ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 250

คิดได้ดังนี้ ลั่วเยวี่ยอิงจึงพูดสั่งทาสใบ้ “เจ้า ปล่อยข่าวที่ซ่อนตัวของหญิงสาวผู้นั้นให้กับชาวบ้าน หาคนยุยงให้ชาวบ้านจับตัวลั่วชิงยวนไปสังเวย”

“หากหลังสังเวยแล้วนางมิตาย เจ้าก็หาทางกำจัดลั่วชิงยวนทิ้งเสีย”

ถึงเวลาต่อให้มีคนสืบหาการตายของลั่วชิงยวน นั่นก็เป็นการกระทำของชาวบ้าน มิเกี่ยวข้องกับนางแม้แต่นิด

ลั่วชิงยวนต้องตายอย่างสิ้นเชิง แผนการในเมืองหลวงของนางจึงจะสำเร็จ!

……

ฝนตกติดกันสองวัน

เสียงฝนรุนแรง กลบเสียงกุกกักเหล่านั้นจนสิ้น

คืนนี้ จือเฉาหลับลึกเป็นพิเศษ เพราะที่ได้ยิน มีเพียงแค่เสียงฝนหยดลงพื้น

แต่ลั่วชิงยวนกลับนอนไม่หลับ นางกำลังคิด เหตุใดผู้นั้นจึงยังไม่มาหานางอีก

นางให้ยันต์กับซ่งเชียนฉู่ มิว่าจะเป็นงูหรือคนนั้น ก็น่าจะเข้าใกล้ซ่งเชียนชู่มิได้

คนนั้นมิควรจะมาหานางอย่างโกรธเคืองหรือ? เหตุใดทั้งวันผ่านไป ยังคงเงียบสงัดเช่นนี้

ยิ่งสงบ ในใจลั่วชิงยวนยิ่งรู้สึกไม่ดี

นางกำลังคิด จู่ ๆ ด้านนอกกะพริบเป็นแสงสายฟ้า ส่องให้เงานอกห้องสว่างวาบ

และตกอยู่ในสายตาของลั่วชิงยวนแทบจะทันที

หัวใจของนางบีบรัด

แต่นางก็สงบลงอย่างรวดเร็ว

เห็นเพียงควันเล็ดลอดเข้ามาตามซอกประตูเป็นเส้น

เงาดำนั้นยืนอยู่นอกประตูพักหนึ่งแล้วจึงจากไป

ลั่วชิงยวนบีบจมูกไว้แน่น ลุกขึ้นลงจากเตียงและเดินไปข้างประตู นางค่อย ๆ แง้มประตูออก จนเห็นแผ่นหลังของผู้ที่จากไป

ใช่แล้ว ต้องเป็นสวี่ชิงหลินแน่!

เห็นสวี่ชิงหลินเดินไปทางนอกจวน ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว ดึกดื่นเช่นนี้ หนำซ้ำฝนยังตกหนัก สวี่ชิงหลินจะไปที่ไหนกัน?

นางตามขึ้นไปด้วยความรู้สึกสงสัยอยากรู้และเพื่อสืบหาความจริง!

นางคลุมผ้าคลุมฟาง เพื่อให้สะดวกต่อการเคลื่อนไหว