ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 220

“เหมือนว่าข้า… จะสัมผัสได้แล้ว!”

“พวกเขาอยู่ที่นั่นใช่ไหม?”

ลั่วชิงยวนกล่าวตอบ “ใช่ พวกเขาอยู่ข้างกายเจ้า”

ฉินไป๋หลี่ดีใจจนร้องไห้

เสียงสั่นคลอนของเขาทำลั่วชิงยวนขอบตาแดงผ่าว นางจึงลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป

ให้เวลาส่วนตัวกับพวกเขาหน่อยเถิด

แม้ว่าฉินไป๋หลี่จะมองไม่เห็น แต่เขาสามารถสัมผัสได้

เพียงแต่ในใจของลั่วชิงยวนรู้สึกเสียดายมาก ๆ เดิมทีนางคิดว่าวันนี้จะเป็นวันที่ได้รวมครอบครัว มิคิดว่าจะกลายเป็นเช่นนี้

เดินออกจากเรือน นางเห็นแผ่นหลังของแม่ทัพใหญ่ฉินพอดี เขากำลังแอบปาดน้ำตาคนเดียว

“แม่ทัพใหญ่ฉิน” ลั่วชิงยวนขานเรียก

แม่ทัพใหญ่ฉินรีบเช็ดน้ำตาและหันร่างมา “พระชายา”

“ข้าจักรักษาให้กับฉินไป๋หลี่อย่างสุดกำลัง ท่านแม่ทัพใหญ่อย่าได้เสียใจนัก อย่างน้อยเขาก็ยังมีชีวิตอยู่” ลั่วชิงยวนพูดปลอบ

แม่ทัพใหญ่ฉินพยักหน้า “ครั้งนี้ต้องขอบคุณพระชายาเป็นอย่างยิ่ง เงินหนึ่งพันตำลึงข้าได้สั่งคนเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว”

“มิต้องรีบ ข้าไปจ่ายยา และฝังเข็มให้กับฉินไป๋หลี่ก่อน”

จากนั้นลั่วชิงยวนจึงไปจ่ายยา

รอให้ฉินไป๋หลี่อยู่กับภรรยาและลูกจนพอ ลั่วชิงยวนจึงเข้าไปฝังเข็มให้เขา ลองรักษาดวงตาของเขา

เพียงแต่ในเวลาสั้น ๆ ก็คงไม่เห็นผล

เมื่อจบลง แม่ทัพใหญ่ฉินส่งตั๋วเงินให้นาง และจัดรถม้าให้ส่งนางกลับไป

แต่เวินซีหลานมิได้กลับไปกับนาง นางอยู่ที่จวนแม่ทัพใหญ่ต่อ

เมื่อนั่งอยู่ในรถม้า ในหัวของลั่วชิงยวนมีแต่เรื่องดวงตาของฉินไป๋หลี่ ในใจนางรู้สึกเสียดาย นางอยากรักษาดวงตาของฉินไป๋หลี่ให้หาย ให้เขาได้เห็นภรรยาและลูกชายของตนอีกครั้ง

ดูท่าหลังกลับไปนางคงต้องวิจัยยาเป็นอย่างดี

ขณะคิด รถม้าขับผ่านถนนครึกครื้น จู่ ๆ เบื้องหน้ามีชาวบ้านวิ่งออกมากลุ่มหนึ่ง และตะโกน “อย่าหนีเชียว!”