงเป็นเช่นนี้ได้? ผู้ใดทำร้ายเจ้ากัน?!”

ส่วนหลิวฮุ่ยเซียงตะครุบที่เตียงและร้องโฮ “สามีของข้า! ท่านจะเป็นอะไรไปมิได้เด็ดขาด หากท่านเกิดเรื่อง ข้าจะทำเช่นไร…”

แม่ทัพใหญ่ฉินปวดหัวเป็นที่สุด เขาติเสียงเย็น “เลิกโวยวาย! จะร้องก็ออกไปร้องด้านนอก!”

เจ้ากรมหลิวกลับดึงแม่ทัพใหญ่ฉินไว้ “ท่านจะพูดเช่นนี้มิได้ ไป๋หลี่เป็นลูกชายแท้ ๆ ของท่าน ท่านทนเห็นเขาถูกคนไม่ดีทำร้ายกับตาของท่านเองได้อย่างไร!”

“ล้่วชิงยวนอยู่ไหน? วันนี้ข้าจักถามนางให้ชัดเจนเอง!” เจ้ากรมหลิวรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก

แม่ทัพใหญ่ฉินเองก็เกือบจะปะทุโทสะเช่นกัน

เวลานี้เอง นอกประตูมีเสียงเย็นชาดังขึ้น “ข้าอยู่นี่ ท่านมีอะไรจะถามข้ากัน?”

แม่ทัพใหญ่ฉินเห็นนางเดินออกมา เขาเกร็งขึ้นมาในทันที “พระชายา เรื่องนี้…”

ลั่วชิงยวนเช็ดเหงื่อยางบนหน้าผาก และโยนแผนที่ให้เขา

แม่ทัพใหญ่ฉินเปิดออกและมองสัญลักษณ์ด้านบนทีหนึ่ง ดีใจขึ้นมาทันตาเห็น เขารีบวิ่งออกไป สั่งคนใช้ไปส่งจดหมาย เพื่อส่งคนไปตามหาข่าวสารของฉินเชียนหลี่ในที่ดังกล่าว

แม่ทัพใหญ่ฉินเดินจากไปอย่างร้อนรน และลืมสนใจลั่วชิงยวนโดยสิ้นเชิง

เจ้ากรมหลิวจึงตั้งใจหาเรื่อง เขาไคว้มือไว้ด้านหลังสายตาประเมินลั่วชิงยวน จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“อย่างไรก็เป็นถึงบุตรีเอกของท่านอัครมหาเสนาบดี แต่กลับมิรู้กาลเทสะเช่นนี้ แต่งงานแล้วยังอยู่ในห้องสองต่อสองกับชายอื่น เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผิดระเบียบเสียจริง!”

“มิน่า ท่านอัครมหาเสนาบดีจึงมิอยากเปิดเผยเจ้า”

ลั่วชิงยวนกลับยิ้มเย็น “ตาข้างใดของท่านเห็นว่าข้าอยู่กับชายอื่นสองต่อสองในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยงั้นหรือ? การใส่ร้ายโดยมิมีหลักฐาน ข้ามิยอมรับแน่”