ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 876

แววตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา และมองไปที่ลั่วเยวี่ยอิง

ลั่วเยวี่ยอิงยกยิ้มและเหลือบมองลั่วชิงยวนอย่างยั่วยุ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง

นางจงใจทำเช่นนี้!

“หืม? ผู้ใดหรือ? มิทราบว่าข้าจะได้ชมความงดงามบ้างหรือไม่!”

องค์ชายหล่างมู่ตั้งหน้าตั้งตารออย่างมาก

ทุกคนในท้องพระโรงมีสีหน้าประหลาดใจ สายตาต่างมองมาที่ลั่วชิงยวน

ใครจะมิรู้ว่าคนที่ร่ายรำเทพเหมันต์ในเมืองหลวงได้เพียงผู้เดียวนั้นคือแม่นางฝูเสวี่ย พระชายาอ๋องที่นั่งอยู่ที่นี่!

ดวงตาของฟู่เฉินหวนก็เย็นชาเช่นกัน

แต่ลั่วเยวี่ยอิงยังพูดต่อ “นั่นคือพระชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการของเรา ลั่วชิงยวน!"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ องค์ชายหล่างมู่ก็มองลั่วชิงยวน และทำความเคารพอย่างสุภาพ เขาพูดว่า “มิทราบว่าวันนี้ข้าจะขอให้พระชายาร่ายรำเทพเหมันต์เพื่อเติมเต็มความปรารถนาของข้าที่เดินทางมาหลายพันลี้ได้หรือไม่!”

ดวงตาของลั่วชิงยวนเย็นชา มิอยากตอบตกลง

ความปรารถนาของเขาเกี่ยวอะไรกับนางด้วยเล่า

นอกจากนี้ ในสถานการณ์เช่นนี้ จะให้นางซึ่งเป็นถึงพระชายาอ๋องร่ายรำต่อหน้าคนจากเผ่าอนารยะได้เช่นไร

“ท่านอ๋อง มิทราบว่าจะขอให้พระชายาร่ายรำเทพเหมันต์ได้หรือไม่” องค์ชายหล่างมู่พูดกับฟู่เฉินหวนอย่างจริงใจ

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว กำลังจะปฏิเสธ

แต่ทว่าลั่วเยวี่ยอิงพูดขึ้น นางคว้าแขนของฟู่เฉินหวนแล้วพูดว่า “ท่านอ๋อง การประลองเมื่อครู่ทำให้องค์ชายหลางมู่บาดเจ็บโดยมิได้ตั้งใจ ขอให้พระชายาแสดงการร่ายรำสักเพลง ถือเป็นการชดเชยเถิดเพคะ”

“ยิ่งกว่านั้น องค์ชายหลางมู่เดินทางมาไกล ทั้งเมืองหลวงนี้ก็มีเพียงพระชายาเท่านั้นที่สามารถร่ายรำเทพเหมันต์ได้ ให้พระชายาร่ายรำสักเพลงเถอะ ให้ทุกคนได้เปิดหูเปิดตาเสียหน่อยเถิดเพคะ”

ลั่วชิงยวนมองไปที่ฟู่เฉินหวน โอกาสเช่นนี้ ฟู่เฉินหวนคงจะมิให้นางไปร่ายรำจริง ๆ ใช่หรือไม่?

องค์ชายจากเผ่าอนารยะเพิ่งพ่ายแพ้ให้กับฟู่เฉินหวน และฟู่เฉินหวนจะให้พระชายาของเขาร่ายรำต่อหน้าอีกฝ่าย ชัยชนะเมื่อครู่จะมีความหมายอันใด?

พวกเขาเป็นเพียงชาวเผ่านอกด่าน เหตุใดพวกเขาต้องก้มหัวลงร่ายรำเพื่อแสดงความหวังดีด้วยเล่า

ฟู่เฉินหวนต้องการที่จะปฏิเสธ แต่ในหัวเต็มไปด้วยเสียงเหล่านั้น

รับปากนาง

รับปากนาง