ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 589

นั่นหมายความว่า ทรัพย์สมบัติของตระกูลทั้งหมดเป็นของเขา อีกทั้งเขายังสามารถมอบตำแหน่งฮูหยินให้กับนางได้ด้วย

เมื่อได้ยินเช่นนี้จะหามีผู้ใดบ้างมิถูกล่อลวง?

“แต่บิดาของคุณชายฝูจะเห็นด้วยหรือ? อย่างไรภูมิหลังของข้า…” ลั่วชิงยวนถามอย่างสงสัย

เมื่อฝูจ้าวเห็นนางถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาจึงเตรียมความพร้อมไว้ก่อนแล้ว ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกตื่นเต้นและพูดอย่างรวดเร็ว “ท่านพ่อจะไม่ยุ่งเรื่องเช่นนี้กับข้า”

“ท่านพ่อจะยอมทำทุกอย่างตามที่ข้าต้องการ”

ที่ด้านข้าง ลิ่นฝูเสวี่ยกำลังกอดอกเดินอย่างช้า ๆ “ไยท่านถึงเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระกับเขา? ถามเข้าประเด็นหลักสิ”

ลั่วชิงยวนมองไปที่ฝูจ้าวแล้วพูดว่า "หากเช่นนั้นแล้ว ข้าขอถามคุณชายฝูอีกเรื่องหนึ่ง ท่านตอบตามความจริงได้หรือไม่?"

“ถามมาได้เลย” ฝูจ้าวพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ยังคงพึงพอใจกับคำพูดของฝูเสวี่ย

“คุณชายฝู ท่านรู้จักหอสมุทรมรกตหรือไม่?” น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเย็นชา

ทันทีที่เขาได้ยินสามคำนี้ การแสดงออกของฝูจ้าวก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด “หอสมุทรมรกต เหตุใดเจ้าจึงถามเรื่องนี้?”

“มีบางเรื่องที่คุณชายฝูอาจยังมิรู้ ผู้คนต่างพากันบอกว่าข้าเป็นลูกศิษย์ของลิ่นฝูเสวี่ย” เสียงของลั่วชิงยวนชัดเจนพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฏบนใบหน้านาง

ฝูจ้าวขมวดคิ้ว เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “นั่นมิถูกต้อง ด้วยวัยของเจ้าเพียงเท่านี้ เจ้าจะเป็นลูกศิษย์ของลิ่นฝูเสวี่ยได้เช่นไร?”

ทันใดนั้นดวงตาของลิ่นฝูเสวี่ยก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา “สิ่งที่เขาได้รู้มาชัดเจนมาก ต้องมีบางอย่างผิดปกติเป็นแน่”

หลังจากพูดจบ ไม่ทันที่ลั่วชิงยวนจะได้ปริปาก ลิ่นฝูเสวี่ยก็เข้าครอบงำร่างของฝูจ้าวทันที นั่นจึงทำให้เขาปวดศีรษะแทบสิ้นสติ และร่างของลิ่นฝูเสวี่ยยังคงครอบงำเขาอยู่ไม่คลาย

ลั่วชิงยวนรีบลุกขึ้นยืนช่วยพยุงเขา นางสั่งนางรำเหล่านั้นให้ออกไปก่อน

ต่อจากนั้น ลั่วชิงยวนวางกระดาษยันต์ไว้บนแผ่นหลังของฝูจ้าว ลิ่นฝูเสวี่ยจึงสามารถครอบงำร่างของฝูจ้าวได้อย่างสมบูรณ์

ฝูจ้าวตกอยู่ในห้วงฝันร้ายทันที ร่างกายของเขาสั่นสะเทือนอย่างไม่อาจควบคุมได้ ใบหน้าซีดขาวเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาพูดด้วยริมฝีปากสั่นขึ้นว่า “ฝูเสวี่ย ฝูเสวี่ยเจ้าอยู่ที่ใด…”

ทันใดนั้นฝูจ้าวก็ตกอยู่ในความมืด ลมหายใจเยือกเย็นกำลังกัดกร่อนแผ่นหลังของเขา ร่างที่คล้ายโครงกระดูกค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในความมืดข้างหน้า ก่อนจะบิดตัวด้วยท่าทางแปลก ๆ ในอาภรณ์ตัวหลวมโพรก

“เจ้า... เจ้าเป็นใคร?”

เมื่อลั่วชิงยวนเห็นว่าเขาไม่อาจลืมตาตื่นได้ นางจึงลดเสียงต่ำลงแล้วพูดว่า “ลิ่นฝูเสวี่ย”